เรียนคุณเอ็ม ... ไม่คิดจะซื้ออีกแล้วครับ อายุที่มากขึ้น ความอ่อนแอของกล้ามเนื้อ บางกระบอกหนักเหลือเกินในปัจจุบัน ไม่น่าเชื่อ ผมนึกเสมอว่าเมื่อผมตาย มันก็ต้องไปอยู่กับคนอื่น ผมไม่มีลูกไม่มีหลาน จะมีก็ทางภรรยา ผมมองไม่เห็นว่าทำไมเด็กเหล่านี้จึงควรได้ครอบครองมัน เขาคงไม่รักและชื่นชมมันเหมือนผม ผมอยากให้คนที่รักมันได้ไป ผมบอกภรรยาให้ติดต่อกับผู้ที่ผมจะให้ชื่อไว้ ให้ช่วยจำหน่ายออกไป คิดว่าถ้าลดราคาลง 20% จากราคาเดิมที่ซื้อมาก็น่าจะออกไปได้หมดในตลาดที่สูงขึ้นเรื่อยๆในปัจจุบัน ถ้าผมตายทีหลัง ผมจะเขียนพินัยกรรมยกให้ผู้ที่ผมเห็นสมควร
พี่ภรรยามีนาฬิการาคาเป็นล้านๆหลายเรือน ภรรยาตายก่อน มีลูก 2 คน ผู้ชาย 1 และผู้หญิง 1 ก่อนตายเขาสั่งภรรยาผมให้เอาไปขายให้หมด เอาเงินเข้ากองมรดก เขาบอกว่านาฬิกามันมีชีวิต ลูกชายชอบเล่นกับงู ซึ่งเขารังเกียจ ไม่ต้องการให้นาฬิกาไปถูกกับงู เขาพูดก่อนตายตามลำพังกับภรรยาผม สองต่อสอง ไม่มีหลักฐาน ภรรยาผมไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น ไม่ได้บอกเด็กด้วย
อ่านแล้วนึกตาม ประทับใจตรงประโยคที่ว่า "
ผมอยากให้คนที่รักมันได้ไป"ผมมองตามมุมประสาเด็ก ๆ ว่า ป๋าSundanceของพวกเรา ต้องรักและชื่นชมในปืนเป็นอย่างมาก....มองปืนเป็นเสมื่อนงานศิลปะ ผูกพันธ์กับมันเสมื่อนหนึ่งเพื่อนแท้ ....................ประทับใจในมุมมองของป๋าครับ
