ความยากจนในสหรัฐอเมริกา

[naisomchai]

ใน Post ข้างบนนั่นบอกว่า ดร.โกร่งพูดความจริงไม่หมดเรื่อง US. และตามตัวแดงข้างล่างนี่ ก็คือสิ่งที่ ดร.โกร่งพูดความจริงไม่หมดของเกษตรกรไทยครับ...

ไม่เหมือนบ้านเรา ถ้าตกงานก็สามารถกลับบ้าน ไปช่วยพ่อแม่พี่ป้าน้าอาทำไร่ไถนา ทำงานหัตถกรรม ภาคเกษตรกรรมของเราเป็นระบบเปิดเสรี ไม่ใช่ระบบปิดโดยรัฐแบบอเมริกา ยุโรป ออสเตรเลีย ซึ่งเป็นระบบที่เกษตรกรก็คือเกษตรกร ไม่ใช่เกษตรกรก็ไม่ใช่เกษตรกร แยกกันชัดเจนเด็ดขาด

ตามตัวแดง ที่บอกว่าหากตกงานก็สามารถกลับบ้าน ไปช่วยครอบครัวทำเกษตรกรรม ทำงานหัตถกรรมก็สามารถอยู่รอดได้นั่นไม่เป็นความจริงครับ เพราะจะทำเช่นนั้นได้ ก็ต้องมีความรู้พอตัวเลยทีเดียว... ไม่เช่นนั้นก็เหมือนกลับไปเผชิญกับเงื่อนไขที่โดนเอาเปรียบจากนายทุนทั้งหลาย และในที่สุดก็จะสูญเสียที่ดินทำกินที่เป็นมรดกตกทอดจากบรรพบุรุษฯ...

ชาวไร่ชาวนาที่เป็นเจ้าของที่ดิน อุตส่าห์หลังสู้ฟ้า หน้าสู้ดินจนมีที่ทำกินกว้างใหญ่ แต่ถ้าครอบครัวไหนพลาดท่า ไม่ยอมส่งลูกหลานให้ได้รับการศึกษาที่ดี ก็ไม่สามารถรักษาที่ทำกินเอาไว้ได้หรอกครับ... มีตัวอย่างเยอะแยะ ที่เจ้าของที่ดินที่กลายเป็นหมู่บ้านจัดสรร(แถวชานเมือง กทม. นั่นแหละ - ตัวอย่างที่ดีเลย), คือเจ้าของที่คนแรกๆ ขายที่ดินไม่ได้เงินเท่าไหร่หรอกครับ แล้วคนที่รวยคือเจ้าของโครงการหมู่บ้านจัดสรรต่างหาก...

ตัวอย่างรายละเอียดเรื่องนี้มันมีแยะ เช่นสมัยนี้ไม่ได้ทำนาด้วยควาย ก็ต้องซื้อน้ำมันรถไถ, ซื้อยาฆ่าแมลง(นาอื่นเขาพ่นยา ถ้านาฉันไม่พ่นยา แมลงฯมันก็จะหนียาฆ่าแมลง มากินนาฉันจนเกลี้ยง), ซึ้อน้ำมันใส่เครื่องสูบน้ำ(เพราะลำรางสาธารณะเหลือแต่ตัวหนังสือในโฉนด - โดนถมเป็นถนน/เป็นหมู่บ้านฯหมดแล้ว) แล้วก็ต้องซื้อ ฯลฯ... ในที่สุดก็ต้องไปพึ่งพาเงินกู้(ทั้งใน/นอกระบบฯ), แล้วผลสุดท้ายก็รักษาที่นาเอาไว้ไม่ได้(ยังไม่ได้พูดถึงเรื่องขายข้าวไม่ได้ราคาอีกต่างหาก)...

แต่ถ้าลูกหลานบ้านไหนพ่อแม่ฉลาดหน่อย ก็ส่งลูกหลานได้เรียนหนังสือสูงๆ(อาจขายนาบางส่วนส่งเรียนฯ)... ก็ยังสามารถรักษาที่นาเอาไว้ได้เพราะมีความรู้ หากทำเกษตรก็โดนเอาเปรียบน้อย แต่ถ้าหางานทำในเมืองก็มีความรู้พอรับจ้างมีเงินเดือนดีๆ, และในที่สดก็ไม่ต้องเสียที่นา แล้วหากอดทนรอได้จนความเจริญมาถึง ก็สามารถ"หาเงินจากที่ดิน"ได่โดยไม่ต้องเสียกรรมสิทธิ์...

สรุปว่า ดร.โกร่งฯ พูดไม่หมด เหมือนหลอกคนรากหญ้าไปเรื่อยๆ... คีย์เวิร์ดคือการศึกษาครับ, และหน้าที่ของ ดร.โกร่งในฐานะที่ปรึกษาด้านเศรษฐกิจของรัฐบาลนี้ก็ต้องหาวิธีลดอัตราการว่างงาน แต่ไม่ใช่หลอกชาวบ้านไปวันๆ แล้วก็กู้อีกแล้ว 2 ล้านๆ บาท... ฮ่วย...

[carrera]

เพื่อนเรียนหนังสือ หนีทำงานอยู่ที่นั่น 20 ปีแล้ว    เห็นเขาพาหมาเจ้าของบ้านคนรวยเดินเหมือนกัน

[เบิ้ม]

   +ทุกท่านครับ 

[คนตัวอ้วน+ผมรักในหลวง]

คนอมเริกา จะรวยจะจน ศักดิ์ของความเป็นมนุษย์ของเขาดูจะเท่าเทียมกัน...บ้านเรา คนรวยต้องมาก่อน คนจนรอทีหลัง...เมื่อวานผมไปธนาคารสีชมพู ชาวบ้านชาวช่องกดบัตรคิวรอคิวประมาณ ๒๐ คิว ผมก็เป็นหนึ่งใน ๒๐ คิวนั้น...มีเฒ่าแก่ร้านค้าวัสดุก่อสร้าง เดินดุ่มๆเข้ามาในธนาคาร บัตรคิวไม่กด เดินไปที่เค้าท์เตอร์พร้อมยื่นแบ๊งค์พันสองปึกให้เจ้าหน้าที่ธนาคาร(น่าจะสองแสน)เพื่อแรกแบ๊งค์ร้อย ต่อหน้าต่อตาลุงคนนึงที่ถึงคิวแกแล้ว และกำลังจะยื่นใบถอนเงินธนาคาร(ถอนเงินคนแก่)...เจ้าหน้าที่ก็ยกมือไหว้เฒ่าแก่นั่นพร้อมพูดว่ามาแลกเงินหรือค่ะเฮีย...พูดจบ จนท.ธ.ก็หันไปบอกลุงคนนั้นว่ารอสักครู่นะลุง...ผมว่าลุงแก่อายุน่าจะ ๗๐ ปีกว่าๆ ใบถอนเงินผมก็เป็นคนเขียนให้ลุงแกเพราะแกเขียนหนังสือไม่เป็น...ลุงแกยืนรอการแลกเงินของเฮียคนนั้น ประมาณ ๕ นาที เพราะ จนท.ธ. นับเงินด้วยมือ (เครื่องนับแบ๊งค์อยู่ข้างหลังทำไมเขาไม่ใช้ฟร๊ะ) ๕ นาที หลายคนคงนึกว่า ก็ไม่นานนี่ แต่ลุงแก ๗๐ กว่านะครับ ยื่นรอ ๕ นาที คนแก่จะเป็นลมเอาง่ายๆ...

[เบิ้ม]

คนอมเริกา จะรวยจะจน ศักดิ์ของความเป็นมนุษย์ของเขาดูจะเท่าเทียมกัน...บ้านเรา คนรวยต้องมาก่อน คนจนรอทีหลัง...เมื่อวานผมไปธนาคารสีชมพู ชาวบ้านชาวช่องกดบัตรคิวรอคิวประมาณ ๒๐ คิว ผมก็เป็นหนึ่งใน ๒๐ คิวนั้น...มีเฒ่าแก่ร้านค้าวัสดุก่อสร้าง เดินดุ่มๆเข้ามาในธนาคาร บัตรคิวไม่กด เดินไปที่เค้าท์เตอร์พร้อมยื่นแบ๊งค์พันสองปึกให้เจ้าหน้าที่ธนาคาร(น่าจะสองแสน)เพื่อแรกแบ๊งค์ร้อย ต่อหน้าต่อตาลุงคนนึงที่ถึงคิวแกแล้ว และกำลังจะยื่นใบถอนเงินธนาคาร(ถอนเงินคนแก่)...เจ้าหน้าที่ก็ยกมือไหว้เฒ่าแก่นั่นพร้อมพูดว่ามาแลกเงินหรือค่ะเฮีย...พูดจบ จนท.ธ.ก็หันไปบอกลุงคนนั้นว่ารอสักครู่นะลุง...ผมว่าลุงแก่อายุน่าจะ ๗๐ ปีกว่าๆ ใบถอนเงินผมก็เป็นคนเขียนให้ลุงแกเพราะแกเขียนหนังสือไม่เป็น...ลุงแกยืนรอการแลกเงินของเฮียคนนั้น ประมาณ ๕ นาที เพราะ จนท.ธ. นับเงินด้วยมือ (เครื่องนับแบ๊งค์อยู่ข้างหลังทำไมเขาไม่ใช้ฟร๊ะ) ๕ นาที หลายคนคงนึกว่า ก็ไม่นานนี่ แต่ลุงแก ๗๐ กว่านะครับ ยื่นรอ ๕ นาที คนแก่จะเป็นลมเอาง่ายๆ...

 แต่แลกเงินก็ควรกดบัตรคิวครับ คนอื่นเค้าก็รอเหมือนกัน 

[686]

มาเติมให้  นายสมชาย(ฮา) อีกนิด ครับ

ใน อเมริกา แต่ละเมือง ค่าครองชีพ ไม่เท่ากัน ถึงแม้จะอยู่ อพาตเม้น ขนาดเท่ากัน แต่ ค่าเช่า ต่างกันมาก ตอน อยู่ โอกลา ผม อยู่้ อพาตเม้น 1 ห้องนอน (อย่างหรู) จ่าย 400 เหรียญ/เดือน ตอนมาทำงานที่ ซานโฮเซ่ อยู่ สตูดิโอ แคบกว่า ที่โอกลา ครึ่งหนึ่ง แต่จ่ายค่าเช่า 1,000 เหรียญ/เดือนหาก หาที่อยู่ หรูเท่าโอกลา ต้องมี 2,000 เหรียญ/เดือน ค่าอาหาร ก็ไม่เท่า ที่ ซานโฮเซ่ แพงกว่ามาก แต่ไม่ถึงกับ เป็นเท่าตัว อย่างที่พัก

ตอน อยู่ โอกลา ผม ทำงาน ส่งไก่ KFC ได้เงินค่าชั่วโมง + ค่าเที่ยว + ทิพ สามารถ อยู่ได้สบาย แถม มีเงินเก็บด้วย แต่ถ้าผม ได้รายได้เท่านั้น ไม่มีทางอยู่ที่ ซานโฮเซ่ ได้เลย