ผมเคยคิด อยากทำ "ถุงมือยาง" พอศึกษาหาข้อมูล ยิ่งลึกยิ่งยาก
ทุนคืออุปสรรคใหญ่ เอาทุนที่ไหนไปรับซื้อน้ำยาง เอาที่ไหนไปซื้อเครื่องจักร
ตัวละเป็น 10 เป็น 100 ล้าน ที่ดินล่ะ ระบบการจัดการต่างๆ ทุกอย่างต้องใช้ "เงิน" ทั้งนั้น
แค่จะรวมกลุ่มในหมู่บ้าน เอายางไปส่งโรงงาน ก็ยังไม่มีใครเอาด้วยเลย ขายพ่อค้าดีกว่า
เรียกตอนไหน มาตอนนั้น ไม่ต้องคิดเยอะ ไม่ต้องยุ่งยาก
ผมเคยคิดรวมกลุ่มเหมือนกันครับ เคยพูดว่าอยากรวมกลุ่มเกษตรกรในหมู่บ้าน ค้ายางพารา ปาล์มน้ำมัน จะได้ราคาดี
จากนั้นก็ตั้งกลุ่มระดับตำบล อำเภอ เพื่อขายตรงโรงงาน
โดนหัวเราะใส่หน้า แถมบอกว่าผมอยากจับเสืิอมือเปล่า พวก...ไม่โง่นะ
จากนั้นมาผมเลิกพูดเลยครับ
อารมณ์เดียวกันครับ ชาวบ้านไม่เข้าใจ ไม่รับรู้ ในการ "รวมกลุ่มสร้างอำนาจต่อรอง"
หรือการ "ตั้งสหกรณ์เพื่อนำกำไรกลับคืนสู่มือตัวเอง"
ครั้งหนึ่งผมเคย รับซื้อเศษยางไปส่งโรงงาน เจอมาสารพัด
ชาวบ้านใส่เศษไม้ ขี้ดินเป็นก้อนๆปั้นเป็นลูกบอลชุบน้ำยาง เศษสิ่งสกปรก ใบไม้ ฯลฯ
หวังเพียงเพื่อให้ได้ "น้ำหนัก" โดยไม่ได้คำนึงถึงคุณภาพสินค้าของตัวเอง
ไปถึงโรงงาน พ่อค้ามาสุ่มผ่าตรวจดู ถ้าเจอก้อนไหนปนเปื้อนมาก มันตัดเปอร์เซ็นต์ทั้งคันรถ
กำไรแทบจะไม่คุ้มค่าเหนื่อย ก็เลยเลิก
พอเห็นยางแผ่นที่ญาติพี่น้องของเมีย ขายกันในแต่ละเดือน แบบต่างคนต่างขาย มีปริมาณมากพอที่จะจัดส่งให้โรงงาน
เสนอแนวคิดรวมกลุ่มไป ก็เงียบ ไม่มีใครใส่ใจ ไม่มีใครเอาด้วย สุดท้ายก็ต้องล้มเลิกความคิดไป
หันไปหากินทางอื่น แล้วก็ขายผลผลิตอันน้อยนิดของตัวเอง ตามๆเค้าไปอย่างเดิม