สวัสดีพี่ๆครับ
พอดีกระผมมีเรื่องราว และประสบการณ์เกี่ยวกับคนที่มีปืน แต่ไม่ชอบล้าง
ชอบเหนี่ยวไกอย่างเดียว แล้วยังมาแนะนำและมาสอน ในสิ่งที่เขาไม่เคยรู้ให้ผมได้รับฟัง คือ เรื่องมันมีอยู่ว่า
มีคุณลุง แกเป็นเพื่อนบ้านที่รู้จักกับคุณพ่อผม ซึ่งบ้านก็อยู่ติดๆกัน (ข้ามรั้วไปก็ถึงกัน)
แกมี สมิธฯ ชิฟเอ็ม 60-2 รุ่นลำกล้อง 2 นิ้ว แกซื้อมาสมัยที่เป็นราชการ ทำงานเกี่ยวกับตรวจจับสุราเถื่อน
เมื่อประมาณ 30 กว่าปีที่แล้วเห็นได้ ปัจจุบันเกษียณแล้ว และก็นำปืนกระบอกดังกล่าวมาให้พ่อกับผมดูที่บ้าน
สภาพปืนดูไม่ได้เลย คือ เคยใช้ยิงไปนัดสองนัด ประมาณ 30 ปีกว่าแล้ว และแกก็ไม่สนใจ เก็บเข้ากระเป๋าทิ้งเลย
จวบจนปัจจุบัน (ไม่เคยล้างปืนครับ พูดง่ายๆ) สภาพโครงด้าม เมื่อแกะประกับด้ามออกมาสนิมเพียบ ลำกล้อง
เต็มไปด้วยไข่มดแดงและหยากไย่
ผมเองก็มิได้พูดอะไร เพราะว่าลุงแกเป็นคนเจ้าอารมณ์ ชอบโผงผาง
โวยวาย ไม่ยอมรับอะไร แถมเพื่อนบ้านคนอื่นๆในระแวก ก็ไม่ชอบแกเพราะชอบไปโวยวายและด่าทอเขา
ซึ่งปัจจุบัน ผมกับพ่อก็ไม่ได้คบหาสมาคมด้วยแล้ว เพราะแกปากเสียอย่างแรง
มีอยู่ครั้งก็นานแล้วนะ ผมเอาปืนส่วนตัวมาล้างทำความสะอาด โดยเฉพาะลำกล้องผมก็หมั่นเคลือบ
น้ำมันกันสนิม แต่เคลือบแบบแห้งๆไว้ เผื่อต้องการใช้งาน และผมก็ทำแบบนี้อยู่ค่อนข้างบ่อย ลุงแกไม่รู้มาจากไหน
หยิบลำกล้องสมิธฯ เอ็ม 3913 ของผมเฉยเลย แล้วมาสอนผมอีกว่า "นายล้างบ่อยๆแบบนี้ เดี๋ยวพอจะใช้ยิงจริงๆเข้า
หัวกระสุนที่วิ่งพ้นลำกล้อง ก็ร่วงแป๊ะลงมาทันทีแทนที่มันจะวิ่งไปได้ไกลๆ จะล้างทำหา ห... อะไรมากมาย ยิงแล้ว
ก็เก็บไปได้เลย จะไปล้างทำไมบ่อยๆ" ลุงพูด ! ผมก็นั่งนิ่งๆครับ แอบหัวเราะอยู่ในใจ
ผมเองก็ยังคิดเลย
ว่า ถ้าเป็นปืนของแกที่ยิงแล้วไม่เคยล้างมา 30 ปี แล้วอยู่ๆเอามายิง ก็ลองนึกเถอะครับ ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ถ้าลำกล้อง
ไม่บวมเปล่ง ก็คงระเบิดคาหน้าแกนั่นแหล่ะ ! คือผมก็ขี้เกียจอธิบายให้แกฟัง เดี๋ยวจะหาว่าเป็นเด็กไปสอนผู้ใหญ่
แล้วเดี๋ยวจะมาด่าผมอีก
ผมก็เลยปล่อยวางไปครับ คิดซะว่าช่างเถอะ ! ปืนของลุงแกไม่ล้างก็เรื่องของแก แต่ปืนผม ผมรักผมหวง
ไม่ยอมทิ้งขว้างแน่นอนครับ
และนี่คือประสบการณ์ที่ผมได้สัมผัส กับคนที่มีปืนแล้วไม่คิดดูแลรักษา เอาเพียงแค่ว่า
เหนี่ยวไกเป็น ก็ภูมิใจ !
