ขอบคุณพี่ๆทุกท่านมากๆครับ
ผมออกจากน.ว.ตอนสายๆ มาถึงดอนเมืองก็ได้แต่นั่งรอ เพราะยังไม่เปิดให้เช็คอิน
ร่อนไปร่อนมาอยู่แถวนั้น จนเอเย่นต์มา ถึงจะได้เช็คอิน
ไอ้เราก็กลัวนน.จะไม่ผ่าน(นน.กระเป๋านะ ไม่ใช่นน.ตัว
) แต่โชคดี พอได้ทำMilessแล้ว เลยได้เพิ่มอัตรานน.กระเป๋าได้
นั่งอีกซักแป๊บ ก็ได้เวลาออกเดินทาง ขึ้นเครื่องบินของการบินไทย เที่ยวบินที่ TG991(บอกไว้ เผื่อใครอยากหาเลขเด็ด)
นั่งเครื่องมา ใช้เวลา9ช.ม. นานจริงๆครับ เบื่อมั่กๆ
แต่ก็ยังดี แก้วแรกที่ดื่ม จิน+โทนิค ใส่ชิ้นมะนาวหั่นเป็นแว่น
อร่อยจริงๆครับ
อาหารก็พอทน ไม่ค่อยชอบเท่าไร แต่ก็ยังดี
แก้วที่สอง เอาเป็นไฮเนเก้นละกัน
ขอนอนหลับหน่อย เพราะขึ้นเครื่องแล้วไม่ค่อยจะหลับ เลยต้องใช้การมอม
แก้วที่สาม พอดีก่า เดี๋ยวอ้วกไม่รู้ตัว น้ำเปล่าละกัน
มาถึงซิดนีย์โดยสวัสดิภาพในตอนเช้า เวลาประมาณ6โมงครึ่ง-7โมง
เดินไปเดินมา หาคนที่มารับไม่เจอซักที จิตใจเริ่มไม่ดีซะละตรู
เดินวนอยู่นานพอสมควร เพราะหาจุดนัดพบไม่ได้ กว่าจะได้เจอก็ตาเหลือกตาลายเลยล่ะครับ
ทีแรกที่เค้าพาเดินมาที่รถ ไอ้เราเห็นรีมูซีนจอดอยู่คันนึง แล้วลุงแกก็พาผมเดินไปตามนั้นอีก นึกว่าจะได้บุญ ได้ขึ้นรีมูซีนซะแล้ว
...อ้าว ไหงเดินเลยมาล่ะ มาที่รถเก๋งที่จอดอยู่ข้างหลังซะงั้น
ที่แท้กลับตาลปัดเฉย
จากสนามบิน มาถึงบ้าน ไกลเหมือนกัน มาถึงก็จับเอาของใช้ เสื้อผ้ายัดลงตู้ แล้วก็..ล้มตัวลงนอนด้วยความเหนื่อย
หลับปางตายเลย ตื่นขึ้นมา เงียบๆอยู่ ไม่เห็นมีอะไร..เอ้า อีกซักหน่อยดีกว่า ยังเหนื่อยอยู่... ก็เลยนอนต่อ
อยู่ดีๆ โฮสท์ก็มาเคาะประตูเรียก บอกว่ามีโทรศัพท์มาจากประเทศไทย เลยรู้ว่าต้องเป็นที่บ้านแน่นอน
พอรับปุ๊บ สายหลุดอีก ทำให้ผมต้องโทรกลับไปใหม่
ถามโฮสท์เรื่องอินเตอร์เน็ต ที่นี่เค้าไม่ใช้สายกันเลย ใช้Wire less กันทั้งบ้าน
โอ้ว หรูดีจัง
ผมเลยต้องใช้ไปด้วย ความเร็วดีพอตัว(เร็วกว่าเน็ตฟรีTOTอีกแน่ะ)
ตอนนี้ก็ได้แต่นั่งเล่นเน็ตไปก่อน ไม่มีอะไรจะทำครับ
เดี๋ยวก็ไปเรีนแล้ว อีกไม่กี่วัน
เอาไว้มีรูป หรือมีอะไรหนุกๆ มันส์ๆจะมาเล่าให้ฟังนะครับ ส่วนปืนของตร.ที่สงสัย เดี๋ยวจะใช้สายตาสั้นๆเหล่ให้ละกัน ว่ายี่ห้ออะไร
