ยายผมเสียตอนอายุ100ปีพอดี ก่อนเสียอย่างน้อยช่วง10ปีสุดท้าย เป็นเหมือนยายพี่จอย
ตอนยายยังมีชีวิตอยู่ หาข้าวให้กินเรียบร้อย จานยังไม่ทันล้างเลย แกล้งถามยายกินข้าวแล้วยัง ยายบอกยังไม่มีใครหาให้กินเลย
แต่ยายผมฤทธิ์เดชเยอะกว่า ตรงที่สามารถโอดครวญให้แม่กับน้า ต้องหาข้าวมาป้อนแกอีก
เพื่อที่ว่ากินคำแรกเข้าไปก็คายทิ้่ง เต็มกระเพาะ รับไม่ไหวแล้ว
ยายหลงลืม แต่ไม่ลืมคือเรื่องกิน คือไม่เคยลืมว่าไม่ได้กิน แต่มักลืมว่ากินแล้ว ...
ตอนยายเสีย มี่คนโฉดเขลา ผู้ถือว่าตนเองนั้นเป็นลูกกตัญญูเหนือผู้อื่น ทำสนเท่ห์ถามว่า
"ทำไม ลูกหลานไม่ร้องไห้กันเลย?"
ผมเลยตอบว่า "ยายผมเสีย ตอนอายุ100ปี พี่คิดว่าผมไม่มีเวลาเตรียมตัวเตรียมใจกันเลยเหรอ?"
งานศพยาย ไม่มีลูกหลานคนไหนไม่ได้มา แม้แต่ผู้อยู่ ตปท. ยังมาทันตอนวันเผา
หลังวันเผายังต้องดูแลญาติผู้เดินทางไกลอย่างงานรวมญาติกันอีก...
งานศพยาย เป็นงานอวมงคลที่อบอุ่นที่สุดงานหนึ่ง แม้แต่แขกที่มางานยังรู้สึกได้
