เสียงเจ้าสี่ขา เห่ากระโชก บอกถึงความผิดปกติ ....บ้านป่าในเขาไกลปืนเที่ยงอย่างพวกเรา ไม่ว่าจะเป็นอะไรเรื่องเล็กหรือใหญ่ ต้องพร้อมเสมอ ตั้งอยู่ในความประมาทไม่ได้...ผมคว้าปืนพกคู่ใจพร้อมส่งกระสุน Hydra Shock ขนาด.40 เข้ารังเพลิง...ค่อยๆแง้มประตูออกมาอย่างเงียบเชียบ ...ชายป่าที่อยู่ห่างออกไปทางทิศตะวันออกประมาณ 30 หลา ปรากฏร่างของอะไรบางอย่างกำลังลังเคลื่อนเข้ามา
ศูนย์เรื่องแสงของปืนพลาสติดทาบอยู่ที่กึ่งกลางของเงาสีดำนั้น นิ้วขวาของผมแตะอยู่ที่ไกอย่างเตรียมพร้อม... ร่างดำทะมึนนั้นยังเคลื่อนไหวช้าๆ ย่ำพงหญ้าเสียงดังสวบสาบสลับหยุดนิ่งท่ามกลางเสียงเห่าอย่างรู้หน้าที่ของหมานานาพันธุ์ ทั้งแปดตัว
ผม ค่อยๆ ก้าวลงจากบ้านทาร์ซาน เคลื่อนตัวออกไปช้าๆลำธารเล็กๆที่มีน้ำไหลตลอดปีอย่างระมัดระวัง และพร้อมที่หยุดผู้บุกรุกที่ยังไม่ทราบแน่ชัดว่าเป็นอะไร...และเมื่อภาพของผู้บุกรุกปรากฎขึ้นชัดเจนในคลองจักษุ มันทำให้ผมตัวแข็งทื่อ เลือดในกายแทบจะแข็งตัว...โอ คุณพระช่วย ...เจ้ามหิงสาวัยฉกรรจ์ร่างกายกำยำ เขาโง้ง เอวคอดกิ่ว กล้ามเนื้อเป็นมัดๆ น้ำหนักประมาณสองตันยืนจังก้า ระยะห่างออกไปเพียง 20 หลา ..ผมจ้องดูมันด้วยความตกใจระคนประหลาดใจ ...
ป่าหนองน้ำประปาแห้งในพ.ศ.นี้ยังมีมหิงสาหลงเหลืออีกหรือนี่ ผมรำพึงกับตัวเอง...ทันใดนั้น ความรู้สึกอันเกิดจากประสพการณ์และสัญชาตญานพรานบอกผมให้รู้ว่า สายลมกำลังจะเปลี่ยนทิศ...ผมขยับจะเข้าหาต้นตะเคียนใหญ่ขาด 9 คนโอบที่อยู่ห่างออกไปเพียงสามก้าว หวังเป็นที่กำบัง
แต่...ช้าไปเสียแล้ว....มันได้กระสากลิ่นและหันชวับมาทางทิศที่ผมยืนอยู่ทันที.... เสียงลมหายใจที่ผ่านรูจมูกอันใหญ่โตราวปล่องโรงสีดังฟืดฟาด ตาสีดำขลับทั้งคู่จ้องมองผมอย่างประสงค์ร้าย แล้วมันก็ก้มหัวลงต่ำ เตรียมชาร์จ..ปืนในมือสั่นระริก ด้ามชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ...กระสุนหัวรูขนาด.40 ที่มีอานุภาพแค่หยุดสัตว์หนังบาง คงล้มเจ้ายักษ์ตัวนี้ไม่ได้แน่.นึกโมโหจนอยากเขกกะโหลกตัวเองที่ไม่ยอมหิ้ว 458 วินเชสเตอร์แอฟริกัน ไรเฟิลคู่ใจ ติดมือลงมาด้วย...และทันใดนั้นผมก็สะดุ้งสุดตัวเมื่อมีเสียงแผดกัมปนาทมาจากจากทางด้านหลัง.....
