กูกอดปืนยืนยามอยู่ตามเขา นอนลำเนาฟันฟาดพวกชาติหมา
สายฝนพรำน้ำค้างพรมต้องข่มตา ยืนหยัดกล้ากลางดงแห่งสงคราม
บ้างขาแข้งแขนขาดอนาถจิต เอาชีวิตวางเดิมพันมิครั่นคร้าม
ใบไม้หล่นลงดินทุกถิ่นคาม เฉกเช่นยามชีพดับลับละลาย
ร้อยยี่สิบหยิบให้ได้เบี้ยเลี้ยง ค่าสุ่มเสี่ยงสู้ชีวิตที่ปลิดหาย
เทียบค่าคนเผาเมืองหาเรื่องตาย... ที่รัฐจ่ายเจ็ดล้านเดือดพล่านนัก
โจรจ่ายโจรโหนกระแสมีแต่ให้ จึงปลุกใจโจรพาลเข้าหาญหัก
เคาะกะลาเมื่อไรก็ได้พรรค อะไรนักอะไรหนาต่างค่าคน
กูเสี่ยงตายรายวันพวกมันเฉย ทำละเลยหลีกเลี่ยงหลบเสียงบ่น
ชีวิตล่วงลับหายไม่คล้ายคน.. ถุย! สุดทน ท้อจิต อนิจจา.
