เรื่องสั้น "สุรัตดา" (****กลับมาอีกครั้ง****) อัพตอนที่31แล้วนะครับ

บันทึก "สุรัตดา" ตอนที่28

ผมเอ่ยคำลา ทิ้งเธอจมอยู่กับความเหงา ผมนี่เหงาจนชิน การที่จะทำให้ค่ำคืนนี้ไม่ต้องเหงา เพียงแค่ผมหันหลังกลับเท่านั้น “อยู่คนเดียว ก็คุ้นเคย อยู่สบายจนเคย เลยไม่คิดมีใคร”

ดึกขนาดนี้แล้วคงไม่ใช่ใครอื่น “เบลว่าไงจ๊ะ” “พี่อยู่ไหนแล้วค่ะ” “กำลังจะขึ้นแท็กซี่แล้วจ๊ะ” “แล้วมีค่ารถหรือค่ะ” “มีสิ” พลางล้วงกระเป๋า อ้าวเฮ้ยกระเป๋าหายไปไหนวะ

“เบลเห็นกระเป๋าตังค์พี่ไหม” “เห็นค่ะ หนูถึงโทรหาพี่ไง ให้ลงไปให้ไหมค่ะ” “ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ขึ้นไปเอาเอง” “เข้ามาได้เลยนะ ประตูไม่ได้ล็อคค่ะ” ดีนะไม่ทำหล่นที่อื่น

เงินยิ่งไม่ค่อยจะมีอยู่ด้วย

หลังประตู...

เบลไปไหนวะ แล้วไหงอีนิวมานอนบนโซฟาได้ไง “พี่อู๊ด หนูอยู่ในห้อง” บรรยากาศในห้องเกือบจะมืดสนิท จะมีก็เพียงแสงไฟจากโคมหัวเตียง เบลซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่มสีครีมอ่อน

และอุณหภูมิในตอนนี้เย็นฉ่ำ “เบล” ผมเอ่ยเรียกเธอเบาๆ “เข้ามาสิค่ะ” “เปิดไฟได้ไหม พี่มองไม่ค่อยเห็น” “อย่านะ หนูโป๊อยู่” โป๊อยู่แล้วเรียกเข้ามาทำไมวะเนี๊ยะ

เธอต้องการอะไรจากผม “งั้นพี่รอข้างนอกนะ” “ไม่เอา พี่มาหาหนูหน่อย” เอาไงก็เอาวะ ผมตัดสินใจปรี่ไปที่เตียง “กระเป๋าพี่อยู่ไหนหล่ะ” “อยู่ที่หนูนี่แหละ” “งั้นก็เอามาสิ พี่จะได้

กลับ ดึกแล้ว” “ถ้าพี่อยากได้ก็เข้ามาเอาใต้ผ้าห่มสิค่ะ” เอ้า! เป็นไงเป็นกัน ผมไม่อยากทำแบบนี้เลย เพราะเธอคือน้องฝึกงานที่ออฟฟิศผม แล้วผมจะมองหน้าได้อย่างไร

“เบลอย่างนี้ไม่ดีนะ” “ไม่ดียังไงค่ะ” พลางดึงผมลงบนเตียง ผมพยายามฝืนตัวเอง แต่มีบางสิ่งบางอย่างทำให้อ่อนแรง “พี่ไม่ชอบหนูหรอ” เธอถามในสิ่งที่ผมไม่คาดคิด

ไม่ได้เตรียมคำตอบไว้ในใจ ต่อให้เตรียมก็ยังยากเลย ผมนิ่งไม่พูดอะไร “จะให้พูดยังไงหล่ะ เราเจอกันไม่กี่ครั้งเองนะ” “พี่อู๊ด พี่ดูไม่ออกหรอ ว่าหนูชอบพี่” ผมไม่เคยรู้สึกมาก่อน

ว่าเธอชอบผม “ชอบตรงไหน” ผมย้อนถามเธอ “หนูไม่รู้อ่ะ ว่าทำไมหนูถึงชอบ” “อ้าว ยังไม่รู้เลยว่าที่ชอบเพราะอะไร แล้วเบลจะชอบพี่ได้ยังไง” “เอ่อ..พี่ ก็น่ารักดี และก็ดูอบอุ่นมั้ง”

ผมยิ้มในใจ “แล้วชอบตรงไหนอีก” ผมยิงต่อ ใครบ้างที่ไม่อยากให้คนอื่นยอ “ไม่รู้สิ แล้วพี่หล่ะยังไม่ตอบหนูเลยนะ ว่าชอบหนูบ้างหรือเปล่า” “พี่หรอ..หนูก็น่ารักดี แต่ยังไงดีหล่ะ”

ไม่ทันที่ผมจะพูดต่อ เธอก็จับมือผมไปจับหน้าอกเธอ “หลังกับมือ แบบไหนรู้สึก มากกว่ากันค่ะ” พระเจ้าช่วย เกิดมาไม่เคยเจอ “เบล ทำอย่างนี้ไม่ดีนะ” ปากผมปรามแต่มือก็ยังคง

สัมผัสอยู่ “ที่หนูทำแบบนี้เพราะว่าหนูชอบพี่ พี่ไม่รู้สึกอะไรบ้างหรอ” ในใจผมรู้สึกสิรู้สึกว่าเริ่มไม่ไหวแล้ว “เบลเมาแล้วหล่ะ เอากระเป๋าพี่มา พี่จะกลับแล้ว” ผมทำทีลุกขึ้น

แต่เธอรั้งไว้ ครั้งนี้เธอกอดผม ร่างเธอเกือบจะเปลือยเปล่า เหลือไว้เพียงกางเกงในตัวจิ๋วที่เธอบอกว่ามันคือกางเกงขาสั้น ผมนึกถึงสิ่งต่างๆ นึกให้ได้ว่ามันจะจบอย่างไร และแล้ว

ความรู้สึกจริงๆ ของเธอก็เผยออกมา “พี่ หนูอยาก” ความใคร่เข้าครอบงำอีกครั้ง ผมผลักเธอลงบนเตียง เปิดฉากเล้าโลม และบรรเลงบทรักอันเล่าร้อนที่เธอนั้นต้องการมันอย่าง

เต็มปรี่ ผมจูบเธอทุกซอกทุกมุม เสียงครางของเธอเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ผมกลัวว่าเสียงที่ผ่านริมฝีปากบางๆ ของเธอนั้นจะทำให้เพื่อนตื่น “จุ๊ จุ๊ เบาสิเดี๋ยวเพื่อนตื่นนะ” เธอพยักหน้ารับ

ผมผละตัวเองจากกายเธอ “พี่จะไปไหน" ผมไม่ได้ตอบอะไร เดินไปล็อคประตูเพื่อความชัวร์ ตอนแรกจากห้องที่เย็นฉ่ำตอนนี้รู้สึกว่าเริ่มร้อน ผมไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหน

เหมือนเธอมาก่อน เธอทั้งเด็ก ทั้งขาว และน่ารัก ถึงแม้จะไม่ได้ช่ำชองเหมือนพักต์ แต่เธอก็มีบางอย่างมาทดแทน “พี่ไม่มีใครใช่ไหม” ตอนนี้ถึงมีก็ตอบว่าไม่มี “ไม่มีจ๊ะ” “จริงนะ”

“จริงจ๊ะ ทำไมหรอ” “เปล่า หนูกลัวว่าแฟนพี่จะมาตบหนู” “ไม่มีใครตบหนูทั้งนั้นแหละ พี่นี่แหละจะเป็นคนตบหนูเอง” “พี่อู๊ดอ่ะ” เธอหัวเราะใหญ่ เรามีอะไรกันเบาๆ ไม่ส่งเสียงดัง

กลัวอีนิวตื่นมาแล้วโวยวายเหมือนตลาดเปิด คืนนี้ผมไม่กลับบ้านแล้ว ผมลืมทุกสิ่งทุกอย่าง ความรู้สึกตอนนี้มันดีมากกว่าตอนที่ผมเป็นนักศึกษาซะอีก มันให้ความรู้สึกเหมือนผม

เป็นป๋า ที่มาเที่ยวอีหนู แต่ผมไม่ได้มองว่าเธอขายตัวหรือเด็กไซด์ลายน์ แต่ที่เธอให้เพราะเธอชอบผม ผมก็ไม่รู้ว่าผมทำอะไรให้เธอชอบ แต่ผมเชื่อว่า ถ้าผู้หญิงชอบใคร เธอมีอะไรก็

ทุ่มหมด หลังจากเสร็จภาระกิจกลางเมือง ผมลุกมาเข้าห้องน้ำกลางดึก อีนิวยังหลับเป็นตายเหมือนเดิม ส่วนเบลหลับใหลไปเพราะความเหนื่อยล้า ผมยังคงฟิตปั๋ง มองดูนาฬิกา

ไซโก้ที่แขวนติดผนังไว้ ตีสี่กว่าแล้ว ผมออกไปสูบบุหรี่ที่ระเบียง บรรยาศเมืองหลวงตอนตีสี่นี่มันก็เงียบเหมือนกันนะ จะเห็นก็แต่แสงไฟตามตึก ส่วนไฟประดับสถานที่เที่ยว

บางร้านก็ปิด บางร้านก็ยังเปิดอยู่ “พี่อู๊ด ทำอะไร” เบลกระซิบกระซาบผ่านบานเลื่อนหน้าต่างห้องนอน “สูบบุหรี่ด้วยหรอ” “สูบบ้าง ไม่บ่อยหรอกจ๊ะ” “รอแป๊บนึงนะค่ะ”

เธอเอาเสื้อผมมาใส่ กระดุมไม่ติดสักเม็ด “ไม่ง่วงหรอ” “ไม่ง่วงค่ะ หนูก็นึกว่าพี่หนีกลับไปแล้ว” เบลเด็กน้อยพูดไปอมยิ้มไป เธอช่างดูอารมณ์ดีจริงๆ “ไม่กลับแล้ว นอนนี้แหละ”

เธอคว้ากอดแขนผมแน่น “แล้ววันหลังพี่จะมาอีกไหม” “อยากให้พี่มาป่ะหล่ะ” “อยากสิ หนูขี้เหงาพี่มาหาหนูบ่อยๆ นะ” “จ๊ะ” เธอดีใจใหญ่ ผมรู้สึกว่าการที่ได้รู้จักกับเบล

มันพิเศษกว่าการที่ได้รู้จักกับพักต์เสียอีก เบลดูจริงใจกับผมมากกว่า แต่สำหรับพักต์นั้นตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง “พี่คิดอะไรอยู่ค่ะ” “เปล่าจ๊ะ ทำไมหรอ” “ก็หนูเห็นพี่เงียบ”

“ก็คิดอะไรเพลินๆ ไปเรื่อย ไม่มีอะไรหรอก” “เรื่องงานหรือเปล่าค่ะ ถ้าเป็นเรื่องงานพี่มาทำงานกับป๊าหนูก็ได้” “ป๊าหนูทำอะไรหรอ” “ป๊าเปิดโรงงานอิเล็คทรอนิกส์ อยู่แถว

พระรามสองนู้น” พลางชี้นิ้วไปด้วย ลูกคนรวยนี่หว่า ผมโชคดีขนาดนี้เลยหรือ “อย่างพี่จะทำได้หรอ” “ได้สิ หนูว่าพี่เก่งออก” เหมือนเดิมยกหางหมาๆ ขี้ “วันไหนว่างๆ ไปเที่ยว

บ้านหนูไหม” “ที่ไหน พระรามสองหรอ” “เปล่าค่ะที่หัวหินค่ะ ป๊าเปิดรีสอร์ทด้วย พี่จะไปกี่วันก็ได้” “ป๊าหนูไม่ว่าหรอ ถ้าพี่จะไปด้วย” “ไม่ว่าหรอกค่ะ ป๊าใจดี วันไหนว่างๆ

ไปกับหนูนะ” “ก็ได้นะ แต่ช่วงนี้พี่ไม่ค่อย..เอ่อ..” “ไม่เป็นไรค่ะ ไปฟรี พี่ไม่ต้องจ่ายสักบาท” สาวน้อยเล่าถึงครอบครัวของเธอต่างๆ นาๆ เธอเป็นเด็กที่ไม่ขาดความอบอุ่น

เพียบพร้อมไปทุกอย่าง ตรงกันข้ามกับสุรัตดาที่บ้านแตก ตอนนี้เธอจะเป็นอย่างไรบ้าง ผมเฝ้าถามตัวเองในใจ อาทิตย์ที่ผ่านมานี้ ผมใช้เวลาส่วนใหญ่หมดไปกับเบล แบบว่า

แทบจะขลุกอยู่กับเธอทั้งวันทั้งคืน เรากินข้าวด้วยกันเกือบทุกมื้อ เรื่องนอนห้องไม่ต้องพูดถึง ผมแค่กลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเท่านั้นแล้วก็ออกไปหาเธออีก มันเป็นอะไรที่เจ๋งสุดๆ

พรุ่งนี้ก็วันจันทร์แล้ว ผมยังคงเตร่อยู่ที่ห้องของเธอ “เดี๋ยวพี่จะกลับแล้วนะ พรุ่งนี้ต้องไปทำงาน เสื้อผ้ายังไม่ได้ซักเลย” “นอนที่นี้อีกคืนนะ พรุ่งนี้ก็ไปพร้อมหนูไง” ผมจะนอน

อีกคืนก็ได้ แต่มันไม่ค่อยสะดวกผมอยากกลับบ้านมากกว่า “เอาไว้วันหลังก็ละกัน อยู่กับพี่บ่อยๆ เดี๋ยวจะเบื่อพี่เร็วนะ” “ทำไมพี่พูดแบบนี้ หนูไม่เบื่อหรอก พี่ต่างหากที่จะเบื่อหนู”

เธอพูดเชิงน้อยใจ “ไม่เบื่อหรอกจ๊ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เจอกันแล้ว วันนี้พี่ขอกลับไปนอนห้องนะ คิดถึงห้อง” “แล้ว...พี่ไม่คิดถึงหนูหรอ” “คิดถึงสิ เดี๋ยวพี่ถึงแล้วโทรมาคุยด้วยโอเคไหม”

“ก็ได้ พี่ถึงแล้วโทรหาหนูนะ” “จ๊ะ” ผมกลับมาสู่ความเป็นจริง ผมอยู่ในโลกของความฝันมากไปแล้ว กลับมาเจอสภาพจริงๆ ดีกว่า คืนนี้ผมนอนคุยกับเธอทั้งคืน

หลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ รู้อีกทีก็เช้าแล้ว

วันจันทร์รถโคตรติด...

แปดโมงสิบห้า ผู้หญิงคนแรกที่ผมเจอคือนิด “อู๊ดเป็นไง วันหยุดไปเที่ยวไหนมาบ้างจ๊ะ” ผมคิดในใจดักคอหรือเปล่า แต่คิดว่าคงไม่ “ไม่ได้ไปไหนเลยอยู่ห้องทั้งวัน

เบื่อจะแย่อยู่แล้ว” “เบื่อก็หาแฟนสักคนสิ จะได้ไม่เหงา” เธอเปรยยิ้มให้ “แล้วนิดหล่ะ เป็นไงบ้างจบด้วยดีไหม” “ดี เดอ อะไรหล่ะ มันทิ้งไปมีคนใหม่ นิดโทรไปก็ไม่รับ

เนี๊ยะ!ว่าจะโทรไปด่าสักหน่อย” จากอารมณ์ดีๆ กลายเป็นร้ายในทันที ผมไม่น่าพูดจี้จุดเธอเลย ผมได้แต่รับฟังเธอบ่นถึงชายที่เธอเคยเรียกว่าแฟน แต่สำหรับเดี๋ยวนี้เรียกว่า “มัน”

ซะอย่างนั้น เธอบ่นได้พักใหญ่สงสัยนึกขึ้นได้ “เอ่อ..อู๊ด อาทิยต์นี้มีไปสัมมนาที่เกาะช้างนะ” “สัมมนาเรื่องอะไรหรอ” “ก็ไม่เชิงสัมมนาหรอก ไปเที่ยวซะมากกว่า” ที่นี่ดีเว้ย

เข้ามาทำงานแค่อาทิตย์เดียว ได้ไปเที่ยวแล้ว สงสัยเป้าถึง “ไปกันเยอะไหมนิด” “ก็ไปหมดนั่นแหละ ทำไมหรืออู๊ด” “เปล่าจ๊ะไม่มีอะไร ถามดูเฉยๆ” ในใจผมบอกว่ามีสิ มีเบลไง

กลัวว่าเบลจะทำตัวสนิทกับผมมากเกินไป จนนิดสังเกตได้ ผมต้องรีบบอกเธอแล้ว ว่าระหว่างผมกับเธอควรจะวางตัวยังไง “อย่าลืมหล่ะอู๊ด” “จ้า” พอมาถึงโต๊ะผมรีบโทรหาเบล

ทันที “เบล นี่พี่นะ” “ค่ะพี่ หนูจำได้ ทำไมเสียงตื่นเต้นจังค่ะ” “เอ่อ..ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ แค่จะบอกว่า รู้ยังว่ามีสัมมนาต่างจังหวัดสามวัน” “หนูก็นึกว่าเรื่องอะไร พี่นิดบอกหนูแล้ว”

“แต่...เอ่อ...พี่จะบอกว่า อย่าหาว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ..เอ่อ..” ผมยังไม่ทันได้พูดต่อ เธอก็พูดแทรกขึ้นมา “พี่กังวลเรื่องที่เราแอบคบกันใช่ไหม หนูรู้ว่าหนูต้องวางตัวยังไง

พี่สบายใจได้” “เบลนี่นะ รู้ใจพี่จริงๆ” “แต่พี่ก็ห้ามยุ่งกับผู้หญิงคนไหนนะ ไม่งั้นหนู ก็ไม่ไว้หน้าพี่เหมือนกัน” ผมรู้สึกกังวลขึ้นมาทันที “เบลพูดจริงหรอ” “หนูล้อเล่นค่ะ หนูไม่ทำ

อะไรแบบนั้นหรอก หนูเข้าใจ” “ดีมาก งั้นทำงานต่อเถอะจ๊ะ” “ค่ะ” ผมวางสายอย่างสบายใจเฉิบ ทุกอย่างเคลียร์ลงตัวแล้ว ส่วนอะไรที่มันจะเกินความคาดหมาย

ค่อยคิดค่อยแก้อีกที

ไปสัมมนาเกาะช้าง...

วันนี้ไปเที่ยวไม่ได้ทำงาน ผมเลือกใส่ขาสั้นเสื้ดยืดคอกลมรองเท้าผ้าใบ ไม่ลืมหยิบหมวกแก๊ปลายพรางมาด้วย พร้อมแบกเป้ใบใหญ่ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ไม่รู้จะขนอะไร

มานักหนา “นิดหวัดดี” ผมมาถึงเกือบจะเป็นคนสุดท้าย วันนี้นิดน่ารักไปอีกแบบ เธอนุ่งสั้นแต่ไม่มาก สั้นประมาณหน้าขา ขาเธอเรียวสวย แถมขาวอีกต่างหาก ดูเธออวบๆ

อาจเป็นเพราะใส่เสื้อยืดสีขาวรัดรูป จนเห็นเสื้อในลายลูกไม้รางๆ นี่แค่ผมมองแว๊บเดียวนะ ถ้าขืนมองนานกว่านี้คงทะลุไปถึงไหนต่อไหน “ถึงนานยัง” “นานแล้ว ตื่นเต้นอ่ะอู๊ด”

ท่าทีของเธอดีใจที่ได้ไปเที่ยว “ตื่นเต้นอะไรนิด” “ก็ตื่นเต้นที่จะได้ไปเที่ยวหน่ะสิ” ผมก็ตื่นเต้นเหมือนกันที่ทริปนี้นิดไปด้วย แต่ก็ติดตรงที่เบลไปด้วยนะสิ “อ๋อ อู๊ดก็ไม่ได้เที่ยวนาน

แล้ว น่าจะสนุกเนอะ” ผมยืนคุยกับนิดสองต่อสองโดยที่ไม่รู้เลยว่า เบลนั่งรออยู่บนรถบัสแล้ว แต่เบลไม่เห็นว่าผมคุยกับนิดอย่างสนิทสนม เพราะเธอมัวแต่นั่งกดไอโฟน

ที่ป๊ะป๋าซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด ระหว่างที่ผมคุยกับนิดอยู่นั้นเบลก็โทรเข้ามา ผมจึงขอตัวจากนิด “นิดขึ้นไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวอู๊ดตามไป ซื้อของแป๊บนึง” “เร็วๆ นะอู๊ดเดี๋ยวรถจะ

ออกแล้ว” ผมรีบตอบรับคำนิด ก่อนรับสายเบล “เบลว่าไงจ๊ะ” “พี่อยู่ไหน ถึงหรือยังค่ะ” “ถึงแล้วจ๊ะ ซื้อของอยู่เอาอะไรไหม” “ไม่ค่ะ พี่รีบๆ ขึ้นรถได้แล้วรถจะออกแล้ว หนูจองที่ไว้ให้

พี่แล้วนะเบาะหลังสุด” “โอเค บอกคนขับรอแป๊บนึงนะ” ตายห่าจองที่ไว้ให้กูด้วย แล้วอย่างนี้จะทำยังไงดีวะ เดี๋ยวใครๆ จะมองว่าผมบ้าหม้อ

	ผู้เขียน	หัวข้อ: เรื่องสั้น "สุรัตดา" (**กลับมาอีกครั้ง**) อัพตอนที่31แล้วนะครับ (อ่าน 39559 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 14 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้