ถ้ามี "เฉโป" อีกอย่างล่ะก็ ....
บางที่เรียก "เสียโป" ผมเจอคำนี้ครั้งแรกในนิยายของครูเหม เวชกร ก็นิยายผี ๆ นั่นแหละ
เอามาเรียบเรียงเป็นตัวการ์ตูนใหม่โดย ปุ๋ย ศุภมิตร จันทร์แจ่ม กล่าวถึงหาบเร่ของคนจีนอีกอย่างหนึ่ง
ในหาบประกอบด้วย เป็ดพะโล้ เครื่องในหมู ไก่ ใบหูหมู อะไรเทือกนี้ กินกับข้าวสวยร้อน ๆ หรือเป็นแกล้ม
ผมก็เพิ่งสังเกตุว่า หน้าวัดวังตะวันตกที่นครศรี มีเฉโปเจ้าเก่าสูตรดั้งเดิมอยู่เจ้านึง
ไปลองซื้อมาชิมดู บ๊ะ..มีบัตรคิวด้วยวุ้ย ผมไปได้คิวที่แปด รอกันเมื่อยตุ้ม
ราคาเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน เป็ดพะโล้ตัวโต สี่ร้อย ตัวเล็ก สองร้อยห้าสิบ สั่งต่ำกว่าห้าสิบบาทไม่รับ....
รสชาด กินเข้าไป แทบจะไม่อยากกินเป็ดพะโล้เจ้าอื่นอีกเลย