ผมยังทำไม่ได้ครับพี่เรื่องอิสระทางการเงิน แต่เรื่องเวลาพอทำได้ครับ แต่แลกกับความเสี่ยงเล็กๆน้อยๆตอนลูกน้องอู้.. แต่เดี๋ยวนี้ใช้ระบบตัดเหมาเลยเหนื่อยน้อยลงหน่อยแต่ก็ต้องวิ่งดูงานทุกที่ เพราะเป็นเรื่องของความรู้ในงาน กลัวความผิดพลาดของคนที่เป็นซับพลายเออร์เราครับ...
แด๊กเรียนด้วยกันมา ตั้งแต่ ม. ต้น แต่มันไปต่อก่อสร้างดุสิต และผมก็พเนจรไปเรียนแถวเอกมัย แต่ถือว่าโดดเด่นกว่าเพื่อนๆ ตัวสูงสุดในรุ่น เล่นกีฬาทุกชนิดเก่ง เล่นกีตาร์เก่ง และวาดรูปเก่ง แต่การวางตัวประมาณแบดบอยแต่ไม่ได้เกเรอะไร..
ส่วนงานผมไม่ต้องแข่งกับใครครับ แค่ทำตามสัญญา ใช้ผลงานพิสูจน์ตัวตน...
มีช่วงนึงผมจะกลับกรุงเทพอยู่แล้ว แต่สู้ปัญหารถติดไม่ไหว เลยตั้งใจว่าจะปักหลักในจังหวัดที่ผมทำ ผมขับรถวันละเกือบ 200 กิโล ทำงาน 6 ไซท์งาน โดยสามารถแวะทุกไซท์ได้วันละ 2 รอบ ยังไม่รวมต้องเสียเวลาซื้อวัสดุก่อสร้างอีก ถ้าอยู่กรุงเทพทำไม่ได้แน่ๆครับ...
ตอนนี้ยังไม่หวังอะไรมาก เพราะหนทางยังอีกยาวไกล..
อิสระได้อย่างเดียวคือความคิดครับ.. เพราะยังกลัวเมียเหมือนเดิม.. แหะๆ..
ช่วงนี้เป็นไรไม่รู้ครับเข้าเว็บ อวป. ยากมาก เมื่อคืนก็เข้าหลายรอบแต่ก็เข้าไม่ได้
ผมเองก็ไม่ได้สนทนากับคุณ dignitua นานมากแล้ว ผมยังจำได้ที่คุยกันก็
ในกระทู้ เรมิงตัน แรน 1911 4ปี ได้แล้วมั้งตอนที่คุณ dignitua เข้ามาใหม่ๆ
หลังจากนั้นผมก็ไม่ค่อยเข้ามาพูดคุยเท่าไหร่ แต่ก็เข้าเว็บอยู่เนื่องๆ ดูๆ แล้วก็ออก
พูดถึงเรื่อง อสังหาริมทรัพย์ กลุ่มนี้ก็เดินหน้าแบบก้าวกระโดด ผมเองหุ้นในกลุ่มนี้ก็พอได้กำไรอยู่บ้างนิดหน่อย
ขอบวกหนึ่งคะแนนให้น่ะครับ สำหรับคนสู้ชีวิต
ที่ผมล้ม.. ไม่ใช่เพราะว่าทำงานไม่ได้ แต่เป็นเพราะเก็บเงินไม่ได้ซึ่งมีอยู่ 2 สาเหตุครับ..
ครั้งแรก เจ้าของโครงการณ์ฆ่าตัวตาย โดนลูกเขยและลูกๆตัวเองผันเงินออกจากระบบจนเงินไม่เหลือในการบริหารโครงการณ์ และบวกกับโครงการณ์ต้องกู้ธนาคารมาทำโดยดอกเบี้ยกระหน่ำอีกเดือนละหลายแสน แม็ทซ์นั้นแม็ทซ์เดียวผมโดนไป 5 ล้าน เงินที่เก็บมา 10 กว่าปีเกลี้ยงไปในพริบตาเดียว...
และหลังจากนั้นจะโดนโกง คือ ทำงานเสร็จแล้วต้องรอให้ลูกค้าโอนให้หมดก่อนถึงจะได้งวดสุดท้าย บางทีกว่าจะโอนหมดใช้เวลาเป็นปี พอโอนหมดก็ไม่ได้เงินหรือจ่ายไม่ครบเพราะอ้างว่าเอาเงินไปเก็บงานให้ลูกค้าซึ่งบางหลังกว่าจะมีคนมาซื้อใช้เวลาเกือบปี ต้องเก็บนู่นนี่นั่นใหม่ทั้งหมดให้เหมือนบ้านสร้างเสร็จใหม่ๆ บางทีก็ได้เงินบ้าง บางทีก็ไม่ได้เงินเพราะเหนื่อยที่จะตาม จนสายป่านบางไปเรื่อยๆ...
หมดที่สุดตอนมาระยอง จากเคยมีรู้สึกจะเหลือเงินไม่ถึง 2 หมื่นกับลูกน้อง 10 กว่าคน... ปั้นกันมาครึ่งปีก็ทำไม่รอดแต่ไม่ขาดทุน แต่ไม่ได้กำไรเลยพเนจรอีกครั้ง คราวนี้เละเลยวิ่งควบ 2 จังหวัด กรุงเทพ-ระยอง บางวันยังแทบไม่มีเงินซื้อนมให้ลูก...
มีอยู่วันนึง ชะตาเล่นตลก.. ขอถ่ายทอดในที่สาธารณะให้ฟังเพื่อเป็นกำลังใจสำหรับคนที่สู้ครับ....
ผู้รับเหมาที่รู้จักกันในจังหวัดระยองชวนผมไปดื่มเบียร์ที่หน้าโครงการณ์หลังเลิกงาน... นั่งกันอยู่ 3 คน ดื่มไปซักพักอีก 2 คนปวดท้องเบาเดินไปปัสสาวะ เหลือผมนั่งคนเดียว..
มีภรรยาของคนสำคัญ เดินมาที่ผมนั่งแล้วถามว่าโครงการณ้นี้ใครเป็นผู้รับเหมา รับราคาเท่าไหร่ ผมบรรเลงเองหมด แล้วเค้านัดผมอีก 2 วันไปหาเค้า แลกเบอร์โทรกัน...
ผู้รับเหมาที่รู้จักกันเดินกลับมาที่โต๊ะ ผมไม่พูดอะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องเมื่อกี้ ดื่มกินกันเหมือนทั่วไปปกติ..
อีก 2 วันผมไปหาเค้าจัดเซ็นต์สัญญาก่อสร้างเลย วันนั้นผมมีเงินอยู่ 5 พัน แต่เซ็นต์สัญญา 10 ล้าน.... ผมไม่สน อะไรจะเกิดก็เกิด เดินหน้าลูกเดียว...
สุดท้ายทำงานนั้นจบ ทุกอย่างแฮ๊ปปี๊.. งานพิสูจน์ตัวตน หลังจากนั้นมีงานเข้ามาหาจากที่เมื่อก่อนเข้าหางานแล้วไม่เคยได้...
ถึงวันนี้ผมพอใจระดับนึงครับ มีจุดที่จะให้ไปต่อและมีหน่วยกิตราคาแพงตอนล้มมา ทำให้ระวังทุกฝีก้าว... แต่มีจุดสังเกตุ ถ้างานมาหาเรามักจะไม่โดนโกงครับ...
วันนี้แค่พอไปได้ และอยากจะบอกให้ทุกคนสู้ไปเรื่อยๆ จนกว่าจะมีโอกาส และถึงจะผ่านไปได้ก็ต้องสู้ไปเรื่อยๆทุกๆวันครับ....
