ผมมีเพื่อนอยู่หนึ่งคน คบกันมายี่สิบกว่าปีทั้งๆที่ไม่มีใครคบกับมัน...
ปากมันตรงกับใจมาก เพื่อนๆในรุ่นเรียกมันว่า "โก๊ะ"...
เป็นคนตรงซะจนมีช่วงนึงผมบอกขอเลิกคบกับมันไปเลย....
แต่ "มัน" พยายามตามหาผม ไปทุกร้านที่ผมเคยไป เพื่อหวังว่าจะเจอผมซักวัน โดยไม่โทรมาถามว่าผมนั่งกินอยู่ร้านไหน จนตามหาผมจนเจอ...
"โก๊ะ" อย่างมันพูดว่า ศักดิ์ศรีมันไม่เหลือ เพราะมันต้องมาง้อผม ซึ่งเมื่อ 20 กว่าปีที่แล้ว ผมก็ยังมองว่าเฉยๆ เพื่อนกรูเยอะ มรึงไม่เคยเป็นที่ต้องการอะไรของกรูเลย...
แต่ว่าช่วงลำบากที่สุดในชีวิต กลับมีแต่คนอย่าง "มัน" ที่คอยช่วยเหลือมาโดยตลอด ทั้งที่คิดว่าจะต้องมีเพื่อนคนอื่นที่ฉลาดกว่ามัน ดีกว่ามัน พอช่วยเหลือกันบ้าง..
ที่ไหนได้ แค่โทรไปยังไม่มีใครกล้ารับสาย คงกลัวยืมตังค์ ทั้งที่เพียงต้องการเพียงแค่ "ระบาย..."
เมื่อวาน เจ้าของโครงการณ์พาไปรบ ก็มีแต่มันที่มาเป็นเพื่อน..
วันนี้เจ้านายพาไปรบอีก มันก็มาเป็นเพื่อนโดยไม่เคยปฏิเสธ...
เหลือเชื่อว่าไอ้คนที่เป็น "ขวานผ่าซาก" จะจริงใจได้ขนาดนี้...
คนที่ใครๆรังเกียจ กลับกลายมาเป็น "เพื่อนตาย" กับผม.. แป๊บเดียว 20 ปีแล้ว...
อย่างน้อยผมก็มี "เพื่อนตาย" กับเค้าบ้าง เลยมาเล่าสู่กันฟังเพื่อแชร์ประสพการณ์ครับ.....