ในบางจังหวัดที่ถนนพังอมตะ มันมีเรื่องที่ไม่น่าเชื่อว่าจะยังมีในประเทศนี้
คือพวกเจ้าแม่เจ้าพ่อบางกลุ่ม มีความต้องการจะทำงานนี้ สายนี้ เนื่องจากเป็นถิ่นตัวเอง หาวัสดุง่าย ถูก ก็จะใช้สองวิธี คือ
ฮั้ว กับฟันราคา ถ้าฮั้วแตก มีไอ้แหลมจากต่างถิ่นไปแหย่เข้า แล้วได้งานไป ก็จะมีอีก หนึ่งตาย (เคยมีแล้วที่เพชรบูรณ์) สองมารับช่วงต่อ โดย
ฝีมือห่วยสามโลก เพราะไม่เคยทำงานให้ถูกต้องเลย
ถ้าฟันราคา ก็จะฟันแบบหลุดโลก ห้าสิบกว่าเปอร์เซ็นต์จากราคากลาง
มันจะเอาอะไรไปทำให้มันดีได้ ได้วัสดุฟรีทั้งหมดยังทำไม่
ได้เลย
ทีนี้เรื่องการตรวจรับงาน ถามว่าไม่ดีแล้วไปรับทำไม
หุหุ ระดับที่ตรวจรับงาน ก็น่าจะรู้ว่าใคร ระดับปฎิบัติงานกรำแดดกรำฝน นั่งดูตาปริบ ๆ กลืนน้ำตา (และน้ำลาย
)
แถวประจวบนั้น เพื่อนผมเคยอยู่สายนั้น ผู้รับเหมาพาไปดูแหล่งวัสดุที่ตัวเองเลือกไว้ ถามว่านายช่าง ลูกรังผมพอดูได้มั้ย ถามขณะที่ลูก
น้องสามสี่คน ถือสิบเบ็ดมอมอ ไปเดินยิงนกเขาอยู่แถวนั้น ตูมตามๆ
เพื่อนเลยบอก น่าจะพอใช้ได้อยู่นะครับ
(อันนี้เรื่องจริงครับ)
สายใต้ช่วง จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ เป็นช่วงที่แย่ที่สุดและน่าอับอายขายขี้หน้ามากที่สุด
หลับดีๆมาจากไหนถึงนี่ตื่นกันหมด เป็นแบบนี้มาตลอดไม่เคยดีขึ้น
พอเลยบางสะพานน้อยปั๊บ จนถึงท่าแซะ ถนนสบายปุ๊บ และดีตลอดยาวไปเลย ยันชุมพร สุราษฎร์ นครศรีธรรมราช ทุ่งสงพัทลุง
