คนใจอ่อนครับ, เวลามีเรื่องหดหู่แล้วไม่มีปัญญาบังคับใจตัวเองให้หาอะไรทำแก้เครียด... พวกนี้โดยพื้นฐานเป็นคนขี้เกียจด้วยครับ ไม่อยากเหนื่อย เวลาหดหู่ก็ต้องหาอะไรกล่อมตัวเองให้ลืมเรื่องหดหู่...
แต่ถ้าคนไม่ขี้เกียจก็จะหาอะไรทำให้มือไม่ว่าง ใจไม่ว่าง จะได้ไม่นั่งคิดมาก, หากนึกไม่ออกก็มีทางเลือก 2 อย่างคือทำงานบ้านไป... หรือไม่ก็ออกกำลายเล่นกีฬาไป เพราะเมื่อเหนื่อยๆ ร่างกายจะหลั่งสารเอนโดรฟินออกมา ทำให้มีความสุขลักษณะเดียวกับยาเสพติดนั่นแหละครับ เพียงแต่ออกกำลังกายมันแรงไม่เท่าสารเสพติด...
คนอายุมากขึ้นก็จะเรียนรู้ชีวิตมากขึ้น รู้วิธีเลี่ยงที่จะ"ปะทะ"กับความรู้สึกหดหู่ตรงๆ ทีนี้เด็กมันประสบการณ์ชีวิตน้อย ไม่รู้วิธีเลี่ยงเมื่อยังไม่พร้อมรับมือ เมื่อปะทะตรงๆแล้วเอาชนะไม่ได้เลยหาตัวช่วยไงครับ... เด็กที่เล่นกีฬาจะมีภูมิคุ้มกันมากกว่าเด็กที่ชีวิตเรียบง่าย เพราะเล่นกีฬาต้องหัดข่มอารมณ์ ทั้งโกรธ อยากเอาชนะ แล้วเมื่อแพ้ก็ต้องข่มใจให้ยอมแพ้ตามกติกาฯ...
ใครมีลูกเป็นวัยรุ่นก็ต้องสอนเด็กให้รู้จักเลี่ยงอารมณ์หดหู่ครับ... อย่าปะทะตรงๆ ต้องมีศิลปะกับจิตใจตนเอง...
สรุปแล้ว... ผมว่านังนี่มัน "โง่" ครับ... ผมคิดแบบนี้จริงๆ นะครับ... คนไม่โง่จะไม่พาตัวเองไปยังวังวนพวกนี้หรอก...
แล้วคนที่"เคย"พาตัวเองเข้าไปอยู่ในวังวนพวกนี้..แต่ปัจจุบัน"เลิก"แล้ว..แถมไม่เคยมีประวัติถูกจับหละครับ..จัดอยู่ในประเภทไหนครับครู..
ประเภทรู้หลบเป็นปีก... รู้หลีกเป็นหางครับ...
