ไม่มีอะไร แค่อยากเล่านิทาน ที่อ.ของผมคนหนึ่ง เคยเล่าให้ฟัง
แมลงตัวหนึ่ง หากินโดยอิสระในสวนสวย
มันหากินไปทั่วสวนโดยดีดตัวไปต้นไม้ต้นโน้น แม้แต่ต้นที่ห่างกัน2-3เมตร ก็ยังทำได้
เจ้าของสวนเห็นแมลงสีสวย กระโดดเก่ง เลยจับไปเลี้ยงในกล่อง มีฝาปิดกันกระโดดหนี ให้อาหารและเฝ้าดู
แมลงตัวสวยในกล่อง ยังอยากกระโดดไปไหนมาไหน พอดีดตัวขึ้นมาก็ชนฝากล่อง ไปไหนไม่ได้
พยายามโดดอีกก็กระแทกฝากล่องอีกหลายครั้ง ก็เจ็บ....
เวลาผ่านไป แทนที่จะกระโดดได้ไกลเหมือนเดิมก็ได้แต่คลานต้วมเตี้ยม กระโดดสั้นๆอยู่ในกล่อง โดยไม่ให้หลังกระแทกฝา
เจ้าของสวนหมดสนุกกับการเลี้ยงแมลงตัวน้อย เพราะมันไม่มีชีวิตชีวาเหมือนเดิม น่าเบื่อหน่าย เลยเปิดฝาปล่อย..
แมลงตัวน้อยกลับเข้าสวน หากินด้วยตัวเองอีกครั้ง ด้วยการคลานต้วมเตี้ยมและกระโดดสั้นๆ หลายๆครั้ง กว่าจะถึงต้นไม้แต่ละต้น
เพื่อดำรงชีพ ทั้งยังต้องระวังภัย กบเขียด ที่จะมากินมัน....
ในขณะที่ศักยภาพ เหลือเท่านี้....
เครดิต
นิทาน : อาจารย์กัญญา
ภาพประกอบ :
www.picsant.com
