"โหล...ว่าไงวะ..หวังว่า คงไม่ได้เรียกให้พี่ไปช่วยเข็นรถอีกนา....เอิ๊กซ์".. "ไม่ ๆ พี่....ตอนนี้ รถไม่ได้..ติดหล่ม ..แต่เป็นคนติดลม...น่ะพี่..อ่า...ฮ่า ๆ ๆ "....เสียงตอบมาดูลักษณะจะได้ที่ เหมือนกัน...และมีเสียงดนตรี เสียงเอะอะ ลอดออกมาทางโทรศัพท์ด้วย.. ประมาณว่า คงอยู่ในร้านใหนสักแห่งแน่ ๆ ..
"เปิ้ล ....มึงอยู่ร้านไหนว่ะ.." ผมถามด้วยความอยากรู้... "ผมอยู่ร้าน..อะไรละเนี่ย...อ้อ...ร้าน...ตะวันแลง..พี่ ตะวันแลง.." เปิ้ลย้ำ...เพื่อความแน่ใจ ... "เออ....กูยังไม่เคยไปเลย...มึงมาอยู่ที่นี่ ...ไม่กี่เดือนมึงได้ไปเหยียบแล้วเหรอ...อือ...มึงแน่มาก ...ไอ้เปิ้ล น้ำปาด"..
แล้วมึงไปนั่งร้านขนาดนั้น ..สั่งอะไรกินล่ะ...."โอ้ว..พี่....พอมาถึงร้านนะ เจ๊แกสั่งนู่นสั่งนี่ เยอะแยะไปหมด ...อย่างแรกสั่งมาให้ผมเป็นพิเศษเลย...."หอยนางรม"...นะพี่.."
"เออ..ให้มันได้อย่างนี้สิวะ...ฮ่า ๆ ๆ ...ผมหัวเราะชอบใจ...ในน้ำเสียงของมันพูด..และสิ่งที่มันได้รับการประเคนให้อย่างเหมือนจะบ่งบอกถึงอะไรสักอย่างหนึ่ง จากเจ๊คนดีของมัน....
" แล้วจะกลับกี่โมง..วะ.." ยังไม่รู้เลย...นี่เจ๊แก..ก็ไปหานักร้องนู่น..สงสัย ขอเพลงฟังมั๊ง...สงสัยแกคงมาบ่อย...เห็นทักทายคนในร้าน...ดูท่าทางสนิทสนมออก ..
