มันเป็นอะไรที่ยากจะเข้าใจพอควรนะยาย เหมือนหลาย ๆ เรื่องที่ทุกวันนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจ
คนที่ถวิลหารสและกลิ่นของเครื่องดื่มชนิดนี้ บางคนก็เป็นคอละเมียดละไมของจริง ซึ่งส่วนใหญ่การตัดสินใจจ่ายตั้งอยู่บนเหตุผล
แต่อีกกลุ่มนี่แหละ ที่ผมไม่เข้าใจ คือคนที่พยายามสำแดงอัตลักษณ์ของตัวเอง โดยการทำให้มันยาก มันแปลกพิสดารเข้าไว้
จนทุกวันนี้ ผมกินกาแฟขี้ชะมดขี้มุดสังนี่เข้าไป ไม่ต่ำกว่ายี่สิบถ้วยแล้ว และทุกครั้งที่กิน..ก็พยายามหาจุดเด่นของมันมาตลอด
พบว่า...กลิ่น ยังด้อยกว่ากาแฟเทพ"ดอยตุง" จากโครงการหลวงอยู่พอควร
รสชาติ ไม่หนีจากกาแฟเวียดนามสักเท่าไหร่ หมายถึงระดับความอร่อยนะ
แต่สิ่งหนึ่งที่แปลกไปและน่าจะเป็นเอกลักษณ์ของกาแฟขี้คั่วชนิดนี้ คือรสชาติแปลกปน ในสำผัสแรกที่กาแฟแตะลิ้น มันแปลก ๆ อธิบายไม่ถูก
เหมือนกับ กินเข้าไปแล้ว รู้สึก พึงใจพอใจ อะไรเทือกนั้น
บางแหล่งอธิบายว่า มันเกิดจากเอนไซน์ของอีเห็นที่เข้าไปเพื่อย่อยเม็ดกาแฟ แต่ย่อยไม่สำเร็จ(เพราะมันไม่ใช่วัวหรือม้า ขานั้นอะไรก็ย่อยได้ไม่มีเหลือ)
...ผมจึงสรุปเอาเองว่า มันไม่ได้อร่อยกว่ากาแฟชนิดอื่น แต่มันมีสรชาติแปลกที่กาแฟชนิดอื่นไม่มี (คือ ไม่ได้ดีกว่า แต่แปลกกว่า)
...สรุปซ้ำไปอีกครั้ง ว่า ถ้าราคาไม่เกินกาแฟดอยช้างก็ถือว่ากินได้ หากหวังเพียงรสชาติก็นับว่าคุ้มอยู่
แต่หากหวังว่าจะให้ผองเพื่อนยอมรับว่า มรึงนี่มันคอกาแฟขั้นเทพ ขนาดยอมจ่ายเท่ามื้อใหญ่ของครอบครัวเพื่อกาแฟแก้วเดียว......อันนั้นก็สุดแล้วแต่
อ้อ ยี่สิบถ้วยของผมนั้น ไม่เคยจ่ายแม้แต่บาทเดียว ตอนนี้ก็ยังพอมีเหลืออยู่ในครัว คงเหลือพอชงได้สักสามสี่ช็อต
