ของขลัง ' พระพิมพ์ธัญญาหารบริบูรณ์ ' (เรื่องสั้น)

[Pandanus]

เรื่องสั้นเรื่องนี้ ผมอ่านมาหลายรอบแล้ว  อ่านแล้วก็คิดไปต่าง ๆ นา ๆ

นักเขียน ใช้นามปากกาว่า  "เจมส์ ไทบีเรียส คำแปง" ตีพิมพ์ในหนังสือ มหาสนุก ของบรรลือสาร์น

ฉบับที่ 955 สิงหาคม พ.ศ.2552 


ของขลัง

"ราคาเท่านี้แหละจะเอาหรือไม่เอา"

   สิ้นเสียงประกาศิตจากพ่อค้ารับซื้อข้าวโพด ก็เหมือนมีพลังลึกลับบางอย่างดึงเอาเรี่ยวแรงในร่างกายของทัดไปจนหมดสิ้น

ชายหนุ่มค่อย ๆ ทรุดตัวนั่งลงยอง ๆ อย่างหมดเรี่ยวแรงแล้วพยามคิดหาคำต่อรอง......ต่อรองรึ…. เขาคิด น่าหัวร่อ

มันน่าเรียกว่า 'วิงวอนขอความกรุณา'มากกว่า   เขาจะเอาอะไรมาต่อรองในเมื่อข้าวโพดที่ปลูกไม่สามารถนำไปขายที่ไหนได้

ไม่ต้องพูดถึงเอามาต้มกินเอง ข้าวโพดอาหารสัตว์แข็งยังกับหิน ถ้าจะเอามาต้มกินถึงจะประหยัดค่ากับข้าว  แต่ก็เปลืองค่ายาค่าหมอ

แต่ถ้าไม่ปลูกพันธ์นี้ พันธุ์ที่ซื้อจากเขา เขาก็ไม่รับซื้อ

"ขอเพิ่มอีกนิดไม่ได้หรือ ปีนี้ฉันต้องเอาไร่ไปจำนองมาจ่ายค่าเมล็ดพันธุ์ ค่าปุ๋ยเคมี ถ้าได้เท่านี้ ฉันคงไม่มีปัญญาส่งค่างวดธนาคาร"

ไม่มีแม้แต่ความเห็นใจจากผู้ถือไพ่เหนือกว่า

"โอ้ย... ถ้าเพิ่มอีกฉันก็ขาดทุนป่นปี้ ไม่ต้องค้าขายกันพอดี นี่ขนาดปีนี้เป็นพันธุ์ดีที่สุดแล้วนะ พ่อทัดยังเก็บเกี่ยวได้แค่นี้เอง ฉันว่าพ่อทัดเลิกทำไร่ แล้วเปลี่ยนไปทำอย่างอื่นเถอะ"

[Pandanus]

เมล็ดพันธุ์ดีรึ... จากนรกขุมไหนก็ไม่รู้ ถ้าเก็บเมล็ดมาปลูกปีต่อไปก็จะได้ข้าวโพดแคระแกร็นฝักเล็ก

หลายต้นถึงกับไม่มีฝัก  ทำให้ต้องกลับมาซื้อพันธุ์จากพ่อค้าทุกๆปี  แถมยังสูบปุ๋ยเคมีเหมือนนักการเมืองคอรัปชั่นโกงกินเงินภาษีประชาชน

บ้า..บ้าที่สุด ปุ๋ยเคมีก็ซื้อมาจากพ่อค้านั่นหละ ค้าขายแบบนี้ไงถึงไม่ขาดทุน  ไม่ต้องพูดถึงไปปลูกพืชชนิดอื่น

แม้แต่ของที่กินอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันอย่างพริกก็อยู่ในกำมือของนายทุนไปเรียบร้อย  ... พริกที่เผ็ดจนปลูกแล้วกินเองไม่ได้ เอาไปขายที่ไหนก็ไม่มีใครซื้อ

ยกเว้นคนที่ขายเมล็ดพันธุ์ให้

        นานแค่ไหนไม่รู้ เขาเดินหมดอาลัยตายอยากไปตามถนนลาดยางที่ ส.ส. บอกว่าถนนเส้นนี้จะนำความเจริญมาให้ท้องถิ่น

มันก็ดีอยู่หรอกที่เท้าไม่เปื้อนดินโคลนเวลาฝนตก แต่ทว่าตั้งแต่มีถนน เพื่อนบ้านของเขาหลายต่อหลายคนก็ขายที่นา

บ้างก็ยอมเป็นหนี้เอาเงินไปซื้อรถมาวิ่งกันให้ขวักไขว่ รถนั้นนับตั้งแต่ซื้อมาอยู่ในมือของชาวบ้านราคาก็ถูกลงทุกวันๆ

ส่วนที่ดินนั้นเล่าพออยู่ในมือของนายทุนมันก็แพงเอา ๆ สายไฟฟ้าที่มาพร้อมกับถนนลาดยางก็ดึงเอาเงินชาวบ้านไปซื้อเครื่องใช้ไฟฟ้า

เอาเงินมาให้นายทุน หรือว่าความเจริญในความหมายของ ส.ส. คนนั้นมันก็คือหนี้ มันก็คือการไม่มีที่ดินทำกิน มันคือการไปขายแรงงานให้นายทุน

[Pandanus]

ทางออกของพวกเขามีไม่มากนัก ว่ากันว่าคนที่กำลังจะจมน้ำนั้นจะคว้าทุกอย่างที่ลอยมาใกล้

คว้าแม้กระทั่งฟางเส้นเล็กกว่าหลอดกาแฟ  หมา 5 ขา ต้นกล้วยรูปร่างคล้ายพญานาค แผ่นเจลลดไข้ และอีกสารพัดของแปลก

นั่นคือฟางที่ลอยมาตามน้ำ  และพวกเขาก็ไม่ลังเลที่จะคว้าไว้ ด้วยสำคัญว่ามันเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ พวกเขาพากันไปกราบไหว้

เพียงเพื่อหวังที่จะไห้สิ่งเหล่านั้นบันดาลให้ชีวิตพวกเขาดีขึ้น  ไม่อายรึ เปล่าเลย..บอกแล้วว่าพวกเขายินดีกระทำทุกอย่างเพียงเพื่อชีวิตที่ดีขึ้น

เพื่อการนี้รัฐบาลได้จัดแจงสร้างช่องทางเพื่อชีวิตที่ดีขึ้นไว้แล้ว เดือนละสองครั้ง ทุกวันที่ 1 และ 16 




 ขออนุญาตยืนสงบนิ่งไว้อาลัย ...

[Pandanus]

........เขาพบตัวเองอีกทีในวัดใกล้บ้านหลังจากเดินใจลอยออกจากร้านรับซื้อข้าวโพด เขาเดินมาถึงวัดโดยไม่รู้ตัว และไม่ได้ตั้งใจ

เอาวะไหน ๆ ก็มาแล้ว ขึ้นกุฏิไปขอของขลังจากหลวงพ่อดีกว่า จับพลัดจับผลูได้เลขเด็ดจะได้สบายไปหลายมื้อ

“หลวงพ่อไม่อยู่ ท่านไปวัดที่ต่างอำเภอ โยมทัดมีธุระอะไร” เสียงของพระรุ่นหนุ่มกระชากเขาออกมาจากฝันในเปลวแดด

”เอ้อ...แล้วหลวงพ่อจะกลับมาเมื่อไหร่ครับ” ทัดถาม

”ก็น่าจะค่ำๆ โน่นแหละโยม” พระหนุ่มตอบ

“เฮ้อ มาเสียเที่ยวแท้ๆเชียว  หลวงพี่ครับ ผมเดือดร้อนเหลือเกิน 2-3 ปีมานี้ ปลูกอะไรก็ขาดทุน ปีนี้ปลูกข้าวโพดก็เหมือนเดิม ที่ดินก็จะโดนยึดอีก กะว่าจะมาอาศัยหลวงพี่พอจะมีเครื่องรางของขลัง หรือเลขเด็ดบ้างมั๊ยครับ”

“ไม่มีหรอกโยม” .....กี่รายแล้วนะที่พอเห็นพระก็จะขอเลขเด็ด  แต่พระหนุ่มก็พอเข้าใจ ชาวบ้านยากจนข้นแค้น ทำมาหากินก็ถูกเอารัดเอาเปรียบ

 ก็ได้แต่พึ่งของแบบนี้ ”พระดีๆสักองค์ก็ไม่มีหรือหลวงพี่ ว่าน ยา อะไรก็ได้ ที่มันทำให้ไม่โง่ จน เจ็บ แบบนี้”

”ของขลัง อาตมาไม่มีหรอกโยม”

[Pandanus]

....พระบวชใหม่พยายามเฉสายตาออกไปมองทางอื่น เขาไม่อยากมองเห็นแววตาที่แห้งผาก แตกระแหง เหมือนดินนาหน้าแล้ง

เจ็บปวด ยากไร้ หมดแล้วซึ่งความหวัง   พลันสายตาของหลวงพี่ก็เหวี่ยงไปเจอกับทางสว่าง

.....”เอายังงี้โยม ที่บ้านเดิมของอาตมาเคยมีการสร้างของขลังเป็นพระผงแบบหนึ่ง เรียกว่า ' พระพิมพ์ธัญญาหารบริบูรณ์ ' ถ้าใครมีไว้ จะทำให้ชีวิตมีแต่ความสุข ไม่มีทางตกทางลำบากเด็ดขาด แต่มีข้อแม้นิดหน่อย ”
 
“ข้อแม้อะไรหรือครับ” ทัดถาม 

“ มวลสารมงคลที่จะเอามาทำพระนั้นโยมต้องไปหามาเอง พอได้มวลสารครบแล้วเดี๋ยวอาตมาจะทำพิธีให้ ” พระหนุ่มตอบ 

“มวลสารนั้นคืออะไรขอรับ”   

“ พระพิมพ์ธัญญาหารบริบูรณ์นั้นต้องประกอบด้วยใบของต้นไม้ที่กินใบได้ 59 ชนิด และกินลูกได้ 59 ชนิด ไม่ว่าล้มลุกหรือยืนต้นก็ใช้ได้หมด

 แต่ต้นไม้ทั้งหมดนั้นโยมต้องปลูกเอง แล้วให้เก็บปีละหนึ่งครั้งในวันสงกรานต์ ต้นละใบเท่านั้น

พอเด็ดใบมาแล้วตัดให้ใบเล็กลงขนาดเหรียญบาทเพียง1ชิ้นแล้วให้เอาไปตากให้แห้ง  และบดเป็นผง  ใส่บาตรไว้

ถ้าเต็มบาตรเมื่อไหร่ ก็เอามาให้อาตมาทำพิธี ” พระหนุ่มอธิบาย 

[Pandanus]

“โอ้โห กว่าจะเต็มบาตรผมไม่แก่ตายไปก่อนรึ”

” พระอาจารย์ของอาตมาที่มาบ้านเกิดของอาตมา  เคยทำพระพิมพ์ธัญญาหารบริบูรณ์ให้โยมคนหนึ่ง

เขาใช้เวลา 10 กว่าปี ในการเก็บมวลสาร โยมทัดเองไม่อยากมีชีวิตที่สุขสบายไม่ลำบากบ้างรึ 10 กว่าปีเท่านั้นเอง ” พระหนุ่มอธิบายต่อ

“ครับ ๆ เดี๋ยวผมจะลองดู ว่าแต่พวกผักหญ้าที่อายุไม่ถึงปีละครับหลวงพี่ ผมจะเก็บใบมันยังไง”

“ พวกที่อายุสั้นก็ให้เก็บปีละครั้งต่อชนิดก็แล้วกัน อ้อ..เรื่องพระผงนี้ห้ามบอกใครเด็ดขาด เมียก็ห้ามบอก เดี๋ยวจะไม่ขลัง ” พระหนุ่มยืนกราน

   ...ระหว่างที่เดินกลับบ้านเขาครุ่นคิดถึงต้นไม้ 118 ชนิดจะปลูกอะไรดีหนอที่ดินที่เหลืออยู่แปลงสุดท้ายก็ใช้ปลูกบ้านอยู่อาศัย

เหลือที่เปล่าๆว่างๆ แค่ไม่ถึงไร่ เงินที่เหลืออยู่ก็มีนิดหน่อย คงต้องหาชนิดหญ้าบ้านเรานี่แหละวะ ต้นเล็กๆ อย่างสะระแหน่ ใบบัวบก น่าจะดี

ถ้าที่ทางเหลือก็ค่อยคิดอ่านปลูกพวกต้นใหญ่ ๆ

[Pandanus]

” แง แง แง  ...  ฮือ ๆ ” ทันทีที่กลับถึงบ้านหลังใหญ่กว่ากระต๊อบไม่กี่มากน้อย เสียงลูกร้องไห้ก็ปลุกเขาจากภวังค์

แดงมันยังไม่เต็มขวบดี อาหารการกินก็อดๆอยากๆ  “ พี่ทัด ลูกมันหิวข้าวแล้วมั๊ง เดี๋ยวฉันจะหาข้าวให้มัน พี่ช่วยไปหากล้วยสุก ๆ มาที ”

เสียงนางสายใจเมียคู่ชีวิตตะโกนบอก นี่คงยังไม่รู้ว่าไร่ข้าวโพดกำลังจะโดนยึดแล้ว เขาเองก็ไม่รู้จะบอกเมียยังไง 

    ...ซองขนมห้อยเป็นพวงๆ โหลลูกกวาดพลาสติกเก่าฝ้า กล่องกระดาษเก่า ๆ ใส่สินค้าหลายชนิดวางระเกะระกะอยู่บนชั้นในร้านโชว์ห่วยประจำหมู่บ้าน

เฮ้อ...แค่กล้วยน้ำว้าหวีเดียวก็ปาไป 5 บาทแล้ว  เอาวะ วันนี้ยอมซื้อมันไปก่อน ข้าจะปลูกกล้วยน้ำว้านี่เป็นอย่างแรก 



       ตะวันคล้อยค่ำ ระหว่างทางเดินกลับบ้าน เขาเห็นกล้วยน้ำว้ากองามของเพื่อนบ้าน

”ป้าแมวๆ ฉันขอหน่อกล้วยสักหน่อนะป้า จะเอาไปปลูกที่บ้าน ”  ทัดพูด   

“ เออ เอ็งจะเอาไปกี่หน่อก็เอาไปเหอะ อาไร้ นี่ลูกก็ยังเล็ก ที่บ้านไม่ได้ปลูกกล้วยไว้รึ แล้วกล้วยที่เอามาแห่นำขบวนขันหมากเอ็งมันไปไหนเสียละ”

“ก็มัวยุ่งๆอยู่กับไร่ข้าวโพดนะป้า กล้วยที่แห่ขันหมาก ชดมันตัดเอาแต่ต้นมาให้ฉันนะ เอาไปปลูกไม่ติดหรอก” ทัดตอบ 

“ เออ ดีเว้ยหนุ่มสมัยนี้ คนเฒ่าคนแก่ เขาอุตส่าห์ให้เอากล้วยเอาอ้อยมาแห่นำขันหมาก ลูกออกมาจะได้มีกล้วยมีอ้อยกิน เอาอ้อยด้วยไหมละ อยู่ข้าง ๆ กอกล้วยนั่นแหละ อยากได้ก็ตัดไปสักลำสองลำ ”

 “ ขอบคุณมากจ้ะป้า” .... 

[Pandanus]

........ “แล้วนี่จะทำไงกันต่อละพี่ทัด” สายใจหันมาถามทัดหลังจากที่รู้ว่าจะเสียไร่ข้าวโพดไป

”คนเราถ้ามีมือมีเท้า มันก็ไม่เป็นไรหรอกสายไม่ต้องกังวลไป พี่ไปได้ของ..เอ่อ คำแนะนำจากหลวงพี่มานะ”

...บ้าเอ๊ยเกือบหลุดปากแล้วไหมหละ

“หลวงพี่ ท่านว่าอย่างไรหรือ” เมียถาม 

“เอาเหอะน่าเอ็งคอยดูไปแล้วกัน อย่างน้อยช่วงนี้ก็มีเงินจากที่ขายข้าวโพดมา น่าจะพออยู่ได้ ถึงจะน้อยจะขาดทุนก็ยังพอมีเงินใช้ ยอมให้ธนาคารมันยึดไร่ข้าวโพดไป”   

[Pandanus]

..........

....เมื่อถึงเดือนเมษา ชาวบ้านพากันไปร่วมงานบุญสงกรานต์ที่วัดกัน แทนที่ทัดจะได้ไปวัดเหมือนเมื่อก่อน เขาได้เดินก้มๆเงยๆไปเก็บใบไม้

จากนั้นก็เอามาเจียนให้ได้เท่าเหรียญบาท กว่าจะเสร็จก็บ่าย ๆ

เสียงประตูไม้ไผ่ดังเอี๊ยดอาด สายใจคงกลับจากวัดแล้ว 

“นี่พี่ทัด พี่ทำอะไรนะ ฉันเห็นมา3-4 ปีแล้วนะ ตั้งแต่ธนาคารยึดไร่เราไป พอสงกรานต์ทีไร พี่ไม่ยอมไปวัดมัวแต่ไปเก็บใบไม้มาตากแห้ง นี่พี่กำลังจะทำอะไร??...”

“เออน่า เอ็งคอยดูไปก็แล้วกัน”



แดดแรงของเดือนเมษาเพียงแดดเดียวก็ขโมยความสดของใบไม้ไปจนหมดสิ้น  ค่ำนั้นหลังจากสายใจกล่อมไอ้แดงนอนหลับแล้ว

เขาก็ลงมือบดใบไม้เป็นผง แล้วค่อยๆบรรจงเทลงบาตร ชายหนุ่มแอบถอนใจ 4 ปีแล้วผงใบไม้118ชนิด สูงขึ้นมาจากก้นบาตรเพียงแค่ 1 องคุลี

...คงอีกนาน ชายหนุ่มถอนใจอีกครั้ง   

[Pandanus]

“ พี่ทัดทำไรอีกนะ ฉันว่าพี่เอาเวลามาช่วยฉันเรียงใบตองไปขายตลาดดีกว่านะ ถ้ารำคาญยางกล้วยติดมือก็ไปแยกพริกขี้หนูเป็นกองๆ หรือไม่ก็แยกมะนาวก็ได้ แล้งนี้มะนาวราคาดีจะตายไป เมื่อวานฉันขายมะนาวได้ตั้ง 200 กว่าบาท ขายอีก2-3วันขี้คร้านจะพอค่าหนังสือไอ้แดงมัน ปีหน้าก็จะเข้าโรงเรียนแล้ว นี่ถ้าเรามีที่นาปลูกข้าวอีกอย่างนะ ก็ไม่ต้องซื้อเขากินแล้ว ” สายใจบอกทัด  


“ หา....ตะกี้เอ็งว่าอะไรนะ”    


“ ฉันว่าตั้งแต่พี่ถูกยึดไร่ข้าวโพด พี่ก็เอาเวลามาปลูกโน่นนี่สารพัดอย่างรอบบ้าน ฉันก็อาศัยมาเป็นกับข้าวได้ตลอดปี นี่ถ้าเราปลูกข้าวเองอีก เราก็ไม่ต้องซื้ออะไรแล้ว นี่พี่ปีนี้ฉันว่าเราหาไก่มาเลี้ยงดีมั๊ย จะได้เอาไว้กินไข่ไง ”    

 “ หา. . . . . . เอ้อ ”    

ชายหนุ่มกวาดสายตาไปรอบๆตัว จากที่เห็นถุงปุ๋ยเคมี ขวดยาฆ่าแมลงเกลื่อนบ้าน  นาทีนี้เขาเห็นพริกขี้หนูสวนค่อนกะละมังพลาสติก

บางส่วนถูกนำมาแยกไว้เป็นกองเล็กๆ ใบตองถูกตัดมาปึกใหญ่กำลังถูกเจียนก้านออก ส่วนที่ถูกเจียนออกมาแล้วก็กองอยู่เป็นปึก ๆ

ผักกาด ผักคะน้า กระเจี๊ยบเขียว ผักบุ้ง ใบตำลึง ทั้งหมดถูกแยกไว้เป็นมัด ๆ ห่อด้วยใบตองกาบกล้วย และยังมีบวบ แตง ฟักเขียว ฟังทอง

นอนสงบนิ่งอยู่ข้าง ๆ สารพัดผักกองใหญ่ ๆ  

[Pandanus]

ค่ำคืนของเดือนเมษา เสียงจั๊กจั่นร้องระงม อากาศร้อนตับแลบ แต่เขารู้สึกว่าบาตรที่วางอยู่บนตักเหมือนจะเย็นเยียบขึ้นมาทันทีทันใด

ทันใดนั้นหูเขาเหมือนแว่วเสียงของหลวงพี่ ' พระพิมพ์ธัญญาหารบริบูรณ์ ใบของต้นไม้ที่กินใบได้ 59 ชนิด กินผลได้ 59 ชนิด '   

“ หึหึหึ ฮ่า.ฮ่า.ฮ่า... มันเป็นอย่างนี้นี่เอง ข้ารู้แล้ว ข้าเข้าใจแล้วเว้ย ย ย ”     

“ พี่ทัด พี่ทัด เป็นอะไร แล้วนี่ค่ำมืดขนาดนี้ พี่จะวิ่งเอาบาตรไปไหน พี่ทัด พี่ทัด ” เสียงสายใจร้องถาม

[Pandanus]

ลดร้อนพัดไปตามถนนของหมู่บ้าน แต่ก็ไม่ร้อนเท่าใจของชายหนุ่ม เขาอุ้มบาตรวิ่งเต็มฝีเท้าเหมือนไม่สนใจผงใบไม้ที่เก็บมาอย่างทนุถนอมกว่า4ปีจะปลิวหาย

จุดหมายอยู่ที่วัด ปากก็พร่ำบ่นเหมือนคนบ้า 

“หลวงพี่ครับ ผมเข้าใจแล้วครับ หลวงพี่ผมเข้าใจแล้วววว”   



“หลวงพี่ครับ หลวงพี่ อยู่หรือเปล่าครับ”

มิช้านานเขาก็เห็นแสงไฟวอมแวมมาจาหน้าต่างกุฏิ    “ นั่นใครน่ะ มาค่ำๆมืดๆ อ้าวโยมทัด มีธุระอะไรรึ ขึ้นมากินน้ำกินท่าก่อนสิ ”

“หลวงพี่ครับ  นี่บาตรที่ผมยืมไปเมื่อ4ปีก่อนครับ ผมเอามาคืนครับ”   

 ” อ้าวแล้วโยมทัดไม่ต้องการพระผงแล้วรึ”   พระหนุ่มยิ้มอย่างอารมณ์ดี
     
“ ผมเข้าใจแล้วครับหลวงพี่ ความบริบูรณ์ของข้าาวปลาอาหาร ไม่ได้อยู่ที่เครื่องรางของขลัง แต่อยู่ที่เราเอง ผมเพียงแต่สงสัยว่าหลวงพี่คิดวิธีนี้ได้ยังไง”

[Pandanus]

“ จริงๆแล้วไม่ใช่อาตมาคิดวิธีนี้หรอก วันที่โยมทัดมาขอเครื่องรางของขลัง อาตมาไม่มีให้

เลยไม่กล้ามองหน้าโยมทัดตรงๆ เสไปมองโน่นนี่ตามเรื่อง ก็พอดีมองไปเห็นรูปของเจ้าของวิธีนี้นะ ”

“รูปใครหรือครับ ”  
  
“ จริงๆแล้วเรียกรูปไม่ได้หรอกโยมต้องเรียกว่าพระบรมฉายาลักษณ์ โน่นไง ติดอยู่ฝากุฏิโน่น ”

ชายหนุ่มมองตามสายตาของหลวงพี่ไป พลันสายตาก็พบกับ พระบรมฉายาลักษณ์ของผู้ที่รักประชาชนชาวไทยยิ่งกว่าผู้ใดในโลกนี้

ยิ่งกว่า ส.ส. คนไหน ยิ่งกว่ารัฐบาลชุดใด





ทรงพระเจริญ . . .      

[bang 41 รักในหลวง]

ขอพระองค์ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน

[Skeleton_King]

สาธุ