....ขอลงใหม่กระทู้หายครับ...
เบื่อกรุงเทพฯ....
ค่ำคืนที่ชีวิตถูกความแออัดแห่งกรุงเทพ ฯ (ซึ่งปักหมุดไว้บนกูเกิ้ลเอิร์ธว่า...ที่นี่เกลียดความจน)บดเบียดชำเราอย่างบัดซบ!!!.......
ข้าพเจ้าฯ มีนัดกับเพื่อน ๆ อีก 10 ชีวิต ที่อช.แก่งกระจาน จ.เพชรบุรี...เพื่อวันพรุ่งจะเดินป่าขึ้นยอดเขาช่องหีบ
ซึ่งเป็นยอดเขาสูงสุดบริเวณริมเขื่อนแก่งกระจาน บนความสูงประมาณ 420 เมตรเหนือระดับน้ำทะเล...
ที่นี่ยังมีป่าสนสองใบขึ้นตามธรรมชาติในพื้นที่ระดับต่ำที่สุดอีกด้วย...
10.00 น. ก่อนเที่ยงคืน...หลังจากวิ่งรถหนีความร้อน และมันเป็นร้อนอย่างบ้าคลั่งเหมือนพระนคร กำลังถูกเหวี่ยงลงไปในกระทะคั่วเม็ดเกาลัดกลางเยาวราช... เพียงสองชั่วโมงเศษๆ ก็เดินทางมาถึง อช.แก่งกระจาน เพื่อนๆที่นัดกันไว้มารอกันครบแล้ว....
เราทักทายปราศรัยสอบถามสารทุกข์สุกดิบกันพอตึงๆหน้า จนแยกย้ายกันเข้านอนเมื่อเข็มนาฬิกาบอกเวลาตีสามเรื่อ ๆ ของเช้าวันใหม่....
หลังจากพักผ่อนพอสมควร และหาอะไรกำซาบกระเพาะและขดลำไส้ในมื้อเช้ากันแล้ว....ข้าพเจ้าฯและเพื่อนพ้องร่วมทริปยังเอ้อระเหยอยู่ที่อช.
บ้างเดินเล่นถ่ายรูป บ้างออกไปซื้อของที่ตลาดเพื่อเป็นเสบียง....บ้างก็อาศัยร่มไม้ใหญ่งีบหลับกันต่อ....เนื่องจากยอดเขาที่เราจะเดินขึ้นไปใช้เวลาเดินสบายๆ ชั่วโมงครึ่งถึงสองชั่วโมงก็น่าจะถึง
จนเข้า 01.00 น.หลังเที่ยงวัน คณะทั้งหมดจึงเคลื่อนพลไปสำนักงานโครงการสวนป่าเชิงนิเวศ เพื่อติดต่อเจ้าหน้าที่นำทาง 2 คนที่นัดกันไว้ให้นำไปยังจุดเริ่มเดิน...
14.15 น. หลังจากแบ่งเสบียงอาหารและน้ำเสร็จเรียบร้อย ก็ขึ้นเป้เริ่มเดิน.....ทาง-ที่ตอนแรกคนนำทางบอกว่าชัดเจนได้ถูกบดบังด้วยป่ากระถิน...
มองไปทางไหนก็เหมือนๆ กันหมด...ก็เดินตามๆ กันไป สักพักคนนำทางกลับหลงทางกันเสียเอง.....เสียงตะโกนโหวกเหวก ทางนั้นไม่ใช่ ต้องทางนี้ไม่ใช่เหรอ เฮ้ยๆ ขวาๆๆ ไม่ใช่ซ้าย เดินย้อนกลับไปก่อน นั่นเป็นสิ่งบ่งบอกอย่างดีว่าเส้นทางเดินไม่ชัดเจนเสียแล้ว....
พวกเราเคลื่อนไปอย่างเชื่องช้าอย่างหอยทากไต่อยู่บนกำแพง เป็นอย่างนี้ประมาณหลายนาที จนพ้นป่ากระถินแล้ว จึงเริ่มเห็นร่องรอยบากต้นไม้เพื่อบอกตำแหน่งทิศทาง....
.......หนึ่งชั่วโมงผ่านไปทางเริ่มชันและได้ยินเสียงฟ้าร้องเพลงทักทายมาแต่ไกล....
บ่ายสี่....ถึงจุดตั้งแคมป์...พร้อมกับสายลมแรงและฝนที่เย็นฉ่ำ มาต้อนรับคนแปลกหน้าแห่งพงไพรทั้ง 11 และนี่เป็นอีกหนึ่งบันทึกความทรงจำ....
