เรื่องสั้น "สุรัตดา" (****กลับมาอีกครั้ง****) อัพตอนที่31แล้วนะครับ

บันทึก "สุรัตดา" ตอนที่28

สองวันที่ผ่านมานี้ ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษ พักต์ไม่ได้โทรมาอีกแล้ว ผมก็ไม่ได้โทรไปเช่นกัน ห้องของเธอก็ยังคงมีคนแวะเวียนมาบ้างครั้งคราวผมนั่งเทียนคิดเอง

เออเอง ส่วนนิดก็ยังคงเสียใจกับรักแรก ที่ไม่น่าจะเรียกรักแรก น่าจะเรียกว่า “รักต้องแลก” มากกว่า คือเอาตัวไปแลกมาถึงจะได้รัก นิดเล่าให้ผมฟังเกือบจะทุก

อย่าง เล่าถึงความสุข ความเจ็บช้ำ และความรักที่เธอนั้นคิดไปเองว่าสิ่งที่เธอได้รับนั้น คือความรัก ผมไม่อาจจะอธิบายสิ่งที่เรียกว่าความรักได้ เพราะผมเองก็ยัง

รักใครไม่เป็น ส่วนยัยแอนก็มีปะทะฝีปากกันบ้างเล็กน้อย คุณทวีปแกยิ้มปรี่เมื่อได้เห็นตัวเลขของไตรมาสสุดท้าย กิจการของสปาเทคเป็นที่ยอมรับของเหล่า

รีสอร์ทต่างๆ เป็นอย่างมาก ซึ่งหลายๆ ที่ก็นำเอาความที่เป็นเทคโนโลยีเข้ามารองรับลูกค้า ซึ่งลูกค้าหลากหลายประเภท ไม่ว่าจะทั้งไทย ทั้งเทศต่างก็นิยมชม

ชอบทั้งนั้น ส่วนเบลสาวน้อยวัยใส วันนี้วันศุกร์ เธอยังไม่ลืมที่จะชวนอีกครั้ง “พี่อู๊ด วันนี้ไปไหม” ผมจะคิดเยอะทำไม วันนี้สุขหรรษา “ไปซิ เบื่อๆ เหมือนกัน”

“จริงนะ เย้! หนูดีใจจัง” ผมมองเบลกระโดดโลดเต้น จะดีใจอะไรขนาดนั้น “ชวนพี่นิดไปด้วยสิ” ผมเปรย “ไม่เอาหรอก พี่นิดคงไม่ชอบ” “ทำไมหล่ะ พี่เห็นเขา

เซ็งๆ อาจจะอยากไปก็ได้นะ” “พี่อยากชวนก็ชวนเองแล้วกัน หนูไปทำงานต่อดีกว่า” ผมรู้ เธอไม่สะดวกที่จะชวนนิดไปด้วย เธอถึงเอ่ยปากบอกให้ผมชวนเอง

แต่เธอก็ไม่พอใจอยู่ดีถ้าผมจะชวนนิดไปจริงๆ ผมจะชวนทำไมให้โง่หล่ะ ถึงชวน นิดก็คงไม่ไป จะไปทำไมในเมื่อนิดไม่ค่อยชอบเบล และเบลก็เช่นกัน

แต่สำหรับผมไม่มีปัญหา ถ้าผมยังวางตัวเป็นกลางอย่างนี้ จะไปกับใครเมื่อไหร่ที่ไหนยังไงก็ได้ ใกล้เลิกงานแล้ว “พี่อู๊ด จะไปยังไง” “ก็เดี๋ยวพี่โทรหาเบลอีกที

หล่ะกันว่าจะเอายังไง แต่คงกลับบ้านก่อน” “แล้วพี่จะออกกี่โมง” “เดี๋ยวนะ พี่ยังไม่รู้เลยว่าไปที่ไหน” “เอ่อหนูก็ลืมบอกพี่ไปเลย ร้านรูทรู้จักม่ะ” เธอทำทีเยาะ

เห็นว่าผมแก่คงไม่เคยเที่ยว จริงๆ แล้วผมเคยไปเมื่อสักสิบกว่าปีที่แล้ว ตอนที่ร้านมันยังเล็กเป็นรูหนูอยู่เลย “เหมือนจะเคยนะ แต่นานมากแล้ว” ผมไม่ได้ทำตัว

เก่งกล้าว่าข้านี่รู้หมด แต่ก็ไม่หงอซะจนเด็กมันเย้ยได้ “พี่รู้แน่นะ งั้นเดี๋ยวเจอกันที่ร้านเลยละกัน สักสามทุ่มนะพี่” “แล้วร้านมันอยู่แถวพระรามเก้าเหมือนเดิมไหม”

ถามเพราะก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันจะยังอยู่ที่เดิมไหม “แหม่ แล้วบอกว่าเคยไป ก็อยู่ที่เดิมนั่นแหละ” “อือๆ เดี๋ยวถึงแล้วพี่โทรหานะ” “มานะพี่” เธอย้ำนักย้ำหนา

“จ้า ไม่เบี้ยวหรอก” ผมรีบกลับบ้าน หาชุดที่คิดว่ามันเข้ากับสถานที่ และดูวัยยี่สิบรุ่นๆ เลือกไปเลือกมาก็ไปจบกับเชิ๊ตแขนยาวสีเทา กางเกงยีนส์ รองเท้าผ้าใบ

เหมือนเดิม แล้วกูจะเลือกทำไมวะเนี่ยะ “ก่อนไปกินเหล้า ผมแวะกินก๋วยเตี๋ยวร้านประจำทุกครั้ง ไม่กินไม่ได้ เดี๋ยวเป็นพวกคอแป๊ป แบบแป๊ปเดียวฟุบ ผมก้มดู

นาฬิกาจีช็อค ก็บอกแล้ววันนี้ขอย้อนเป็นเด็กอีกครั้ง สองทุ่มกว่าแล้ว รีบดีกว่าเดี๋ยวนี้ผับปิดเร็วไม่รู้มันจะปิดเอี้ยไรเร็วนักหนา โซดายังไม่ทันหายซ่าแม่งก็เปิด

ไฟไล่แล้ว ผมนึกย้อนไปตอนผมเที่ยวใหม่ๆ บางที่ก็ตีสี่ บางที่ก็เช้า ออกมาใส่บาตรได้เลย กลับมาเข้าเรื่องต่อ ผมมาถึงหน้าอาร์ซีเอสามทุ่มได้ คนเยอะฉิบ

แต่ผมว่าเมื่อก่อนเยอะกว่า เมื่อก่อนมีร้านให้เลือกเยอะ เดี๋ยวนี้ร้านน้อยลง คนเที่ยวก็คงหน้าเดิมๆ “ฮัลโหล เบลได้ยินไหม” เธอมาถึงแล้ว สงสัยคงสนุกอยู่

“พี่แป๊ปนึง เดี๋ยวออกไปคุยข้างนอก” “พี่อยู่ไหนค่ะ ถึงยัง” “ถึงแล้ว เบลอยู่ไหนพี่อยู่หน้าร้านแล้ว” “พี่อยู่โซนไหน” เฮ้ย! มันมีโซนด้วยหรอวะ ตอนกูเที่ยวนี่มันมี

ร้านเดียวนี่หว่า ผมเพิ่งรู้ว่ามันแบ่งเป็นโซน โซนฮี่หอบ โซนเล่นสด เล่นสดนี่มันเหมือนเล่นสดอย่างที่คิดๆ กันไหม อีกโซนนึงผมไม่รู้ และก็ไม่รู้ว่ามันจะมีหรือ

เปล่า เดี๋ยวเขียนไปกลัวคนรู้จริงตอกกลับมาแล้วจะสะอึก “พี่ หนูอยู่โซนฮิปฮอป รอตรงทางเข้านะ” “จ้า รอแป๊บนะ เดี๋ยวเดินไป” แล้วไอ้ฮี่หอบนี่มันอยู่ตรง

ไหนวะ ด้วยความที่ไม่รู้ ก็ถามมันซะเลยจะยากอะไร “น้องครับ โซนฮิปฮอปอยู่ตรงไหนครับ” สาววัยยี่สิบ ซึ่งกำลังรอเพื่อนเช่นกัน “อ๋อ พี่เห็นการ์ดที่ยืนอ้วนๆ

ไหมค่ะ นั่นแหละค่ะเข้าตรงนั้นเลยค่ะ แต่พี่จะเข้าประตูไหนก็ได้นะค่ะ ร้านมันเดินทะลุกันได้หมด” ตอบซะ เห็นภาพสามดีลอยอยู่เหนือเขากูเลย “ขอบคุณครับ”

ร้านมึงเดิมๆ ก็ดีอยู่แล้ว มันจะแบ่งโซนทำห่าไรวะ หรืออีกนัยนึงคือมันกำลังจะบอกว่า “ผมแก่แล้ว” สำหรับผมหน้าบอกอายุขนาดนี่ บัตรไม่จำเป็นต้องควักให้เสีย

เวลา เมื่อไหร่ไอ้ตามผับบาร์มันจะเลิกนโยบายปั๊มแขนซะทีวะ ตราแบบมึงเนี๊ยะกูเอาเมจิกตราม้าระบายแบบโง่ๆ แล้วเอานิ้วป้ายน้ำลายถูสักทีสองที ก็เหมือนมึง

แล้ว ผมยืนรอตรงทางเข้าผับด้านหน้า ไม่ยักเห็นเบล ไม่นานนักก็มีมือเย็นๆ มาจับแขนผม “พี่อู๊ด” เบล ในชุดสายเดี่ยวสีเทาเลื่อมวิ้งวับทั้งตัว ใส่คู่กับกระโปรง

ดำยาวเสมอเข่า ส้นสูงสีดำ ผมยาวดัดลอน “น่ารักจัง” ผมเผลอชมเธอในใจ จริงๆ แล้วเบลในชุดนี้กับชุดนักศึกษา มันช่างต่างกัน เอาเป็นว่าผมมองแล้วชอบ

ชะมัด “พี่เป็นไร จำเบลไม่ได้หรอ” ผมยืนจังก้าอยู่หน้าร้าน ตะลึงในความสวยใสของเธอ “มาถึงนานยัง” “สักพักแล้วค่ะ พี่หล่ะ” “ถึงสักพักแล้ว มัวแต่หาโซนอยู่”

เธอหัวเราะ “ป่ะพี่เข้าข้างในกัน” เธอจับมือผม พาแหวกว่ายฝ่าฝูงชน คนแน่นขนัด แทรกผ่านโต๊ะนั้นโต๊ะนี้ ไม่นานก็ถึงโต๊ะ ทั้งโต๊ะมีสี่คน มีผม เบล ส้ม กี๋

และนิว ชายหนึ่ง หญิงสาม และตุ๊ดนิว เพื่อนเบลทุกคนน่ารักยกมือไหว้เสมือนผมเป็นอาเสี่ยที่พาเด็กๆ มาเลี้ยง ผมรับไหว้แทบไม่ทัน ผมยืนตรงกลางระหว่าง

เบล และนิว ส่วนนิวนี่ผมขอเรียกว่า “อี” เพราะมันกระแดะมากเหลือเกิน เบลชงเหล้าให้ผมเหมือนกับรู้ใจว่าผมชอบแบบไหน “อ่ะพี่ ชนแก้วหน่อย” เพื่อนๆ เธอ

ต่างรุมชน ผมยกพรวดเดียวหมด ทั้งโต๊ะกรี๊ดกร๊าดกันยกใหญ่ ผมตกใจ ไรวะ กูกินของกูอย่างนี้ทุกครั้ง ไม่ได้โชว์นะเฟ้ย ยิ่งอีนิวนี่กรี๊ดดังสุดเลย “พี่อู๊ด เดี๋ยว

เมานะ หนูเป็นห่วง” เบลเขย่งคุยกับผม ปากของเธอเฉียดใบหูผมไปนิดเดียว “อร่อยดี ขออย่างนี้ทั้งคืนเลยนะ” “ได้ค่ะ คืนนี้หนูบริการพี่เอง” ผมบอกตรงๆ

ตื่นเต้น และรู้สึกดีสุดๆ ทั้งเด็ก ทั้งสวย และบริการดีอย่างกับสาวค็อกเทลเล้าจ์ เอาวะขอเป็นอาเสี่ยสักวัน “เบล เดี๋ยวพี่ออกเหล้ากับมิกซ์ให้นะ” “พี่อู๊ด ไม่เป็นไร

แชร์กันหน่ะดีแล้ว” “เอาหน่ะ อยากเลี้ยง” เธอโพนทะนาบอกเพื่อนๆ ว่าผมอาสาเลี้ยงเหล้ากับมิกซ์ ต่างดีใจกันใหญ่ ผมคิดในใจเงินสุรัตดาทั้งนั้นยืมก่อนนะ

เงินออกจะเอามาคืน พอเริ่มเข้าสี่ทุ่มเพลงเริ่มสนุก ส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีเนื้อร้อง มีแต่ทำนองก็ฮี่หอบอ่ะ ฟังยังไงก็ไม่เข้าใจ แต่จังหวะมันคงได้ เห็นใครๆ ก็เต้นกัน

สุดเหวี่ยง รวมถึงเบลด้วย เธอเต้นเบาๆ ตามจังหวะไม่หนักหน่วงเหมือน อีนิว มันคงนึกว่าเป็นแดนซ์เกาหลีเต้นแบบไม่เกรงใจไทย เพลงยิ่งมันส์เบลก็ยิ่งสี

จากสีก็กลายเป็นเสียด ผมคิดทุกครั้งที่แตะกัน แต่เธอคงไม่คิดอะไร ส่วนอีนิวมันก็จะมาสีๆ ผมนี่อยากจะยันให้มันไปไกลๆ ผมเต้นบ้างเล็กน้อย ส่วนมากมุ่งมั่น

กับการดื่ม เบลก็ทั้งเต้นทั้งดื่มไม่แพ้กัน ส่วนผู้หญิงอีกสองคน ก็เมาทั้งคู่ อีนิวนี่สงสัยเห็นเป็นเหล้าฟรีแดกไม่บันยะบันยังฟุบคาโต๊ะไปตั้งแต่ยังไม่ห้าทุ่มดี

ผับเลิกแล้วเราต่างทยอยกันออก ผมขอตัวเข้าห้องน้ำก่อน ส่วนเบลและเพื่อนๆ ออกไปรอนอกร้าน “พี่อู๊ด” เธอกวักมือเรียกผม “อ้าวไปไหนกันหมดแล้วหล่ะ”

“ส้มกับกี๋กลับไปแล้ว มันทางเดียวกัน” “แล้วนิวหล่ะ” “นู้นไง นั่งพิงถังขยะหลับอยู่นั่นไง” อีนิวเมาแบบหมดสภาพ เมื่อก่อนผมก็เมา แต่แบบนี่ไม่เคย ถ้าปล่อยมัน

นอนตรงนี้ มันก็คงอยู่ตรงนี้จนถึงเช้า “แล้วนิวกลับยังไง” “วันนี้นิวนอนห้องหนู แต่มันเมานี่สิจะเอามันกลับยังไง” พูดนัยๆ อย่างนี้สงสัยคงไม่พ้นผม

“พี่อู๊ดไปส่งหนูหน่อยนะ” “ได้สิ แล้วบ้านเบลอยู่ไหนหล่ะ” “แถวๆ สุขุมวิทหนูอยู่คอนโด พี่ช่วยหนูพยุงบิวหน่อย” “ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่จัดการเอง เบลไปเรียก

แท๊กซี่ดีกว่า” เป็นไงหล่ะแดกไม่ดูลิมิต สงสัยคงนึกว่าแดกเอ็มร้อยมั้ง เขาให้ร้อยแดกซะร้อยห้าสิบ ตัวหนักชิบหาย ตุ๊ดห่าไรวะเนี๊ยะ “พี่ไปสุขุมวิท24 ค่ะ”

ผมลากอีนิวขึ้นเบาะหลัง ส่วนเบลก็นั่งหลังประคองเพื่อน ผมนั่งหน้ารอจ่ายตังค์ รถวิ่งไม่นานก็ถึงคอนโด ผมหิ้วอีนิวตั้งแต่หน้าผับยันคอนโด ใครเห็นเป็นอันว่า

คู่เกย์ชัดๆ เบลอยู่คอนโดหรูใจกลางเมือง เธออยู่ชั้น24 ถ้าผมจำไม่ผิดเป็นคอนโดภายใต้แบรนด์แสนสิริ ทุกอย่างจัดอย่างลงตัว ผมไม่อยากอธิบายเยอะเดี๋ยว

ท่านผู้อ่านจะคิดว่าผมได้ค่าโฆษณา ห้องเบลอยู่ไม่ไกลจากลิฟท์มากนัก “เบลถึงยังจ๊ะ” ผมเริ่มจะหมดแรง เพราะอีนิวมันเล่นไม่พยุงตัวเองเลย ผมลากมันมา

ตลอดทาง “ถึงแล้วค่ะ” เธอหยิบบัตรออกมาแสกนประตูเข้าห้อง ก็บอกแล้วคอนโดหรู ห้องที่ผมเห็นตรงหน้าเป็นห้องขนาด 72 ตร.ม. มี 1ห้องนอน 1ห้องนั่งเล่น

และระเบียงที่ยาวจากห้องนั่งเล่นเลยไปถึงห้องนอน วิวด้านนอกเห็นทั่วทั้งสุขุมวิท ไฟเมืองหลวงมันไม่เคยหลับใหลจริงๆ ผมพาอีนิวไปทิ้งในห้องนอน

เบลเปิดแอร์ทุกตัวที่มีเพื่อความสบายของเพื่อนรัก และให้ผมได้คลายความเหนื่อยล้าจากการที่ลากอีนิวมา ห้องนั่งเล่นก็ไม่มีอะไรมาก โซฟาขนาดสี่คนนั่ง

และพลาสม่าขนาด 51นิ้ว พื้นห้องปูด้วยกระเบื้องยางสีเบท ครัวแบบฝรั่งลักษณะเปิดโล่ง และที่ผมชอบคือไฟที่แสงของมันนวลตา “พี่อู๊ด หิวไหมค่ะ”

เธอเห็นผมป้วนเปี้ยนอยู่แถวตู้เย็น “ไม่จ๊ะ” “หนูมีเหล้าพี่กินไหม” ผมก็ยังไม่เมา ครั้นจะกลับบ้านตอนนี้ กลับไปก็เหงา อยู่กับน้องๆดีกว่า “มีเหล้าแล้วมีโซดา

หรือเปล่า แล้วน้ำแข็งหล่ะ” “มีทุกอย่างนั้นแหละ พี่ไปนั่งรอเลยเดี๋ยวหนูชงให้” เธอไม่ลืมคำสัญญาที่บอกผม “จำได้ไหมค่ะที่หนูบอก คืนนี้หนูบริการพี่เอง”

เธอจัดทั้งเหล้าทั้งกับแกล้มให้ผมเสร็จสัพ “ไม่กินด้วยกันหรอ” “กินค่ะ เดี๋ยวหนูอาบน้ำก่อน” ไม่ทันสิ้นเสียงเธอถอดกระโปรงหลุดกองกับพื้น เผยให้เห็น

กางเกงในตัวจิ๋วสีฟ้าอ่อนๆ “เบลไม่ไปเปลี่ยนในห้องหล่ะ ไม่อายพี่หรอ” ผมปรามเธอ เพราะเป็นผมเองที่อาย “อายตรงไหน หนูใส่กางเกงอยู่” สิ่งที่ผมเห็นตรง

หน้ามันไม่ใช่กางเกงขาสั้น แต่มันคือกางเกงในแบบที่ผู้หญิงใส่ตอนมีเมนส์ ผมได้แต่ห้ามลูกตา อย่ามอง อย่ามอง ยกเหล้าหมดแก้ว “หนูอาบน้ำก่อนนะ”

เฮ้อไปอาบน้ำเสียที ผมเดินไปชงเหล้า ใจก็คิดเบลนี่นะ เป็นเด็กที่ใจกล้าจริงๆ เห็นเราเป็นพระหรือไงมาถอดต่อหน้าอย่างนี้หรือเธอจะยั่วเรา ผมกลับมานั่งดูหนัง

ฆาตกรรมโรคจิตที่เธอเปิดทิ้งไว้ ระหว่างที่เธอชำระล้างความสกปรกผมก็ดื่มไปไม่รู้กี่แก้วต่อกี่แก้วแล้ว จากเดิมที่ไม่ค่อยเมาตอนนี้เริ่มตึงๆ “ทายสิใครเอ่ย”

เบลสาวน้อยตัวหอมฟุ้ง และมือที่เย็นเฉียบโอบจากด้านหลัง มาปิดตาผม ผมก็เล่นเกมส์ปัญญาอ่อนตามเธอ “พลอย เฌอมาลย์ หรือเปล่าจ๊ะ” “ไม่ใช่ค่ะ”

“เอ่? แล้วใครหล่ะ” “หนูเองค่ะ” เบลในชุดเสื้อคอกลมสีขาว กางเกงเป็นกางเกงแบบที่เธอใส่ตอนแรก สั้นสุดๆ “เอาเหล้าไหม” “เอาสิหนูอยากกิน พี่ชงให้หนู

หน่อยนะ” เธออ้อนเสร็จก็เดินไปนั่งดูหนังต่อ “พี่ดูเรื่องนี้ยัง หลอนมาก หนูดูไปนิดเดียวเองไม่กล้าดู” “ยัง...เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้ดูหนังแล้วไม่มีคนดูเป็นเพื่อน”

“ก็แฟนพี่ไง” เธอยังคงจดจำสิ่งที่ผมพูดลอยๆ ไปคราวนั้น “อ๋อ พี่พูดเล่น พี่ยังโสดนะ” “พี่อู๊ดอ่ะ ชอบโกหกหนู” ผมยื่นแก้วให้เธอก่อนยิ้มให้หนึ่งครั้ง

“เอ้า อย่ารีบกินหล่ะเดี๋ยวเมาซะก่อน” “พี่นั่งสิ” ผมลงนั่งข้างเธอ ผมว่าผมนั่งติดเธอแล้วนะ เธอยังขยับเข้ามาอีก “พี่อู๊ดรีบกลับไหมค่ะ” “ก็ไม่นะ ทำไมหรอ”

“หนูเหงา อยู่เป็นเพื่อนหนูหน่อยนะ” ผมแพ้อยู่สองอย่างในโลกนี้ หนึ่งคือนักศึกษา สองคือผู้หญิงขี้อ้อน สรุปเบลมีทั้งสองอย่าง “เหงาอะไร ก็นิวไง”

“พี่ก็เห็นนี่ เพื่อนหนูมันหลับไปแล้ว น้า...น้า...อยู่เป็นเพื่อนหนูก่อนนะ” ใจผมอยู่ตั้งแต่เธอถอดกระโปรงแล้ว “อือๆ อยู่ก็ได้” อยู่ๆ เธอก็เอียงหัวพิงไหล่ผม

ไม่นานนักก็หลับ ผมเรียกเธอ “เบล...เบล” ผมจัดท่าทางเธอใหม่ ให้เธอนอนตัก ผมไม่ค่อยได้ดูหนังสักเท่าไหร่ มัวแต่มองหน้าเธอ ผมมองทุกส่วนสัด

บางทีผมก็คิดนะว่าผมเอาเปรียบเธอเกินไปหรือเปล่า ผมฉวยในสิ่งที่เธอไม่เคยบอกว่าจะให้ อย่างครั้งนี้ผมมองเธออย่างกับจะกินเธอทั้งตัว ผมก็ไม่เข้าใจเหมือน

กันว่าเธอต้องการอะไร ยิ่งเธอทำแบบนี้มันทำให้ผมหักห้ามใจตัวเองได้ยากขึ้น เธอหลับไปประมาณครึ่งชั่วโมง และเธอก็ตื่น “พี่อู๊ด หลับแล้วหรอ”

“ยังจ๊ะ เบลง่วงแล้ว ไปนอนดีกว่าเนอะ พี่ก็ว่าจะกลับแล้วหล่ะ นี่มันก็ดึกมากแล้ว” “ไม่เอา พี่จะไปไหน ไม่อยู่เป็นเพื่อนหนูหรอ” พลางกอดแขนผมแน่น

“น้า..น้า..อยู่อีกแป๊ปนึงนะ” “เบลพี่ต้องกลับแล้วนะ” ผมเสียงแข็ง และท่าทีของเธอ ดูน้อยใจที่ได้รู้ว่าผมจะกลับจริงๆ “ก็ได้ งั้นพี่รอแป๊ปเดี๋ยวหนูไปใส่

กางเกงก่อน” ผมว่าแล้วไอ้ที่เธอใส่ มันไม่ใช่กางเกง “พี่สัญญา วันหลังจะมาใหม่” “จริงนะ ป่ะ..เดี๋ยวหนูไปส่งที่ลิฟท์” “ไม่เป็นไรส่งพี่แค่นี้พอ พี่กลับเองได้หนู

ไปนอนได้แล้ว” ผมยืนร่ำลากับเธออยู่ที่ประตู “พี่กอดหนูหน่อย หนูเหงา” ผมโอบกอดเธอ “พี่สัญญาแล้วนะ” เธอย้ำคำสัญญาของผม “จ๊ะ พี่สัญญา

ไปนอนได้แล้ว” “พี่กลับบ้านดีๆ นะ ถึงแล้วโทรหาหนูด้วย” “โอเค”

	ผู้เขียน	หัวข้อ: เรื่องสั้น "สุรัตดา" (**กลับมาอีกครั้ง**) อัพตอนที่31แล้วนะครับ (อ่าน 38946 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 11 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้