ภาพบนยังไม่ลุถึงแก่นแท้ ยังมีความกระเหี่ยนกระหือรือแสวงหาทรัพย์สินเงินตรา...ภาพล่างลุแล้วถึงแก่นแท้ คือ ขุดมาตั้งนานจนแก่ แก่แล้วสิ่งของมีค่าจะเอาไปทำอะไร ความสุขไม่ได้อยู่ที่เพชรนิลจินดา ความสุขอยู่ที่ความพอ พอที่จะมี พอที่จะอิ่ม พอที่จะแบ่งปันนั่นคือความสุข...อิอิอิ...
นายสมชายเห็นด้วยครับ... เพราะมันไม่รู้จักจบหรอก เหมือนไล่เงาตัวเอง...
สมันยังเด็กก็บอกว่าแค่มีรถ มีบ้าน มีปืน, แต่พออายุมากขึ้นก็ขยับจากโตโยต้า(หรือรถญี่ปุ่น)ไปหารถยุโรบฯ ขยับจากคอนโดเป็นทาวน์เฮ้าส์ แล้วขยับไปบ้านเดี่ยวจาก 50 ไป 200 ตารางวาฯ ขยับจากปืนกระบอกเดียวกลายเป็นเต็มตู้ ฯลฯ...
ไปๆ มาๆ เลยกลายเป็นว่า"ชอบเดินทาง"ครับ เดินทางไปเรื่อยไม่มีวันจบ แม้แต่มีเงินเป็นแสนล้านบาทก็ยังไม่มีความสุข บางคนอยู่ถึงดูไบยังมีกิเลสสารพัดครับ... ถึงได้มีพุทธวจนะถามว่า"เราหยุดแล้ว แต่ทำไมท่านยังไม่หยุด?"(พระพุทธเจ้าถามองคุลีมาร ขณะที่วิ่งไล่พระพุทธเจ้าไม่ทัน)...
