พอเข้าเคลียร์พื้นที่หมู่บ้านสิ่งปลูกสร้าง ซึ่งใช้ ปืนเล็กยาวโจมตีไม่ค่อยถนัด Rooky คนนั้นเลยหยิบ G17 ขึ้นลำ เข้าเคลียร์ในสิ่งปลูกสร้างด้วยความมั่นใจ...................... ใจตุ๊มๆต่อมๆ อะดีนารีนฉีดจนร้อนผ่าวไปทั้งตัวจนขึ้นมาถึงใบหน้าจนรู้สึกได้ แต่มือกลับเย็นเฉียบ ใจเต้นตุบตับๆ ความรู้สึกตีกันมั่วไปหมด ระหว่างความกล้า กับความกลัว
ลูกทีมขึ้นซ้าย ขึ้นขวา บล็อคหน้า ระวังหลัง................เข้าเคลียร์บ้านทีละหลังๆ
อาการประสาทรับประทานก็เกิดขึ้นเพิ่มขึ้นมาอีกคือ กลัวนิ้วเหนี่ยวไกไปโดนลูกทีม จะละนิ้วออกจากโกร่งไกก็ไม่กล้า เดี๋ยวมีอะไรแล้วไม่ทัน.................ใจคิดว่าถ้า มันมีคันเซฟและอยู่ในตำแหน่งเดียวกับ 1911 ก็คงจะดี เพราะเอานิ้วหัวแม่มือแตะเซฟไว้ได้สบายๆโดยที่นิ้วชี้ยังรั้งไว้ที่หน้าไก ..............ถ้ายังไม่มีอะไรปุ๊บปั๊บ ก็ยังมีเซฟตัวนี้ช่วยไว้ก่อนที่ Rooky คนนี้จะเกิดอาการเกร็งเหนี่ยวไกใส่หลังลูกทีม............และถ้ามีอะไรขึ้นมา ก็กดหัวแม่มือลง แล้วยิงได้เลย.........................
เรียนถามผู้การครับ
ผมไม่เคยอยู่ในสถานการณ์ที่ต้องแลกชีวิตกับฝ่ายตรงข้าม ยามที่ต้องงัดปืนมาใช้งาน
แต่ท่านเคยอยู่ในสถานการณ์แบบนั้นมาแล้ว และคงหลายครั้งด้วย
การเอานิ้วแนบโกร่งไกไว้แล้วเดินนิ้วฉับพลันมาลั่นไกยามเห็นเป้าฝั่งตรงข้าม เทียบกับการเอานิ้วชี้แตะที่ไกพร้อมนิ้วโป้งทาบคัน Safety เดินนิ้วโป้งต่อด้วยนิ้วชี้
ความแตกต่างกันมันถึงขนาดก้าวข้ามเส้นความเป็นความตายเลยหรือครับ?
มันเป็นเรื่องของความกลัว ความตาแหกครับ ................ กลัวว่าถ้ามันพรวดออกมาจะเหนี่ยวไม่ทัน
การที่เอานิ้ววางทาบขนานโกร่งไกแบบทำกันในสนามยิงปืน กับการเอานิ้วล้วงเข้าไปแตะหน้าไกรอเหนี่ยว ............ เมื่อเห็นเป้าแว่บเข้ามาแล้วเราจะเหนี่ยวไกยิง เวลาต่างกันนะครับ ถึงแม้ว่าจะเป็นเสี้ยววินาที(ลองทำเทียบกันดูสิครับ).....................
ที่ผมทำงานมาเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ ไม่มีลูกทีมคนใดเอานิ้ววางทาบโกร่งไกแบบในสนามยิงปืนเลยนะครับ ................ ทุกคนล้วงนิ้วเข้าไปในโกร่งไกแตะหน้าไกปืนรอทั้งนั้น ................ เรื่องนี้เวลาเข้าพื้นที่ที่ตื่นตัวเต็มที่ ผมเองและลูกทีมรองๆลงไปยังสั่งเลยว่า เตรียมยิง สั่งขนาดให้เอานิ้วเข้าโกร่งไกไว้เลย .............เทคนิคสำหรับปืนเล็กยาวโจมตี จะสอนให้ทำนิ้วชี้งอๆไว้แบบตะขอเบ็ด เพื่อช่วยไม่ให้โหนไกจนเกินไป เพราะ ณ เวลานั้น ใจมันสั่นครับ คนที่เก่งมากๆประสบการณ์มากๆ อาจจะไม่ แต่ในภาพรวม ทุกคนสั่นกันทั้งนั้นครับ ...............เทคนิคนี้จึงสอนกันเฉพาะในหมู่
สำหรับปืนพก ด้วยความที่ใช้ 1911 กันเป็นหลัก..............แต่ด้วยปืนพกเป็นปืนที่แนวปืนวืดวาดง่าย อันตรายกว่าปืนเล็กยาว............จึงมีการคิดค้นเทคนิคการใช้ 1911 ในการเข้าพื้นที่ให้สามารถเหนี่ยวไกได้เร็วที่สุดเมื่อพบเป้าหมาย .............. นั่นก็คือ ขึ้นลำ เข้าเซฟ เอานิ้วหัวแม่มือแตะคันเซฟด้านบน ส่วนนิ้วชี้ ก็ล้วงเข้าไปเหนี่ยวไกค้างไว้เลย .................พอจะยิง ก็กดนิ้วโป้งลง ปืนก็ลั่นแล้ว เร็วและเซฟได้สองชั้น ถ้านิ้วชี้ไม่ได้เหนี่ยวรอไว้ แต่ล้วงไปรอที่หน้าโกร่งไกแล้ว ............... ต่างกับการที่เอานิ้วไปทาบขนานโกร่งไกแบบที่นิยมกัน นั่นมันในสนามยิงปืน หรือสนามแข่งครับ
เวลาผมทำงานแบบนี้ที่ผ่านมา ผมไม่เอานิ้วไปทาบแบบตอนที่ฝึกยิงในสนามหรอกครับ นั่นมันของจำลอง ไม่ใช่ของจริง.............. ผมเอานิ้วเข้าโกร่ง แตะหน้าไกเตรียมเหนี่ยวเลย..............
ถ้ามีปืน 1911 ลองทำดูสิครับ ทั้งไม่ใส่เซฟ และใส่เซฟแล้วเอานิ้วชี้กับนิ้วโป้งไปแตะรอไว้อย่างที่ผมบอก ทำทั้แบบเอานิ้วทาบขนานโกร่งไกด้วย แล้วจะทราบว่า เวลามันผิดกัน ...................
อีกอย่าง ที่อาจจะไม่มีโอกาสได้ลองคือ สภาพจิตใจที่อยู่ในขณะนั้นจริงๆ มันหาที่จำลองไม่ได้ครับ
