นายสมชายก็เลยสงสัยต่อครับ... ว่าแค่ไหนถึงจะเรียกได้ว่าถึง"เพชร"ตามรูปในกระทู้แล้วครับ...
ตามความเข้าใจของผมนะครับพี่สมชาย...
คงเหมือนกับช่วงหนึ่งที่ผมอยู่บนทางสองแพร่ง... ทางหนึ่งคือเลิกทำงาน นั่งกินเหล้าทั้งวัน กอดคอลูกเมียล้อมวงกันไปตาย... กับอีกทางหนึ่งคือกัดฟันทำงานไป อดทนอีกหน่อย ฝืนใจอีกนิด โดยไม่เห็นปลายทางอะไร ทำไปเท่าที่จะหมดกำลังใจ...
แต่ความจริง ผมแค่ทำงานต่อไปอีกนิดเดียว โอกาสก็มาถึงพอดีเลยคว้าโอกาสนั้นไว้แล้วก็ดำรงชีวิตอยู่ได้จนถึงวันนี้...
ไม่รู้ว่า "เพชร" ในหัวข้อกระทู้จะหมายถึง "โอกาส" หรือ "ความสำเร็จ" กันแน่..
รู้แต่ว่าถ้าอดทนทำต่อไปอีกนิดทั้งๆที่รู้ว่าสภาพร่างกายหรือจิตใจไม่ไหว จะต้องเจอเรื่องดีแน่ๆครับ...
ปล. พอหมดอีกนิด ก็สู้ไปอีกหน่อย... พอหมดอีกหน่อย ก็ไปต่ออีกน้อย... พอหมดอีกน้อย ก็ต่ออีกติ๊ดนึง ไปเรื่อยๆครับ...
