ของผมตอนอยู่ ~ม1-2 เตียแม่ไปช่วยงาน ต่างจังหวัดกระผมรับอาสาเฝ้าบ้านให้ (มีแผน) หลังจากนั้น
พอสบโอกาสเหมาะก็ชวนลูกพี่ลูกน้องมาลองปืนกัน (คิดย้อนกลับไปนี่อันตรายฉิบ) ตอนนั้นสนใจปืนลูกซองยาวครับ
ลากเอาออกมาพร้อมกับลูก 1 ลูกเดินเข้าไปกลางสวนแบบนานมาก พอตอนจะยิงดันไม่กล้ายิงอีก ส่งให้พวกยิง
ก็ไม่กล้าเหมือนกัน สรุปว่าเดินแบกกลับมาบ้านอีกรอบ นั่งยิงปืนอัดลมตามเดิม สุดท้ายไปเอาปืน 11 ออกมาใหม่
พวกรีบบอกเลยว่าเอ้ออันเนี้ยไม่แรงมากลูกมันเล็กกว่าแยะ ว่าแล้วก็ใส่ลูกเข้าไปหนึ่งลูก แล้วยกขึ้นเล็งไปที่เป้า
ปืนลม ส่วนผมยืนอยู่ห่างๆ พอสิ้นเสียงปืนที่ดังแบบโลกแตก เพือนก็หันมาพร้อมกับรอยแตกบนหน้าผากและเลือด
ก็ใหลลงมาเป็นทาง บรรยกาศตอนนั้นมันเงียบสงบ และ มึนงงไปหมด ทำอะไรกันไม่ถูกเลยครับ !
ลืมไปมันยังไม่ถึงตาผมยิงเลยนี่หว่า สืบเนื่องมาจากตอนแรกเลยครับ หลังจากนั้นประมาณ 2 อาทิตย์
ท่านเตี่ยพบว่าทำไมปืนขึ้นสนิมหว่า ใครเอาไปเล่น!! ก็เลยถูกจับได้โดยละม่อม หลังจากนั้นแกก็เอามายิงลูกมะพร้าว
หลังบ้าน แล้วแกก็สอนยิงครับ แกบอกว่าจับให้แน่นทำแขนตรึงๆ เล็งไปที่เป้าหมายอะไรประมาณนี้แหละครับ แต่ท่า
มันผิดไปนิดคือไม่กล้าเล็งแบบปืนตรงกับหัว กลัวปืนมันจะฟาดกระบานเอา แล้วตัดสินใจเหนี่ยวตูมหูดับไปครึ่งวัน
