มีเรื่องเล่าให้ฟัง
หลานผม ลูกของญาติผู้พี่
พ่อแม่เขาพามาหาย่า(แม่ผม) ตอนนั้นยังเล็กๆ เห็นเชี่ยนหมากย่า คงสงสัย คว้าหมับเข้าที่กรรไกรผ่าหมาก
ได้ยินเสียงตีมือเผียะ ฝีมือแม่ผมเอง..หลานไม่สนใจเชี่ยนหมากอีกเลย..
ญาติๆทางหลานสะใภ้นั่งอึ้ง...
เดือนถัดมา แม่ผม ไปเยี่ยมหลานที่บ้านเขา พออุ้มหลานตอนหัวค่ำ หลานตะกายๆหาไฟกิ่ง
แสงสว่างกึ่งประดับบ้าน ที่ติดอยู่ข้างทางเดินบันได แม่เด็กร้องบอกว่าระวัง ลูกเขาชอบตะกาย
ไฟกิ่ง เดี๋ยวมือพอง แม่ผม(ย่าเด็ก)หันหลังดูไฟกิ่ง ถามหลาน ชอบเหรอ เอ้า.. ว่าแล้วยื่นหลานให้มือเอื้อมถึงไฟกิ่ง
พอเด็กจับปั๊บ ร้องเจี๊ยก หดมือกลับพร้อมกับแม่ผมดึงตัวกลับด้วย...
หลานสะใภ้ยืนอึ้ง พูดอะไรไม่ออก เด็กมือไม่ทันพองหรอก แต่หลังจากนั้น หลานสะใภ้มากระซิบบอกว่า
ไม่เคยตะกายหาไฟกิ่งอีกเลย ... อุ้มเดินผ่้านยังเบี่ยงตัวหลบ
ส่วนเรื่องอาหารป้อนเด็กนั้น แม่ผมถนัดที่สุด ไม่ข้าวต้มก็กล้วยบดครับ
เรื่องลูกอมนี่ นอกจากไม่ให้แล้วห้ามคนอื่น ขนมไร้สาระต่างๆเยลลี่ หรือมันฝรั่งแกก็ไม่ศรัทธา
ต้องขนมไทยๆเท่านั้น สังขยาเด็กชอบสุด กินง่ายด้วย แต่ยกเว้นขนมถ้วยฟู เพราะขนาดผู้ใหญ่
ยังฝืดคอ เด็กคงไม่เหลือ(ผมเองเลยไม่ชอบคนมถ้วยฟูมาทุกวันนี้ กินได้นะ ต้องละเมียดละไมคำเล็กๆ เคี้ยวๆอมๆให้นุ่มๆก่อน)
ขนมไทยต้องห้ามสำหรับเด็กของแม่ผม
