THE DOUBLE GUN & RIFLE CONNOISSEUR

ส่ง บทสุดท้ายได้เสียที จะได้จบเรื่องจบราว ไปทีนะ
อ่านจุใจเลย

ภายหลังสงครามโลกครั้งที่1 ได้สงบลง คณะกรรมการสรรพาวุธของสหรัฐฯ ได้เชิญจอห์น บราวนิง มาปรึกษาพร้อมทั้งให้พิจารณาปืนต่อสู้รถถังแบบยิงทีละนัดขนาด .50 ซึ่งยึดได้จากเยอรมันกระบอกหนึ่ง คณะกรรมการได้ถาม จอห์น ว่าจะสามารถสร้างปืนขนาดนี้ให้เป็นปืนกลได้หรือไม่ จอห์น รับรองว่าได้. และเขาก็ได้กระทำสำเร็จดังคำพูด ปืนกลแบบ .50 ที่บราวนิงประดิษฐ์ขึ้นใช้กระสุนซึ่งมีน้ำหนักเปรียบเทียบได้ 5 เท่าของน้ำหนักหัวกระสุนของปืนไรเฟิลขนาด .30 ซึ่งใช้ในกองทัพทหารราบ ปัจจุบันเป็นกระสุนที่มีความเร็วและมีอานุภาพอย่างพิสดารซึ่งก็ปกปิดเป็นความลับอย่างมิดชิดไม่ยอมเปิดเผยกัน. แต่รถเกราะในสมัยใหม่ก็แข็งแรงเกินไปกว่าประสิทธิภาพของปืนนี้จะทำลายได้ แต่ถึงอย่างไรปืนก็ยังเหมาะกับการใช้เจาะเกราะของเรือบินได้อย่างดี จึงได้นำปืนนี้ขึ้นมาใช้ในอากาศเป็นอาวุธประจำเครื่องบินของฝ่ายอเมริกาและอังกฤษตลอดสงครามโลกครั้งที่ 2 ความว่องไวในการปฏิบัติงานของปืนสามารถใช้ยิงได้ถึง 500 นัดต่อ 1 นาที ซึ่งก็เหมาะดีกับการใช้ในกองทัพบก แต่ในด้านการใช้งานบนอากาศซึ่งต้องใช้ยิงเป็นเคลื่อนที่ไปในอัตราความเร็วสูงจึงจำเป็นต้องดัดแปลงปรับปรุงใหม่ให้ใช้ยิงได้เป็นจำนวนมากขึ้นไปอีก จึงได้จัดการแก้ไขเปลี่ยนแปลงขึ้นใหม่จนใช้ยิงได้ถึง 1,450 นัดต่อ 1 นาที
   ปืนพกโอโตเมติคกระบอกแรกที่ จอห์นคิดได้และขายให้แก่บริษัทเบลเยี่ยมไป ประมาณได้ในปี ค.ศ. 1897 ทางโรงงานได้ผลิตปืนแบบนี้ขึ้นเป็นปืนประจำกระเป๋าขนาด .25 (6.35 ม.ม.)(น่าจะเป็นขนาด 7.65x15.5 SR BRW Fabbri) และได้ทำการจำหน่ายใจตลาดทั่วไปในปี ค.ศ. 1900 และจากนั้นก็ได้สร้างปืนขนาด 9 ม.ม. โอโตเมติกโดยอาศัยแบบของเขาอีกในปี ค.ศ. 1907 เมื่อบริษัทนี้ได้ผลิตปืนขนาด 9 ม.ม. ดังกล่าวได้ถึงจำนวนที่ 1 ล้านกระบอก ซึ่งเป็นเวลาก่อนหน้าสงครามโลกครั้งที่ 1 เพียงเล็กน้อย ( ปี 1899-1906 ขายได้ 250000กระบอก 500000 กระบอกในปี 1908 และ 1000000 กระบอก เมื่อปี 1912 Fabbri) พระเจ้า Albert แห่งกรุงเบลเยี่ยมก็ประทานราชทินนามให้จอห์นว่า Chevalier de I, Ordre de Leopold (ข้าพเจ้าเองอ่านไม่ได้และก็แปลไม่ถูก)
   ในขณะนั้นโรงงาน “โคลท์” ก็ลงมือสร้างปืนพกจากแบบของบราวนิงเช่นกัน และกองทัพอเมริกาก็ได้สร้างปืนพกขนาด 11 ม.ม. ขึ้นเป็นปืนสงคราม โดยอาศัยแบบของบราวนิงอีก ปืนขนาด 11 ม.ม. ที่กล่าวนี้ก็คือปืนพกที่กองทัพบกของไทยใช้อยู่ประจำในปัจจุบัน ทุกคนทราบดี (ไม่เป็นความลับ) เป็นหลักการสร้างจากสมองของบราวนิงด้วย
   ทำไมจอห์น บราวนิง สมองของบราวนิง จึงสุขุมมาก เป็นอย่างนี้? นี่เป็นสิ่งแปลกที่สุด แต่ข้าพเจ้ากำลังจะบอกกับท่านว่ายังมีความจริงที่แปลกประหลาดยิ่งไปกว่านั้น ท่านทราบไหมว่าอะไร?
   ท่านที่รัก ตัวของบราวนิงเองไม่มีฝีมือในการเขียนแบบเลย เขาเขียนอย่างคนธรรมดาที่ไม่มีการศึกษาในการเขียนแบบได้เท่านั้น และเขาก็ไม่ชอบเขียนมากนัก ปืนทุกอย่างทุกกระบอกที่เขาคิดประดิษฐ์ขึ้นมาได้ไม่เคยอาศัย การเขียนร่างเป็นแบบมาก่อน ซึ่งนับว่าเป็นสิ่งที่นักออกแบบทั้งหลายแทบจะไม่คิดเชื่อเลยว่าจะเป็นไปได้ แต่ก็เป็นไปแล้ว เกิดขึ้นแล้วโดยจริง โดยวิธีของจอห์น บราวนิงที่ใช้มา!
   แต่ครั้งก่อน ในสมัยที่ยังไม่มีชื่อเสียงรุ่งเรืองเลื่องลือเป็นที่รู้ทั่วไปซึ่งเมื่อเปรียบกับคนไทยก็อาจกล่าวได้ว่า ในสมัยที่เขายังเป็นเพียงชั้น “นายจอห์น” หรือตามที่พรรคพวกเพื่อนฝูงมักนิยมเรียกกันว่า “……จอห์น” อยู่ การสร้างปืนของเขาได้สำเร็จลุล่วงไปด้วยแรงงานของ “เอ๊ด” ลูกพี่ลูกน้องห่างๆ จอห์น และเอ๊ด บราวนิงสร้างปืนขึ้นมาได้โดยไม่ต้องคำนึงถึงว่าปืนที่สร้างขึ้นมานั้นจะเป็นแบบอะไรๆ ก็ไม่แปลก เมื่อเขาต้องการเหล็กสักชิ้นสักแผ่น หรือสปริงสักตัว เขาก็เที่ยวเดินหาไปตามซากรถเก่าๆ ตามบ้านเก่าๆ ที่ผุพังตกค้างเหลือทิ้งไว้ หมุดที่เขาใช้ทำปืนก็คือตะปูตอกพื้นบ้านเป็นส่วนใหญ่ ตะปูเพียงตัวเดียวก็ใช้ทำหมุดได้หลายอัน ต้องการหมุดใหญ่ก็ใช้ตะปูตัวใหญ่ อยากได้หมุดเล็กก็ใช้ตะปูตัวเล็ก ถ้าต้องการหมุดขนาดเล็กลงไปอีกก็ใช้ตะไบกล่อมเกลาลงไปให้ได้ขนาด จอห์นสร้างปืนขึ้นมาในทางปฏิบัติทั้งสิ้น
   ในขณะที่จอห์นกำลังทำงานกับบริษัท “โคลท์” เขาก็รู้สึกสบายขึ้นกว่าอยู่บ้าน เพราะโคลท์มอบห้องทดลองรวมทั้งเศษเหล็กและเครื่องมือต่างๆ ให้เขาทั้งหมดเลยโดยเฉพาะ ซึ่งเขาไม่ต้องเหนื่อยหรือเสียเวลาเที่ยวเดินหาเศษเหล็กตามถนนหรือที่ใดๆ ให้ลำบากต่อไป
   เมื่อในขณะที่อยู่ในห้องทดลองของ “โคลท์” บราวนิง ชอบใช้กรรไกร ดินสอ กระดาษแข็งและเข็มหมุดมาก เมื่อสมองเขาคิดเครื่องกลไกอันใดได้ชิ้นหนึ่งเขาก็เขียนรูปร่างลักษณะของวัตถุชิ้นนั้นลงบนกระดาษแข็ง แล้วตัดออกมาด้วยกรรไกรตามรอยร่างที่เขียนไว้ แล้วใช้เข็มหมุดปักลงบนตรงบริเวณที่คิดว่าควรจะเป็นจุดแกนแห่งการหมุนของเครื่องกลไกนั้นแล้วก็นั่งหมุนไปหมุนมาสังเกตปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นต่อไป และในขณะนั้นก็ดูเหมือนว่า เขากำลังนึกวาดภาพว่ากลไกชิ้นต่อไปว่าควรมีรูปร่างลักษณะอย่างไร? และจะรับช่วงกำลังต่อเนื่องกันประสานกันได้อย่างไร? ….ฯลฯ
   เขามักจะมีกรรไกรสองอันติดตัวประจำกระเป๋าเสมอหรืออาจจะกล่าวกันได้ว่าเขาสร้างปืนด้วยกรรไกรนั้นเอง เมื่อเขานึกพอใจในรูปร่างของชิ้นกลไกในมโนภาพของเขาแล้ว เขาก็หยิบมันขึ้นมาตัดกระดาษและนำขิ้นกระดาษไปให้ช่างเหล็กของโรงงานประดิษฐ์ขึ้นเป็นชิ้นกลไกจริงๆ ที่ต้องการ เขาใช้หัวแม่มือและนิ้วชี้ของเขาบอกขนาดหนา บาง กว้าง ใหญ่ ของชิ้นกลไกที่ปรารถนา
   นายช่างมักบอกกับเขาเสมอว่า “เดี๋ยวก่อนจอห์น จะเอาหนาเท่าไรขอให้วัดดูก่อน” แล้วนายช่างก็จะใช้เครื่องมือวัดความกว้างซึ่งเป็นความถี่ห่างที่หัวแม่มือและนิ้วชี้ของเขาบอกไว้แล้วก็อ่านออกเป็นเช่น “7/8 นิ้ว, โอเค, จอห์นเดี๋ยวมาเอาไป!”
   เมื่อได้ส่วนประกอบครบ และประกอบเป็นปืนหยาบๆ ขึ้นได้แล้ว จอห์นก็จะนำปืนนั้นไปทดลองยิง การยิงของเขาก็กระทำเพียงนัดเดียวก่อน แล้วก็ถอดปืนออกมาดูส่วนต่างๆ ใหม่ สังเกตจาการเสียดสีของเครื่องกลไก ทุกชิ้นทั้งหลายจนละเอียดแล้วจึงตัดสินใจว่าส่วนไหนควรจะชุบให้อ่อนให้แก่แข็งมากน้อยเพียงไร เมื่อทำการปรับปรุงใหม่ได้ตามความปรารถนา เขาก็ประกอบปืนขึ้นใหม่อีกแล้วก็เอาไปยิง ยิง ยิง เรื่อยไปจนเขาพอใจถ้ายังไม่ดีก็ถอดออกดูดัดแปลงใหม่ เขากระทำดังนี้เรื่อยๆ ไปนี่คือวิธีการคิดค้นสร้างปืนของ จอห์น บราวนิง อย่างแท้จริง ซึ่งเย้ยช่างเขียนแบบให้ได้อาย
   การขายแบบของจอห์นก็คือการขายปืนกระบอกนั้นที่เขาทำขึ้นมานั่นเอง มิใช่เป็นการขายแผ่นกระดาษแบบแปลนที่ได้เขียนรอยจารึกลายเส้นไว้ดังได้กระทำกันในสมัยนี้
   บางครั้งเขาคิดไม่ออก เขาใช้ฝ่ามือตบศีรษะของเขาเองแล้วก็หยุดทำงาน ออกไปเที่ยวเดินยิงนก-ตกปลา-ตามความพอใจสัก 3-4 วัน แล้วกลับมานั่งหมุนกระดาษใหม่
   เขามีนิสัยไม่ชอบพูดกับผู้ใดในเรื่องอะไร แต่ถ้าพูดถึงเรื่องปืนแล้วเขากลับชอบใจ มักจะคุยได้ดีและนานมากกว่าใครๆ ( ไม่ใช่แต่ บราวนิง นักออกแบบและช่างทำปืน หลายๆ คนที่รู้จักก็มีนิสัยแบบนี้ Fabbri)
จอห์น บราวนิง จากไปแล้วเมื่อ แปดสิบปีก่อนโน้น ( ด้วยโรค หัวใจ ในห้องที่ทำงาน ที่รายล้อม ด้วย แบบและชิ้นส่วนอะไหล่ปืน ที่เขาทำขึ้นมา เมื่อปี 1926 ด้วยอายุ 71 ปี 1855-1926 ) เขาสูดกลิ่นไอจากโลกครั้งสุดท้ายที่เมือง “ลีเอจ” แห่งเบลเยี่ยมแต่ปืนของเขายังอยู่ ชื่อของเขาก็ยังอยู่ เหล่านี้ช่วยให้ข้าพเจ้าหาเงินจากการเขียนหนังสือเกี่ยวกับเรื่องปืนผาหน้าไม้ได้มาจนบัดนี้

ครอบครัว ของ ท่าน

จอห์น บราวนิง

บราวนิง กับ ปืน A5 อันลือลั่น

แบบปืนที่ สมองคนธรรมดา ทำไม่ได้

ปืนที่ FN ยังผลิตอยู่

	ผู้เขียน	หัวข้อ: THE DOUBLE GUN & RIFLE CONNOISSEUR (อ่าน 1173379 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 498 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้