อย่ารอรุ่งรางสว่างเลย
จะชวดเชยดอกไม้รัก...ภิรมย์สม
หวานตาหลับตาหวานหว่านอารมณ์
ให้พี่พรม...เพลงหวาน...ห่มหวานใจ
หมาป่าเดียวดายทำงานบริษัทโฆษณา
เลยมีความทรงจำเกี่ยวกับโฆษณาที่เหนือกว่าเกณฑ์มาตรฐานชายไทยอยู่สักหน่อย (แค่ความทรงจำเกี่ยวกับโฆษณานะครับ อย่างอื่นอยู่ใต้เส้นโค้งปกติ ฮิฮิ)
โฆษณานี้มีตั้งแต่หมาป่าฯเป็นนักเรียน...ชอบมาก เลยจำบทกวีที่นำมาประกอบได้
อันที่เป็นผู้หญิงกับผู้ชายนั่งบนโซฟา ตัดสลับกับภาพจิตรกรรมฝาผนังไทยคลาสสิค ที่เป็นผู้ชายกำลังเกี้ยวพาหญิงสาว
ชายหนุ่มนั่งใกล้เนื้อตัวโดนกันไปมากับหญิงสาวเล็กน้อยพอให้ไฟรัญจวนสปาร์ค
แล้วก็ยังเขินกันไปมา
พี่เขาเหงื่อแตกแล้วควักผ้าเช็ดหน้าออกมาซับเหงื่อแก้เขิน
เผอิญถุงยางหลุดติดออกมาหล่นแปะให้สาวเจ้าเห็นโดยไม่ได้ตั้งใจเสียอย่างงั้น
ฝ่ายสาวมองแล้วก็พูดอะไรไม่ออก ได้แต่บิดตัวเบือนหน้าหนีแบบทิ้งชายตาและอมยิ้มน้อยให้คนดูคิดต่อ...
ตัดเข้า Packshot (พับผ่าสิ...ถึงนาทีนี้ผมกลับจำไม่ได้ว่ามันดูเร็กซ์หรือคิงส์เท็กซ์ กันแน่)
แหมคลาสสิคเป็นบ้า
หวังว่าพี่ๆเพื่อนๆบางคนยังจำกันได้ (กระทู้เช็คอายุอ้ะ)
คุยกับรุ่นพี่เก่าๆที่เป็นคนทำโฆษณาชิ้นนี้
เขาบอกออกอากาศคืนเดียว สมัยนั้น
วันรุ่งขึ้นคุณหญิงคุณนายด่ากันพรึม ลงในหน้าหนังสือพิมพ์เลย
ยี่สิบปีผ่านไป ไวเหมือนโกหก
คุณหญิงคุณนายเหล่านั้น วันนี้เห็นเวปแคมฟรอก
คงหัวใจวายนะผมว่า
ปล. รสพริกขี้หนู หรือรสลาบนี่ คนใส่คงต้องดูให้ดี
ใส่กลับข้างนี่....สยอง
