คิดยังไงกับ "พระ" ที่ใช้ชีวิตเยี่ยง "มหาเศรษฐี"

หุหุ... "Oh no" ยายจ๋า

มีเรื่องมาเล่าให้ฟัง...เค้าว่าคนแก่อายุยิ่งเยอะยิ่งแก่ยิ่งงอแงเหมือนเด็ก ขี้บ่น ขี้งอน อยากให้ลูกๆ หลานเอาใจ อายุที่เป็นของมนุษย์แท้ ๆ แต่ดั้งแต่เดิมคือ ๓๐ ปี ซึ่งในช่วงวัย ๓๐ ปีนี้เป็นวัยของความเป็นมนุษย์ซึ่งจะมีความสุข ความสมบูรณ์ทั้งร่างกายจิตใจ ความคิด สมกับความเป็นมนุษย์ พอถึงช่วงอายุที่สองคือ ๓๑ - ๕๐ ปี เป็นช่วงอายุของวัว ทำให้มนุษย์ต้องทำงานหนัก หาความสุขไม่เจอ มีภาระหนักเหมือนวัว ส่วนในช่วงอายุที่สามคือตั้งแต่ ๕๑ -๗๐ ปี เป็นช่วงอายุของหมา ชีวิตในช่วงนี้ของมนุษย์จึงคล้ายเจ้าของอายุ คือหลับกลางวัน ตื่นกลางคืน ห่วงบ้านห่วงทรัพย์สิน ห่วงลูกหลาน วิตกกังวล ระวังภัยไปสารพัด พูดอะไรไม่ถูกใจคนเขาก็รำคาญเอา บางทีเขาก็ฟังมั่งไม่ฟังมั่งหรือดุเอา และในช่วงอายุสุดท้ายคือตั้งแต่ ๗๑ - ๙๐ ปีนั้น เป็นช่วงชีวิตที่รับมาจากลิง ทำให้บางครั้งต้องเป็นตัวตลกของลูกหลาน หลง ๆ ลืม ๆ กินว่าไม่ได้กิน ไม่ได้กินว่ากินแล้ว บางทีมีกิริยาที่น่าตลกขบขันในสายตาผู้อื่น

ปีนี้ยายนู๋ก็อายุไม่น้อยแล้ว รักใคร เกลียดใคร บางครั้งพลั้งเผลอไปบ้างนู๋ไม่ว่ายายหรอนะ แต่พองามก้อพอนะจ๊ะ อย่าเลยเถิด รักนะ..จุ๊บๆ จูบบบบ

	ผู้เขียน	หัวข้อ: คิดยังไงกับ "พระ" ที่ใช้ชีวิตเยี่ยง "มหาเศรษฐี" (อ่าน 19523 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 8 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้