THE DOUBLE GUN & RIFLE CONNOISSEUR

ทีนี้เรามาดู กระสุน N. E. ที่ถามมา ว่า มันไม่รูปร่างหน้าตาเป็นเช่นไรกัน ภายในมีอะไรบ้าง

ส่วนกระสุน รุ่นใหม่ ไปหา ดู กันเองนะครับ

แล้วค่อยอ่าน ต้นกำเหนิด ตอนท้าย เอาเอง ครับ
8792-1

8792-2

8796

8800

8801

8806

8807

8810

ข้อความต่อไปนี้ เป็น ของ ท่าน วิจิต ครับ

ดินปืนลูกซอง

ดินปืนทุกชนิด จัดเป็นพวกดินขับ มิใช่เป็นวัตถุหรือดินระเบิด ดินลูกซองในสมัยปัจจุบัน ถึงแม้จะเป็นดินขับพลังสูงแบบเผาไหม้ส่งกำลังได้ทวีคูณ ( Dense Progressive Burning Powders ) เช่นเดียวกับดินของกระสุนไรเฟิลก็ตาม แต่ก็เป็นดินประเภทซึ่งมีกำลังน้อยกว่า และเผาไหม้ได้รวดเร็วกว่าอัตราการเผาไหม้ของดินไรเฟิล กำเนิดของดินไรเฟิล, ดินปืนสั้นและดินลูกซอง ก็มาจากรากฐานและส่วนผสมประเภทเดียวกัน แต่ดินทั้งสามอย่างนี้ ต่างก็ได้ถูกปรับปรุงให้มีอัตราการเผาไหม้และส่งกำลังได้มากน้อยแตกต่างกันไปตามแต่กรณี

ดินไรเฟิล

เป็นดินที่ปรับปรุงขึ้นเพื่อให้มีอัตราการเผาไหม้อย่างดี, อย่างหมดจดเกลี้ยงเกลาในรูลำกล้องเล็กและยาว การเผาไหม้ที่เกิดขึ้นต้องแปรสภาพเป็นกำลังขับที่ทวีความแรงสูงขึ้นเรื่อยๆ เป็นลำดับ เพื่อให้สามารถรักษาอัตราความแรงแห่งกำลังขับดันให้เป็นระดับเดียวกันเสมอตลอดๆ ทุกระยะที่กระสุนอยู่ในลำกล้องปืนและจนกระทั่งกระสุนหลุดพ้นออกไป

ดินปืนสั้น

ได้ถูกปรับปรุงขึ้นเพื่อความมุ่งหมายให้เผาไหม้ในอัตรารวดเร็วกว่า แต่ส่งพลังขับดันได้ต่ำกว่า เพราะเนื่องจากมีลำกล้องสั้นกว่า, บอบบางกว่า และไม่ ปรารถนา ให้มีแรงสะท้อนถอยหลังสูง

ดินลูกซอง

เป็นดินซึ่งได้ถูกปรับปรุงขึ้นเพื่อใช้ได้ผลดีสำหรับปืนลูกซองเท่านั้น อันเป็นอีกกรณีหนึ่งซึ่งแตกต่างกับดินไรเฟิลและดินปืนสั้น การแปรสภาพเป็นกำลังขับของดินลุกซองมีกำลังทวีแรงมากและสูงขึ้นเป็นลำดับ เข่นเดียวกับดินไรเฟิล แต่การแปรสภาพเป็นกำลังขับดันจำจะต้องให้อ่อนกำลังลง ก่อนที่หมอนและกระสุนจะหลุดพ้นจากปากลำกล้อง เพื่อเป็นการหลีกเลี่ยงมิให้กำลังขับดัน กลายเป็นกำลังซึ่งทำให้เม็ดลูกปลายกระจัดกระจายแตกออกจากการรวมกันเป็นกลุ่มเป็นก้อนเสียแต่ในระยะใกล้ๆ เพื่อรักษาไว้ซึ่งความแน่นสม่ำเสมอของม่านกระสุนและก็เพื่อหลีกเลี่ยงป้องกันมิให้ปืนมีเสียงดังรุนแรงมากเกินไป เพราะในด้านการกีฬานั้น การยิงลูกซองแต่ละคราวเป็นจำนวนมากนัดกว่าการยิงปืนไรเฟิล หลักการทำให้กระสุนลูกซองส่งเสียงไม่ดังมากเกินไปนัก ช่วยให้ผู้ให้สามารถยิงลูกซองติดๆ กันหลายๆนัดได้โดยไม่รู้สึกเวียนศีรษะ อันมีสมุฎฐานเนื่องมาจากเสียงดังของปืน.

ดินของกระสุนไรเฟิล แต่ละแบบ แต่ละขนาด ต่างก็มีหลักการปรุงแต่งให้เหมาะสมเพื่อการใช้ในการขับหัวกระสุนแต่ละขนาดแต่ละน้ำหนักเป็นพิเศษโดยเฉพาะ และเล่ห์เหลี่ยมหรือศิลปะในการปรุงดินปืนเหล่านี้ได้พยายามปกปิดกันเป็นความลับอย่างสูง ดินบางแบบสร้างขึ้นเพื่อให้เหมาะแก่การขับหัวกระสุนขนาดเบาให้มีอัตราความเร็วพอประมาณ ดินบางแบบสร้างขึ้นเพื่อให้ขับหัวกระสุนขนาดเบาให้มีอัตราการวิ่งแหวกสูง และบางแบบก็ปรับปรุงขึ้นในอัตรากำลังต่ำ เพื่อใช้บรรจุแทนดินดำในกระสุนรุ่นเก่า ๆ

นอกจากดังกล่าว ยังมีดินพิเศษอีกประเภทหนึ่งซึ่งสร้างขึ้นเป็นกระสุนสัญญาณเพื่อให้ส่งเสียงได้ดัง ๆ

สำหรับใช้เป็นกระสุนสัญญาณในการกีฬาหรือในราชพิธีการต่างๆ ดินพวกนี้มีอัตราการเผาไหม้ไวและรุนแรง เกือบจะเท่าดินระเบิด ซึ่งสามารถส่งเสียงได้โดยมิต้องใช้หัวกระสุนอุดอัดแก็สไว้ ดินประเภทนี้ห้ามใช้เป็นดินขับหัวกระสุนโดยเด็ดขาด เพราะ อาจทำให้ลำกล้องปืนระเบิดแตกทันทีได้

ดินซึ่งใช้เป็นดินขับกระสุนลูกซองกันเป็นเช่นเดียวกันจำต้องปรับปรุงให้เหมาะสมจนกระทั่งสามารถสร้างอัตราความไวให้แก่ลูกปรายแต่ละน้ำหนัก แต่ละขนาด ให้ได้มาตรฐานในการวิ่งแหวกเสมอกัน ถ้าส่งกำลังแรงเกินไปก็จะทำให้ปืนมีแรงสะท้อนถอยหลังมาก และทำให้กลุ่มลูกปรายแตกกระเจิงกระจายส่งม่านกระสุนไม่สวยงาม และถ้าส่งกำลังอ่อนเกินไปก็จะทำให้อานุภาพเจาะผ่านและอานุภาพประหัตประหารมีน้อย ดินลูกซองแบบหนึ่งมีปริมาณอย่างหนึ่ง ขับลูกปรายหมายเลขใด ขนาดใดขนาดหนึ่งได้ผลดี จะนำดินแบบนี้และปริมาณเดียวกันนี้ไปขับลูกปรายหมายเลขอื่นซึ่งมีขนาดและน้ำหนักแตกต่างไปให้ได้ผลดีเช่นเดียวกันไม่ได้ ดินลูกซองจะมีพฤติขีปนะเป็นอย่างเดียวเช่นเดียวกับดินไรเฟิลไม่ได้ เพราะลำกล้องไรเฟิลหนาแข็งแรงกว่า และเพราะหัวกระสุนของไรเฟิลเป็นก้อนโลหะอันเดียว แน่นและแข็งแรง สามารถปิดรูลำกล้องได้แน่นสนิท สร้างความฝืดให้เป็นอุปสรรคในการต่อต้านกำลังของแก็สได้มากกว่าหมอนและกลุ่มลูกปลายของกลุ่มลูกซอง หมอนและกลุ่มเม็ดลูกปรายทั้งหลายต่างก็เป็นชิ้นส่วนย่อยๆ อันมิได้เชื่อมต่อติดกัน รวมกันอยู่ได้ในสถานะอันไม่มั่นคง ขวางทางเดินของแก็สเพื่อให้แก็สขับออกไปได้เท่านั้นถ้ากำลังของแก็สสูงเกินไป สายแก็สก็อาจพุ่งทะลุหมอนเข้าไปตีกลุ่มลูกปรายข้างหน้าหมอนจนแตกกระจายออกจากกันในขณะที่ยังอยู่ในลำกล้อง

โดยทั่วไปได้จัดว่า ดินลูกซองเป็นดินประเภทพลังขับต่ำจำพวกดิน “ตวง” ซึ่งต้องใช้ประมาณของดินเป็นจำนวนมากจึงจะได้กำลังขับสูง เป็นมาตรฐานในการผลิต นั่นได้แก่ทำการอัดกระสุนโดยการตักตวงเป็นมาตรฐาน มิใช่การชั่งน้ำหนักของดินเพื่อให้ได้ปริมาณแน่นอน

ดินของกระสุนไรเฟิลและดินปืนสั้น เป็นดินแบบใข้การชั่งน้ำหนักเป็นสำคัญเพื่อการบรรจุ ดินไรเฟิลเป็นดินที่ใช้ปริมาณน้อยเพื่อการแปรสภาพเป็นกำลังขับดันได้อย่างแรง ดังนั้นจึงจัดเป็นจำพวกดิน “ชั่ง”

การรักษาวิถีของกระสุนปืนไรเฟิลแต่ละนัดให้เหมือนกันเป็นแบบเดียวกัน จึงต้องใช้ความประณีตเป็นอย่างมากในการบรรจุดิน ถ้ามีการแตกต่างในน้ำหนักของดินเพียงนิดเดียว ผลแตกต่างทางกำลังขับจะมีมากและวิถีกระสุนก็ย่อมแตกต่างกันมากเป็นเหตุให้การใช้ปืนได้ผลไม่แน่นอน คุณประโยชน์อันดีของดินไรเฟิล เมื่อเทียบกับดินลูกซองก็ได้แก่ดินไรเฟิลต้องการที่อยู่น้อย ทำการขนย้ายแต่ละครั้งได้กระสุนเป็นจำนวนมากๆ นัดในขนาดน้ำหนักบรรทุกเท่าๆกัน

แต่ในด้านกระสุนลูกซอง การใช้ “ดินชั่ง” บรรจุเพื่อปราถนาจะให้เปลืองเนื้อที่ในการขนย้ายน้อยดังกระสุนไรเฟิลก็มิได้เกิดประโยชน์มากเท่าไรนัก เพราะหมอนและมวลลูกปรายของกระสุนลูกซอง อันเป็นสิ่งสำคัญส่วนใหญ่และซึ่งจะลดขนาดให้เล็กลงไม่ได้ เป็นสิ่งซึ่งสิ้นเปลืองเนื้อที่มากที่สุด ตามความจริงนั้นดินลูกซองก็ไม่ต้องการเนื้อที่มากเท่าไรเลย

การใช้ “ดินตวง” กลับเป็นประโยชน์ต่อการบรรจุกระสุนลูกซองเสียอีกด้วยซ้ำ เพราะช่วยให้การบรรจุกระสุนโดยเครื่องจักรเป็นไปได้อย่างสะดวกสบาย ถ้วยตวงสำหรับตักดินของเครื่องจักร, สามารถปรับให้ได้อัตราส่วนในการตวงดินได้เต็มถ้วยตวง เพื่อการบรรจุดินลงในกระสุนแต่ละนัด

ถ้าเป็นดินแบบชั่งน้ำหนักแล้วก็ต้องใช้ถ้วยตวงขนาดเล็กซึ่งตามธรรมดาในการตักตวงทั่วไป ย่อมจะมีการผลิตพลาดคลาดเคลื่อนได้บ้างเล็กน้อยเป็นประจำ การผิดพลาดเล็กน้อยที่เกิดขึ้นดังกล่าวในด้านดิน “ชั่ง”
นั้น ยังให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในวิถีและทางด้านพฤติขีปนะของกระสุนไปอย่างมาก

การผิดพลาดอันเล็กน้อยสำหรับดินลูกซองซึ่งเป็นดินตวงไม่มีผลกระทบกระเทือนแก่การยิงเท่าไร ซึ่งในทางปฏิบัติแล้วก็ไม่ต้องคำนึงถึงกันเลยให้เสียเวลา

ในด้านการใช้งานทางปฏิบัติ ขนาดของกระสุนลูกซองเท่าที่เป็นอยู่ในปัจจุบันก็นับว่าสะดวดสบายดีแล้ว ปืนลูกซองซึ่งสร้างขึ้นใช้กันเรื่อยๆมาก็จัดได้ว่าเป็นแบบมาตราฐานดีอยู่แล้วถ้าคิดจะเปลี่ยนขนาดของกระสุนให้เล็กลงแล้ว ก็จะก่อให้เกิดความยุ่งยากนานาประการ

การวิวัฒนาการของดินลูกซองตั้งแต่เริ่มแรกจวบจนปัจจุบันก็เป็นเช่นเดียวกันกับดินประเภทอื่นๆเดิมใช้ดินดำ ( Black Powder ) เป็นดินขัน ต่อมาก็ใช้ดินควันน้อยพลังต่ำ ( Bulk Smokeless Powder ) ทำหน้าที่แทน และแล้วก็ดัดแปลงให้เป็นดินควันน้อยพลังสูง ( Dense Smokeless Powder ) และในขั้นสุดท้าย, ในระหว่างปัจจุบันกำลังนิยมใช้ดินควันน้อยพลังสูงแบบเผาไหม้ได้กำลังทวีคูณ ( Dense Progressive Burning Powder ) กันอย่างแพร่หลาย

ดินดำ

ในสมัยก่อน, ดินประเภทนี้เป็นดินประเภทเดียวซึ่งความสามารถของมนุษย์จะบันดาลให้มีได้ เพื่อใช้เป็นดินขับกระสุนของปืนทุกๆชนิดโดยทั่วไป, ส่วนประกอบของดินซึ่งได้คิดปรับปรุงกันมีหลายอย่างต่างๆนานา แต่ในขั้นสุดท้ายก็สรุปกันว่าใช้ดินประสิว ( Saltpeter ) 75 ส่วน, กำมะถัน ( Sulphur ) 10 ส่วนและถ่าน 15 ส่วน เป็นหลักสูตรในการผสมที่ดีที่สุด.

สารผสมซึ่งเกิดขึ้นระหว่างกำมะถันและถ่านเมื่อถูกจุดด้วยไฟ จะเกิดการเผาไหม้ได้ดีถ้ามีอากาศเพียงพอแก่การเผาไหม้แต่ถ้าบรรจุอยู่ในที่อับอากาศ ดังเข่นในลำกล้องปืน ก็จะไม่มีการลุกไหม้จนระเบิดเป็นกำลังขับ เพราะไม่มี “อ๊อคซิเจน” เป็นตัวช่วยในการเผาไหม้และในการสร้างแก็ส แต่ดินประสิวเป็นสารซึ่งมี “อ๊อคซิเจน” เป็นจำนวนมากในตัวของมันเอง และก็จะคลาย “อ๊อคซิเจน” ออกเมื่อได้รับความร้อน และก็จะคลาย “ ออ๊คซิเจน” ออกได้อย่างรวดเร็วเมื่อความร้อนได้เพิ่มทวีขึ้นนี่จะเห็นได้ว่าหลักการของดินดำอาศัย “อ๊อคซิเจน” จากดินประสิวซึ่งเป็นส่วนผสมของดินดำเองเป็นสำคัญเพื่อการแปรสภาพเป็นแก็สส่งกำลังขับ “อ๊อคซิเจน” เป็นแก็สประเภทหนึ่ง ซึ่งย่อมทรงไว้ซึ่งคุณสมบัติของแก็ส นั่นคือทำการขยายตัวและหาทางออกอยู่เสมอ และก็จะขยายตัวโดยรวดเร็วและในอัตราความไวมากขึ้นเมื่อได้รับความร้อนเพิ่มทวีขึ้น

ไนโตร-กลีเซอรีน

สารระเบิดซึ่งมีชื่อว่า “ไนโตร-กลีเซอรีน” ซึ่งเป็นที่รู้จักกันทั่วไปได้ถูกค้นพบขึ้นในราวปี ค.ศ. 1846 สารนี้ได้ถือกำเนิดจากการเปลี่ยนแปลงทางเคมีระหว่างส่วนผสมของ กลีเซอรีน (Glycerine) และกรดดินประสิว (Nitric Acid) ในทางปฏิบัติได้พบว่า ถ้าใช้กรดดินประสิวผสมแต่อย่างเดียว ผลที่ได้จะเป็นวัตถุระเบิดอย่างอ่อน เพราะมีน้ำซึ่งเกิดจากการเปลื่ยนแปลงทางเคมีรวมอยู่ในวัตถุที่ได้นี้ด้วย ต้องใช้กรดกำมะถัน(Sulphuric Acids) เข้าช่วยในการเปลี่ยนแปลง จึงจะได้วัตถุระเบิดที่มีกำลังแรงดี เพราะกรดกำมะถันเป็นตัวทำลายน้ำที่เกิดขึ้นในระหว่างการเปลี่ยนแปลงให้บรรเทาปริมาณลง

ไนโตร-กลีเซอรีน เป็นน้ำมันปราศจากสี, ไวต่อการกระทบกระเทือน ได้พยายามที่จะนำมาใช้ให้เป็นประโยชน์ในด้านเป็นวัตถุระเบิดกันมาก แต่ไม่สำเร็จผล,

จนกระทั่งในปี 1862 โนเบิลจึงเริ่มทำการผลิตขึ้นในประเทศสวีเดน ออกจำหน่ายทั่วไปเป็นครั้งแรก แต่ปรากฏว่าผู้นำไปใช้มักได้รับอันตรายอย่างร้ายแรงกันทั่วไป จึงจัดว่าเป็นวัตถุผิดกฎหมายของทุกประเทศต่อมาโนเบิลได้ค้นพบวิธีบรรเทาความร้ายแรงของสารนี้ลงได้อีกโดยใช้ดินผง ( A powdery earth ) ผสมลงไป. ดินผงนี้ก็เป็นดินบนพื้นดินธรรมดานี้เอง ผงดินสามารถดูดน้ำมันนี้ไว้ได้เป็นจำนวนมากโดยไม่ปรากฏการเปียกชื้น. ดินที่ได้นี้เป็นวัตถุระเบิดซึ่งมีชื่อเรียกกันทั่วไปว่า “ไดนาไมท์” (Dynamite)
บางคราวก็ใช้ปุยฝ้ายดูดน้ำมันนี้ไว้ ซึ่งปุยฝ้ายที่ใช้ดูดน้ำมันนี้ก็นิยมเรียกกันว่า “Gun Cotton”

ในระหว่างวัตถุระเบิดทั้งหลายที่มีไนโตร-กลีเซอรีนผสมนั้นมี Tri-Nitro-Toluene ซึ่งมีขื่อย่อว่า T.N.T. นับว่ามีรสนิยมแพร่หลายมาก

ในปี ค.ศ. 1875 โนเบิลได้ค้นพบหลักการใหม่ซึ่งเป็นการเริ่มต้นอันใหญ่หลวงในด้านการผลิตวัตถุระเบิดทั่วไป การค้นพบนี้เป็นการพบอย่างบังเอิญเกิดขึ้นโดยแท้. คือมือของเขาเกิดเป็นบาดแผลขึ้น เขาใช้ “โคลโลเดียน” ( Collodion Solution ) ทาลงบนแผลนั้นเพื่อเป็นการรักษาและป้องกันเชื้อโรค. และในวันเดียวกันหลังจากนั้นเขาได้ไปทำการค้นคว้าพิจารณาหาวิธีทำไนโตร-กลีเซอรีนให้เกิดประโยชน์แพร่หลายในทางปลอดภัยให้มากขึ้นต่อไป. ในระหว่างที่ทำการค้นคว้านั้น เขาได้สังเกตเห็นว่า “โคลโลเดียน” ( Collodion ) ซึ่งทาทับแผลบนมือไว้ได้เกิดการเปลี่ยนแปลงเป็น “วู้น” อย่างหนึ่งขึ้นเมื่อได้สัมผัสกับไนโตร-กลีเซอรีน. การค้นพบนี้เป็นเหตุทำให้เกิดการผลิต “วุ้นระเบิด” ซึ่งเป็นวัตถุระเบิดประเภทหนึ่งขึ้น. โดยการใข้ Collldion ใส่ลงไปในปุยฝ้าย (Cotton) แล้วไปผสมกับไนโตร-กลีเซอรีนใช้ไนโตร-กลีเซอรีน 92% และ Collodion Cotton 8% สิ่งที่ได้กลายเป็นดินขับจำพวด “วุ้นเผ่น” (Blasting Gelatine) ประเภทหนึ่ง. แต่ถึงอย่างไรก็ยังใช้ทำเป็นดินปืนไม่ได้ เพราะมีอำนาจระเบิดรุนแรงเกินไป จวบจนปี ค.ศ. 1887 โนเบิลจึงพบวิธีควบคุมดินขับนี้จนสามารถบรรเทาอำนาจระเบิดอย่างรุนแรงให้ลดลง และนำมาปรับปรุงเป็นดินขับหรือดินปืนได้.

ดินขับ บอลลีสไทท์ ( Ballistite )

นับได้ว่าเป็นดินเคมีสมัยใหม่ ซึ่งเป็นดินขับกระสุนได้, ตำรับแรก, โนเบิลใช้ Nitro-Glycerine กับ Collodion Cotton กวนเข้าด้วยกันโดยอาศัยน้ำและกำลังขับของอากาศเข้าข่วยในการกวนผสม แล้วนำสารเหลวที่ได้ไปรีดเป็นแผ่นและใช้ความร้อนไล่น้ำไห้กลายเป็นไอระเหยออกจนแห้งแล้วตัดเป็นแผ่นเล็กๆในลักษณะต่างๆ ออกจำหน่ายเป็นดินปืน. การควบคุมในการเผาไหม้อาศัยการประดิษฐ ขนาดเล็ก-ใหญ่-หนา-บาง ของเกล็ดดินเป็นสำคัญ ดินบอลลิสไทท์ได้ถูกปรับปรุงให้ดีขึ้นมาเรื่อยๆจนถึงในราวปี ค.ศ. 1920-1939 จนนับได้ว่าเป็นดินขับเข้าชั้นมาตรฐาน

ดินขับ คอร์ไดท์ ( Cordite )

เป็นดินขับกระสุนไรเฟิลของอังกฤษ ประกอบด้วย Nitro-Glycerine, Gun Cotton และ Mineral Jelly ความมุ่งหมายในการใช้ Mineral Jelly ก็เพื่อให้เป็นตัวช่วยบรรเทาความร้อนของแก็สที่เกิดขึ้นให้เบาลง และก็เพื่อบรรเทาการเป็นสนิมในลำกล้องให้น้อยลง

การค้นพบหลักสูตรสร้างดินคอร์ไดท์ก็เป็นการบังเอิญอีกเช่นกัน ในขณะที่นักค้นคว้าหลักการผสมดินผู้หนึ่งได้กำลังทดลองค้นหาวิธีสร้างดินบอลลิสไทท์อยู่ในโรงงานช่างแสงของอังกฤษที่ Waltham Abbey นั้นบังเอิญหา Collodion Cotton มาทำการผสมไม่ได้จึงใช้ Gun Cotton ผสมกับ Nitro-Glycerine แทนลงไปผลที่ได้กลับกลายเป็นดินขับอีกประเภทหนึ่ง ซึ่งมีส่วนผสมดังนี้ ;-

Nitro-Glycerine 30%
Gun Cotton 65%
Mineral Jelly 5%

ดินซึ่งได้ตามหลักสูตรดังกล่าวมีชื่อทราบกันทั่วไปว่าดิน Cordite M.D. (M D.=Modified) ซึ่งแตกต่างกับดิน Cordite Mark I ตรงที่ดิน Cordite Mark I มีส่วนผสมของ Nitro-Glycerine สูงถึง 58%

ไนโตร-เซลลูโลส ( Nitro-Cellulose )

เป็นวัตถุระเบิดอีกประเภทหนึ่ง ซึ่งเกิดขึ้นจากการเปลี่ยนแปลงทางเคยมีระหว่างปุยฝ้ายธรรมดาหรือ “Cellulose” กับกรดดินประสิว ซึ่งในทางปฏิบัติในทางประกอบนั้นก็จำต้องอาศัยกรดกำมะถันเข้าช่วยให้เป็นตัวทำลายน้ำออกเช่นกัน

นี่จะเห็นได้ชัดถึงการแตกต่างระหว่างไนโตร-กลีเซอรีนและไนโตร-เซลลูโลสได้แล้วอย่างชัดเจน ไนโตร-กลีเซอรีนใช้กลีเซอรีน ส่วนไนโตร-เซลลูโลสใช้ปุยฝ้าย ไนโตร-กลีเซอรีนมีสภาพเป็นน้ำมัน ส่วนไนโตร-เซลลูโลสเป็นสารแข็งเป็นเส้นเหมือนเส้นปุยฝ้าย และบางครั้งก็นิยมเรียกว่า “Gun Cotton” เช่นกัน

ดินไนโตร-เซลลูโลส ถูกนำขึ้นมาปรากฏสู่สายตาโลกโดย Schultze ในปี ค.ศ. 1865 ดินนี้ประกอบด้วยส่วนประกอบทางเคมีระหว่างเกล็ดเล็กๆของไม้และกรดดินประสิวแล้วนำไปผสมให้ฟักตัวใหม่กับ Barium Nitrate ไม้นับว่าเป็นสารประเภทเซลลูโลสอย่างหนึ่งด้วยเข่นกัน เมื่อไม้กับกรดดินประสิวผสมกันเข้าก็เปลี่ยนแปลงทางเคมีเป็น “ไนโตร-เซลลูโลส” ดังนั้นดินซึ่ง Schultze ได้ประดิษฐ์ขึ้นจึงเป็นดินซึ่งประกอบด้วยไนโตร-เซลลูโลสและ Barium Nitrate

ในปี ค.ศ. 1870 Volkmann ได้พบวิธีทำ “ไนโตร-เซลลูโลส” ซึ่งเป็นสารแข็งให้เป็นสารอ่อนนิ่มคล้าย “วุ้น” ได้โดยนำไนโตร-เซลลูโลสไปผสมกับตัวยาอีกอย่างหนี่งแล้วปล่อยให้เกิดการเปลี่ยนแปลงทางเคมีขึ้นใหม่ ตัวยานี้ได้แก่ส่วนผสมของแอลกอฮอล์และอีเทอร์ การพบนี้นับได้ว่าเป็นบ่อเกิดในการผลิตดินไนโตร-เซลลูโลสซึ่งมีเนื้อนิ่มคล้ายวุ้น ซึ่งนับว่าเป็นดินสมัยใหม่จวบมาจนถึงปัจจุบัน

ดินสองสมุฎฐาน ( Double Base Pawders )

ดินบางชนิดเป็นสารประกอบ ซึ่งเกิดขึ้นโดยการรวมไนโตร-กลีเซอรีนและไนโตร-เซลลูโลสเข้าด้วยกัน,ดินประเภทนี้จึงจัดเป็นดินประเภท “สองสมุฎฐาน” หรืออาจจะเรียกตามภาษาสามัญทั่วไปเพื่อเข้าใจง่ายๆว่า ดินผสม หรือ ดิน “ลูกผสม” ดังเช่นนำไนโตร-เซลลูโลสซึ่งเกิดจากปุยฝ้ายกับกรดดินประสิวไปร่วมกับไนโตร-กลีเซอรีนแล้วปล่อยให้เปลี่ยนแปลงทางเคมีอีกครั้งหนึ่ง แล้วก็นำสารที่เกิดขึ้น (Colloid) ไปทำเป็นเม็ดเป็นเกล็ดเป็นหลอดและเป็นลักษณะอื่นๆ ดินประเภทนี้บางตำราก็เรียกว่า ดินไนโตร-กลีเซอรีนเช่นกัน

ดินสมุฏฐานเดียว ( Single Brse Powder )

หรือซึ่งข้าพเจ้าตั้งชื่อให้เรียกง่ายๆว่า “ดินโทน” นั้นโดยทั่วไปมักเป็นการนำไนโตร-เซลลูโลสไปผสมกับแอลกอฮอล์และอีเทอร์แทนที่จะไปผสมกับไนโตร-กลีเซอรีน ดังเช่นดินของ Volkmann ดังได้กล่าวมานั้นเป็นต้น

ดินเคมีสมัยใหม่หรือดินควันน้อยมีอุปนิสัยอันแตกต่างกับดินดำเห็นได้ขัดคือ เมื่อนำดินดำและดินควันน้อยในปริมาณเท่าๆกันมากองไว้ในที่กลางแจ้งแล้วเอาไฟจุด ก็จะพบว่าดินดำลุกพรึบโดยไวและส่งควันให้คล้องออกมากมาย แต่ดินควันน้อยนั้นลุกไหม้เรื่อยๆไปในอัตราไวซึ่งต่ำกว่าการเผาไหม้ของดินดำและจะปรากฏมีควันออกมาบ้างเล็กน้อย นี่แสดงให้เห็นว่าในที่กลางแจ้งซึ่งอากาศถ่ายเทไปมาได้โดยสะดวกนั้นดินควันน้อยไม่มีพิษสงน่ากลัวแต่อย่างไร แต่ถ้านำดินนี้ไปอัดในที่จำกัดเช่นในลำกล้องปืน ดินนี้จะกลับกลายเป็นดินซึ่งลุกไหม้และแปรสภาพเป็นแก็สได้โดยว่องไว ส่งกำลังได้สูงกว่าดินดำหลายเท่า

ดังได้กล่าวมาก็จะทำให้เกิดการเข้าใจได้แจ่มแจ้งแล้วว่าดินดำนั้นถือกำเนิดมาจากสมุฏฐานอันต่ำ เพียงแต่ใช้ความร้อนและการเผาไหม้ขับไล่ เร่งและอุ่นแก็ส “อ๊อคซิเจน” จากดินประสิวให้ขยายตัวเป็นกำลังขับดันกระสุนเพียงแต่เท่านั้นส่วนดินควันน้อยมีสมุฏฐานอันสูงซึ่งถือกำเนิดจากวัตถุระเบิดโดยตรงเลยทีเดียว ดังนั้นขอบข่ายในการค้นหาศิลปมาทำการปรับปรุงดินเพื่อมาใช้ให้เหมาะสมกับกรณีแวดล้อม และเหตุการณ์ในด้านดินดำจึงมีขอบเขตอันจำกัด ไม่กว้างขวางเหมือนในด้านดินควันน้อย ศิลปในการค้นคิดและปรับปรุงดินควันน้อยเพื่อให้ได้ผลประโยชน์อันแท้จริงอย่างหมดจดเพื่อการใช้ในต่างกรณีตั้งแต่เริ่มแรกจวบจนถึงปัจจุบัน มีอาณาเขตอย่างกว้างขวางและยังไม่มีการจบสิ้น ซึ่งศิลปทั้งหลายเหล่านี้ได้ถูกปกปิดเป็นความลับอย่างยิ่ง

	ผู้เขียน	หัวข้อ: THE DOUBLE GUN & RIFLE CONNOISSEUR (อ่าน 1174407 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 610 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้