เรื่องสั้น "สุรัตดา" (****กลับมาอีกครั้ง****) อัพตอนที่31แล้วนะครับ

บันทึก "สุรัตดา" ตอนที่27

เดินทางกลับบ้าน

วันนี้ผมออกจากออฟฟิศ เร็วกว่าเมื่อวาน เหมือนเดิม คงไม่ต้องบอกว่าเรื่องอะไร กว่าจะถึงบ้านก็ปาไปเกือบสองทุ่ม แวะซื้ออะไรไปกินเลยดีกว่า ผมเข้าร้านมินิ

มาร์ทร้านเดิม แต่วันนี้คงไม่เจอพักต์อีกนะ เพราะผมก็ไม่ค่อยอยากยุ่งกับเธอสักเท่าไหร่ ไม่รู้จะเอายังไง จะคบหรือไม่คบ เธอทำเหมือนผมเป็นผักปลา

นึกว่าผมยังไงก็ได้มั้ง ผมตัดใจจากเธอดีกว่า เพราะยังมีสาวๆ อีกเพียบที่รอผมอยู่ชีวิตผมยังอีกยาว จริงๆ แล้วผมชอบกินเบียร์มากกว่าเหล้า เพราะเบียร์มัน

ทำให้ง่วง แต่เหล้ามันทำให้...... ถ้าผมอยู่ห้องผมจึงชอบที่จะนั่งจิบเบียร์คนเดียว แต่ถ้าไปข้างนอก ไปหาแสงสีเสียง และสาวๆ ผมจึงเลือกที่จะดื่มเหล้า

ผมซื้อกับแกล้มมาพอสมควร เพียงพอสำหรับเบียร์สองขวดที่เหลือไว้ในตู้เย็นขนาดห้าคิว แต่ก่อนนี้ผมไม่เคยชอบลิฟท์ที่อพาร์ทเม้นท์ของผมเลย

จนผมได้ทำงานที่สปาเทค ผมรู้สึกรักมันขึ้นมาทีเดียว ไม่ว่าผมจะขึ้นหรือลง ผมไม่ต้องแย่ง ต้องเบียดกับใคร ขึ้นลงสบายแบบชิวๆ ถึงขนาดแหกปากร้องเพลง

ก็ยังได้ “ชั้นห้าและ ถึงเร็วฉิบ” ตลอดเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่ผมได้รู้จักพักต์ ผมไม่เคยคิดจะเดินไปหาเธอที่ห้องเลย ทั้งๆ ที่เราอยู่ชั้นเดียวกัน วันนี้ลองเดินไปหา

เธอหน่อยดีกว่า ประตูห้องเธอดูเรียบๆ ไม่ได้มีอะไรประดับประดาไว้เหมือนกับห้องของผม เธอน่าจะอยู่ห้องนะ ผมเคาะเรียกดู “ก๊อก! ก๊อก!” ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ

ผมก้มมองลอดผ่านช่องประตูด้านล่าง สิ่งที่ผมเห็นคือ มีคนกำลังเดินมาที่ประตู ผมรีบลุกขึ้น และถอยออกมา ประตูเปิดออก ตรงหน้าผมผู้ชายรูปร่างท้วม

ผิวขาวหน้าตี๋ อายุราวห้าสิบ อยู่ในชุดครึ่งท่อน คือมันไม่ได้ใส่เสื้อ ใส่แต่ผ้าเช็ดตัวโท้งๆ ออกมา “มาหาใคร” ชายนิรนามเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ยังไม่ตื่นดี

เอาวะเป็นไงเป็นกัน ให้มันรู้เรื่องไปเลย “พักต์อยู่ไหมครับ” “พักต์ไหน ไม่รู้จัก ผิดห้องแล้วไอ้หนู” ชายนิรนามยืนงุนงงกับคำถามพล่อยๆ ของผม

“ไม่ใช่ห้องของพักต์หรือครับ” ผมยิงคำถามเดิม “เอ๊ะ! ไอ้นี่ บอกว่าไม่ใช่ ก็ไม่ใช่ซิวะ!” ชายนิรนามเริ่มฉุนเฉียว “ใครมาหาหรอค่ะ” เสียงนี่ไม่ใช่ใครอื่น

พักต์นั่นเอง เธออยู่ในชุดนอนลักษณะคล้ายกันกับเมื่อคืน “อู๊ด!” พักต์อุปทานอย่างตกใจ “รู้จักมันหรอ” ชายนิรนามหันไปถามเธอ “รู้จักค่ะ เขาอยู่ห้องใกล้ๆ

กัน สงสัยมาเอาผ้าที่จะส่งซักมั้งค่ะ” ผมได้แต่ยืนงงงวยกับคำแก้ตัวของเธอ “อ๋อ เด็กรับผ้าหรอเนี่ยะ แต่งตัวดีนะเรา แถมยังหิวเบียร์มาด้วย” ผมนึกในใจ

ไอ้ตี๋มึงนี่ช่างสังเกตจริงนะ แล้วพักต์นี่ก็เด็กมึงใช่ไหม สรุปแล้วกูก็ไอ้หน้าโง่ถูกหลอก “ครับ มารับผ้าครับ เดี๋ยวผมค่อยมารับใหม่ก็ได้ครับ” ผมทำทีจะหันกลับ

“เดี๋ยวค่ะ เอาไปเลยก็ได้ค่ะ” เธอรีบไปหยิบผ้าผ่อนที่ยังไม่ได้ซัก ทำทีว่าผมเป็นเด็กรับผ้าจริงๆ ผมก็ยอมเล่นตามบทที่เธอเขียนขึ้นอย่างตั้งใจ “ยังไงเสร็จแล้ว

แขวนไว้หน้าห้องเลยนะ” ผมรับเสื้อผ้าที่เธอจัดแจงใส่ถุงไว้อย่างลวกๆ “มีอะไรอีกไหมไอ้หนู” “ไม่มีแล้วครับ” ผมยอมรับว่าตกใจ แต่ผมไม่คิดว่าเธอจะกล้าเอา

ผู้ชายมานอนที่ห้อง ผมเหมือนถูกเหยียบจมูกแบบไม่เหลือดั้ง เจ็บใจจริงๆ ใจนึงก็อยากไปกระทืบไอ้หน้าตี๋นั่น อีกใจก็อยากตบเธอสักฉาด “ช่างมัน” กูได้มึงแล้ว

ตังกูก็ไม่เสีย ถ้าคิดจะสนุกอย่าหยุดอยู่กับใคร ผมเข้ามาห้อง ลบเบอร์โทรออกจากความทรงจำของมือถือ เสื้อผ้าเธอผมเอาไปทิ้งถังขยะตั้งแต่ก่อนเข้าห้องแล้ว

ผมไม่เคยบอกว่าผมเป็นคนดี แต่ผมก็ไม่ใช่เลวจนนอกหน้า ใครดีกับผม ผมดีตอบ ใครชั่วกับผม ผมชั่วตอบ เธอคงโกหกผู้ชายที่มาติดพันเธอ เพราะไอ้ตี๋นั่น

ก็ไม่รู้จักเธอในชื่อพักต์ แต่สำหรับผม พักต์คือชื่อเล่นจริงๆ ของเธอ ผมจะไม่โกรธเลยถ้าเธอบอกว่า เธอมีคนเลี้ยง มีผู้ชายมากหน้าหลายตามาติด

แต่การทำแบบนี้ ลูกผู้ชายอย่างผมรับไม่ได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น ยิ่งแค้นก็ยิ่งกิน พักเดียวผมก็เริ่มตึง จากตึงก็กลายเป็นง่วง ไอ้ตี๋มึงโชคดี ที่เบียร์ช่วยชีวิตมึงไว้

เพราะถ้ากูไม่ง่วง มึง..มึง..

04.45 เช้าวันพุธ

เสียงโทรศัพท์ ดังแต่เช้า ผมคว้าโทรศัพท์มาดู “ใครวะ” ไม่น่าใช่คนที่ผมรู้จัก มันโชว์เบอร์ ไม่ได้โชว์ชื่อคนที่ผมเมม แต่ผมก็คับคล้ายคลาว่าคุ้นๆ อยู่

“ฮัลโหลครับ” “พักต์เอง” “พักต์มีอะไร ไม่ต้องโทรมาแล้ว” ผมตัดสายเธอทิ้ง และหลับต่อ ไม่นานโทรศัพท์ก็ดังอีก ไม่พ้นเบอร์เดิม “พักต์ พอเหอะ อยากทำ

อะไรก็ทำ เลิกยุ่งกันซะที” เธอร้องไห้ “อู๊ด ไม่อยากยุ่งก็ไม่เป็นไร แต่อย่าโกรธ อย่าเกลียดกันนะ” เธอยังคงสะอื้น “อือๆ ไม่โกรธ และก็ไม่ต้องโทรมาแล้ว

แค่นี้นะ” “เดี๋ยว อย่าเพิ่งวาง พักต์ขอโทษนะ ที่ทำไม่ดีกับอู๊ด” ผมหยุดฟังความรู้สึกจริงๆ จากเธอ “พักต์ไม่มีอะไรที่จะต้องปิดบังอู๊ดอีกแล้ว ตลอดเวลาที่อยู่กับ

อู๊ด พักต์มีความสุขนะ ถึงแม้มันจะสุขแบบหลบๆ ซ่อนๆ” ผมได้แต่เงียบ ฟังสิ่งที่เธอพูดมันออกมา “ไม่เป็นไร ช่างมันเถอะ และก็ไม่ต้องโทรมาอีกแล้ว” ผมต้อง

ตัดใจจากเธอ เมื่อคืนนี้ผมโกรธเธอ แต่ถ้าผมยังคุยกับเธอต่อ ไปไม่นานผมต้องอภัยให้เธอแน่ ผมจึงต้องตัดใจเลิกกับเธอเด็ดขาด ไม่งั้นผมมีหวังเป็นศพ

เข้าสักวัน “แค่นี้นะ” “อู๊ดไม่โกรธพักต์นะ” “ไม่โกรธ” “งั้นไม่รบกวนแล้วหล่ะ ขอบคุณนะที่มีความรู้สึกดีๆ ให้กัน” คำพูด และน้ำเสียงของเธอทำให้ผมสะอึกแต่ก็

ต้องแข็งไว้ “มีอะไรอีกไหม แค่นี้นะ” “บายนะอู๊ด” ผมจบบทสนทนาด้วยการตัดสายทิ้ง “เฮ้อ” ผมเป่ามันผ่านลมปาก ก่อนออกไปยืนที่ระเบียง สูบบุหรี่สักมวน

ดูพระอาทิตย์ขึ้นดีกว่า ผมรับยิ้มรับกับเช้าวันใหม่ เริ่มต้นใหม่อะไรที่มันผ่านมาก็ให้ผ่านไป ผมวันนี้ผมมาถึงออฟฟิศเช้าเป็นพิเศษ มาถึงก่อนเจ็ดโมงด้วยซ้ำไป

การขึ้นลิฟท์ครั้งนี้ผมไม่ต้องเบียดกับใคร จากชั้นหนึ่งถึงชั้นสิบเจ็ดรวดเดียวถึงไม่มีแวะ ชั้นที่ผมทำงานยังไม่ค่อยมีพนักงานมากันเท่าไหร่ จะมีก็แต่แม่บ้าน

ประจำชั้น “มาเช้าจังนะ” เธอเอ่ย และยิ้มให้ ผมยิ้มรับ “ครับ” เธอไม่ได้ตอบอะไร ก้มหน้าก้มตาถูพื้นไปเรื่อย ที่ออฟฟิศผมไม่มีใครมานอกจากนิด “นิดหวัดดี”

เธอเงียบ “นิด” ผมเรียกเธออีกครั้งแต่ยังคงเงียบ ผมเลยเดินเข้าไปหาเธอที่โต๊ะ “นิด เป็นอะไรหรือเปล่า” เธอนั่งฟุบหน้าบนหมอนใบจิ๋ว ผมจับไหล่เธอ

“นิด เป็นอะไรหรือเปล่า” เธอเงยหน้ามาพร้อมกับรอยน้ำตา เธอคงอายที่เห็นเธอร้องไห้ “เปล่า ไม่ได้เป็นไร” เธอปฏิเสธความรู้สึกของเธอที่ผมเห็นในตอนนี้

“ไม่ได้เป็นไร แล้วร้องทำไม” ผมถามเธอด้วยความห่วงใย “ก็บอกแล้วว่าไม่ได้เป็นอะไร” น้ำเสียงเธอดูแข็ง ผมชันเข่ากับพื้น มองตา และบอกเธอว่า

“เล่าให้ฟังได้นะ” นิดรู้สึกได้ถึงความเป็นห่วงของผม ถึงกับร้องไห้ออกมา อย่างกับคนสูญเสียสิ่งที่รักมากที่สุด ผมโอบกอดเธอ น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสอง

อายแชโดว์ที่เธอบรรจงเขียนมานั้น เลอะเปรอะเสื้อของผมเต็มไปหมด คงเหลือเพียงรอยเลือนราง “นิด..ไม่เอาหน่ะไม่ร้องนะ” เธอยังคงร้องไห้อย่างคนเสียสติ

“อู๊ด เขาทิ้งไปแล้ว เขาไม่รักแล้ว นิดไม่อยากอยู่แล้ว นิดอยากตาย” “ใครนะ มันโง่ทิ้งนิด นิดออกจะน่ารัก” ผมพูดปลอบเธอ “นิดไม่เหลืออะไรแล้ว นิดไม่เหลือ

อะไรแล้ว” “แล้วทำไมเขาถึงทิ้ง” “เขามีคนอื่น นิดดีไม่พอใช่ไหมอู๊ด อู๊ดตอบนิดมาสิ” ผมนี่อยากจะบ้า มันก็แค่ผู้ชายโง่ๆ ที่ทำให้นิดของผมต้องเสียน้ำตา

“นิด..นิดฟังนะ นิดไม่ใช่ไม่ดีพอ แต่นิดดีมากกว่านั้น” เมื่อเธอได้สติ ก็ตั้งใจฟังผม “แล้วทำไมเขาถึงทิ้ง ถ้าอู๊ดบอกว่านิดเป็นคนดี” “ไอ้ผู้ชายเลวๆ คนนั้นตามัน

บอด เขามองไม่เห็นความดีในตัวนิดไง” “แล้วอู๊ดเห็นอะไรในตัวนิด” ผมชะงัก พยายามนึกให้ได้ว่าจะตอบอะไรดี ที่มันจะไม่ทำร้ายจิตใจเธอ “ก็อย่างเช่น นิดเป็น

คนเดียวที่สนิทกับอู๊ดไง” “นั่นไม่ใช่ความดี” เธอบอก “เอ่อ.. เอาเป็นว่านิดดีหล่ะกัน” เธอเริ่มร้องไห้อีกครั้ง “ผู้ชายมันก็เหมือนกันหมด โกหกหลอกลวง

ไปเลยเกลียดอู๊ดแล้ว” อ้าวพาลเกลียดกูซะงั้น “นิด...ไม่ใช่อย่างนั้น ก็เราเพิ่งรู้จักกัน คบก็ไม่เคยคบ แต่เท่าที่รู้จักนิดมา นิดก็ดูเป็นคนดี อู๊ดก็พูดไปตามที่เห็น”

“แล้วทำไมเขายังทิ้งนิดหล่ะ” โอ๊ย! วนกลับมาคำถามเดิมอีก ผู้หญิงนี่เป็นเหมือนกันหมดเลยหรือไงวะ ผมนั่งปลอบเธอจนยัยแอนสูบส้วมมา “นิด ยัยแอนมาแล้ว

อย่าร้องไห้หยุดได้แล้ว” ถ้าเธอยังร้องไม่หยุด ต้องเป็นขี้ปากมันแน่ ดูเหมือนเธอจะฟังผม และรู้ถึงผลที่จะตามมาถ้ายัยแอนมาเห็นสภาพของเธอ และผมในตอนนี้

“อืมๆ อู๊ดไปทำงานเถอะ ขอบใจนะที่อยู่เป็นเพื่อน” “อือๆ มีอะไรก็โทรมานะ อย่าร้องไห้อีกหล่ะ” ผมรีบออกจากคอกของนิด เดินผิวปากกลับคอกตัวเอง

ไอ้ผู้ชายหน้าโง่ตัวไหนนะ มันถึงทำกับนิดของผมได้ ถึงแม้ว่าผมจะไม่รู้จักเธออย่างลึกซึ้ง แต่โดยรวมแล้วเธอก็เป็นคนดี

11.50 ใกล้เที่ยง

จะเที่ยงแล้วหิวข้าวจัง “พี่อู๊ด วันนี้ไปกินไหน” เบล วันนี้ในชุดนุ่งสั้นเหมือนเดิม “กินไรดีหล่ะ” “อะไรก็ได้ กินพี่ได้ไหม” ฮั่นแน่.. (ยืมคำยายมาใช้

ยายไม่ว่ากันนะ) สงสัยไม่แคล้ว “หนูล้อเล่นนะค่ะ” “เบลล้อเล่นอย่างนี้ไม่ดีนะ หัวใจพี่จะวายเอา” “แหม่ หนูก็ขำๆ พี่เนี๊ยะนะคิดมากจริง” “งั้นหนูรอหน้าลิฟท์นะ”

“จ๊ะ เดี๋ยวพี่เคลียร์งานแป๊บนึง” ระหว่างที่ก้มหน้าก้มตาเคลียร์งานอยู่นั้น “อู๊ด วันนี้กินอะไร” นิด ผมลืมเธอไปเลย ว่าเธอกำลังเศร้าเสียใจอยู่ “เอ่อ ยังไม่รู้เลย

เห็นเบลว่าจะไปกินด้วย” นิดเมื่อได้รู้ว่าผมมีนัดแล้วก็กล่าวประโยคสั้นๆ “ไม่เป็นไร อู๊ดไปกับน้องเถอะ” เสียงเธอดูผิดหวัง “นิด ก็ไปด้วยกันสิ กินหลายคน

สนุกดี” “ไม่เป็นไร อู๊ดไปเถอะ เดี๋ยวนิดหาอะไรกินแถวๆ ออฟฟิศ อีกอย่างไม่ค่อยสบายด้วย” จริงๆ แล้วเธออยากไปกับผม แต่มันก็ติดตรงที่ว่า เบลไปด้วย

ผมก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรที่น้องมันจะไปด้วย หรือเธอหึงผม “ป่ะ...ไปด้วยกันนั่นแหละดีแล้ว” พูดเสร็จผมก็ดึงเธอมาด้วย “อู๊ด อย่าดึงเจ็บนะอู๊ด” เธอทำที

จะไม่มา ผมกระชากลากถูเธอพักใหญ่ สุดท้ายก็ยอมมาแต่โดยดี “พี่อู๊ดเร็ว ลิฟท์มาแล้ว” เบลกวักมือเรียกเพราะลิฟท์กำลังจะมา “นิด..เข้าไปเร็วๆ เลย”

ผมกึ่งดันกึ่งผลัก “อู๊ด อย่าดัน” เธอจิ๊จ๊ะใส่ผม เบลเห็นดังนั้นก็เลย “พี่อู๊ด กับพี่นิดนี่เหมือนเป็นแฟนกันเลยเนอะ” นี่ท่าน้องเบลเป็นเด็กเสริฟผมจะทิปสัก

ร้อยสองร้อย “เหมือนจริงหรอเบล” “จริงค่ะ แต่หนูเหมือนกว่า” อ้าวเฮ้ย นี่กูหล่อขนาดนี่เลยหรือวะ หวังว่าคงไม่ตบกันแย่งกูนะ ผมสังเกตนิด ดูเธอไม่ค่อยชอบ

เบลสักเท่าไหร่ เหมือนกับว่ามีอะไรสักอย่างที่มันเป็นออร่าบอกผม “พี่อู๊ดกินอะไรดี” “นิด..หล่ะอยากกินอะไร” “แล้วแต่” สรุปกูก็ต้องตัดสินใจเอง “กินนี่ดีกว่า

อาหารตามสั่ง เอาไหม” “ก็ได้นะพี่” เบลเหมือนเดิมไม่ค่อยเรื่องมาก “นิดหล่ะ โอเคไหม” “อืมๆ ได้” จริงๆ แล้วสองคนนี้ก็ไม่เรื่องมากทั้งคู่ ผมก็เป็นคนง่ายๆ

กินอะไรก็ได้ ผมเลือกร้านที่ดูค่อนข้างสะอาดหน่อย ราคาจะแพงกว่าร้านอื่นๆ ก็ไม่เป็นไร แต่ก็ขอให้มันสมกับราคาที่ต้องจ่าย อีกอย่างคือ คนต้องไม่เยอะ

ขี้เกียจแย่งชิงกับคนอื่น “ร้านนี่ไหม น่าจะเวิร์คนะ มีแอร์ด้วย” ผมไม่รอช้าเดินนำเข้าร้าน วันนี้ผมนั่งข้างนิด เบลนั่งตรงข้ามผม ต่างคนต่างสั่ง นิดกับเบลสั่ง

คนละจาน ผมนี่สั่งสองเลย “พี่อู๊ด กินเยอะระวังอ้วนนะค่ะ” เบลปรามผม นิดได้แต่นั่งนิ่งไม่พูดไม่จาอะไร “ไม่เป็นไร พุงพุ้ยๆ ฉาวๆ ชอบ” “แหวะ คิดไปเอง

หล่ะสิ” นิดเบรคตัวโก่ง “มีพุงหน่อยๆ ผู้หญิงชอบจะตาย ไม่เชื่อถามเบลสิ” ลูกนี้ผมชงให้เบลเป็นผู้ตบ “จริงค่ะพี่นิด ถ้าพี่อู๊ดมีพุงหน่อยๆ หนูว่าก็น่ารักดีนะค่ะ”

นิดค้อนผม ผมได้แต่ยิ้มอย่างผู้ชนะ “เหรอ พี่ว่าล่ำๆ ดูดีกว่า” “มันก็แล้วแต่คนชอบหล่ะม้าง ของอย่างนี้ห้ามกันไม่ได้” ผมรีบออกตัวแทน “จริงค่ะพี่อู๊ด หนูเห็น

พวกล่ำๆ ที่ไร มีแต่พวกแอ๊บเกย์ แต่ถ้ามีพุงนิดๆ อย่างพี่เนี่ยะสเป็คหนูเลยนะ” ผมหันไปมองเบล เอาไงกับกูหว่า นิดไม่ได้โต้อะไรกลับ เพราะสองต่อหนึ่งยังไง

โอกาสชนะก็ริบหรี่ อาหารวางอยู่ตรงหน้าแล้ว แต่นิดยังคงเขี่ยไปเขี่ยมา ทำเหมือนไม่อยากกิน “พี่นิดเป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ” เบลเด็กน้อยแอ๊บเดียงสาถามอย่าง

เป็นห่วง “เปล่าจ๊ะ พี่เขี่ยผักทิ้ง เอ้า!..นี่อู๊ด เอาไปกินพูดมากนัก” อะไรวะเนี่ยะยังไม่ได้พูดสักคำ เธอพาลผมอีกแล้ว “เบลอร่อยไหม” “อร่อยค่ะ แต่ว่าให้เยอะไป

หน่อยหนูกินไม่หมด” “กินไม่หมดก็ไม่ต้องกิน ดูอย่างพี่นิดสิ กวาดซะเกลี้ยงจานเลย” นิดกำลังตักช้อนสุดท้ายเข้าปาก พอได้ยินที่ผมพูดถึงกับช้อนหล่น

“ของนิดข้าวน้อยจะตาย” เธอออกตัวล้อฟรีไปนู้นแล้ว นิด และเบล คุยกันถูกคอบ้าง ไม่ถูกบ้าง เถียงบ้าง ยอมรับบ้าง แต่โดยรวมแล้วสองคนนี่ก็ดูลงรอยกันดี

	ผู้เขียน	หัวข้อ: เรื่องสั้น "สุรัตดา" (**กลับมาอีกครั้ง**) อัพตอนที่31แล้วนะครับ (อ่าน 39344 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 16 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้