สำหรับตัวผม ผมเริ่มต้นด้วยความชอบส่วนตัวก่อน แล้วค่อย ๆ นำเสนอให้เค้าครับ
หลายคนผู้ปกครองชอบ แต่เด็กไม่ชอบ บังคับกันไม่ได้ ไม่ยิงซะอย่าง
ไม่ต้องคิดว่าจะต้องเป็นนักกีฬาอะไรหรอกครับ แค่เค้ามายิงกับเราก็มีกิจกรรมในครอบครัวแล้วครับ ไม่ห่วงเล่นเกมส์
ไม่ฟุ้งซ่าน ห่วงเที่ยว ติดเพื่อน สำคัญไม่ติดยา อีกอย่างยิงปืน แล้ว สมาธินิ่งขึ้นครับ
ผมเริ่มต้น ด้วยปืนอัดลมสั้น ของ วอลเธ่อร์ CP 3 เป็นอัด CO2 ด้วยราคา 25,000 บาท พร้อมถัง
แต่ด้วยความคัน เพราะได้เข้ามาอยู่ใน ชมรมคนรักปืนอัดลม กระบอกที่สองก็ตามมา ด้วยความอนุเคราะห์
ของสมาชิกท่านหนึ่งในชมรม อุตส่าห์เสียเวลา นำเข้าให้ เป็น สไตเออร์ LP10E หมดไปอีก 100,000 บาท แต่ได้ด้าม 2 ขนาด
คือไซด์ S กับ ไซด์ M แบบว่า งก ครับ กะว่า ลูกยิงก็เปลี่ยนด้าม พ่อยิงก็เปลี่ยนด้าม ประมาณนี้
แต่จริง ๆ แล้วหาใช่ไม่ ต้องให้ความคุ้นเคยกับปืนกระบอกที่เราซ้อมให้มากที่สุด สำหรับการแข่งขัน
และแล้วกระบอกที่ 3 ก็มาแบบไม่ตั้งตัว เพื่อนที่เป็นนักกีฬาตัวเขต อยากเปลี่ยนปืน ต้องใช้เงินเพื่อตัวใหม่
ลำบากผมอีก ต้องรับมาดูแล ด้วยราคา 68,000 บาท เป็น โมรีนี่ ไกไฟฟ้า สรุป ต้องดูแลพร้อมกัน หลายตัวเลยครับ
ความคิดผม ผมว่ายังไงลองดูความชอบของเค้าก่อนดีมั้ยครับ ว่าชอบ ไม่ชอบ แล้วค่อยพาเข้าสนามใกล้ๆ บ้าน เข้าไปดูบรรยากาศ
มีผู้รู้พร้อมให้ข้อมูล มากมาย ไปลองจับ ลองยิง แล้วค่อยตัดสินใจครับ
เห็นด้วยครับ เมื่อเขามีใจรัก ก็ให้เริ่มตั้งแต่ยังเล็ก จะได้มีโอกาสก้าวหน้าได้ ผมเองสนับสนุนลูกชายให้เล่นกีฬาทุกประเภทแล้วแต่เขาจะชอบ แต่ก็ไปไม่ถึงไหนทั้งที่ฝีมือมี ถูกบีบจากระบบการแข่งขันของบ้านเรา คัดตัวจังหวัดไม่ติดสักที สุดท้ายมาเล่นกีฬายิงปืน พอที่จะได้รู้จักคำว่าตัวแทนจังหวัด หรือตัวแทนเขตบ้างครับ แต่ที่น่าเสียดายผมมัวใช้เวลาไปกับกีฬาอย่างอื่นซึ่งไม่ใช่ทางของลูก แต่ไม่ได้เสียใจที่ผ่านมามันทำให้ลูกใด้ใช้เวลากับการกีฬา ไม่ติดยา ติดเที่ยว เราเองก็มีความสุข ปัจจุบันด้วยอานิสงส์ของการยิงปืนทำให้เข้ามหาวิทยาลัยโดยไม่ต้องสอบ ในโควต้านักกีฬา
ดังนั้น ถ้าลูกชอบเริ่มต้นแต่ยังเยาว์จักดีไม่น้อย อย่าให้เป็นเช่นผมเลยให้ลูกเริ่มที่มัธยมปลาย เป็นเยาวชนได้ไม่กีปี มาถูกทางแต่ช้าไป
