ขอขอบคุณครับท่านผู้การสุพินท์สำหรับคำตอบ กรณีของญี่ปุ่นผมไม่ติดใจ แต่ยังคันหัวใจเกี่ยวกับฟิลิปปินส์ในส่วนที่ว่า"เริ่มเกิดด้วยการผลิตปืนเถื่อน" ซึ่งไทยเราก็ผลิตมานาน ทั้งชิ้นส่วนและทั้งกระบอก ไม่ว่าจะเป็นลูกโม่หรือออโต1911 แต่ทำไมยังไปไม่ได้ไกลเหมือนเขา ผมเป็นข้าราชการคิดอยู่เสมอว่าเรื่องการค้าขาย การบริหารและการตลาด ให้มันเป็นหน้าที่ของเอกชนผู้ลงทุนจะตัดสินใจ ดังนั้นไม่ว่าจะขาดทุนหรือกำไรเขาควรรับผิดชอบตัวเอง ผมจึงอยากรู้ว่าอะไรคือปัญหาที่แท้จริง ที่ทำให้โรงงานผลิตอารุธปืนในเชิงพาณิชย์ของไทยเกิดไม่ได้สักที ทั้งที่ฝีมือการผลิตก็มีไม่น้อย ดูตัวอย่างรถยนต์ซิที่ผลิตรวมกันเป็นล้านคันต่อปีแล้ว แต่ไม่มีของไทยซักแบรนด์
ถ้าจะพูดแบบตรงไปตรงมา ปัญหาก็มาจากระบบราชการ
การขอใบอนุญาตตั้งโรงงานผลิตอาวุธ มีเงื่อนไขมากมาย รวมทั้งมาตรฐานโรงงาน ซึ่งอยู่ในเกณฑ์ที่ต้องลงทุนเริ่มแรกสูงมาก
การนำปืนเข้ามาขายในท้องตลาด ก็ต้องเพิ่มขั้นตอนที่ต้องฟันฝ่าเรื่องใบอนุญาตต่าง ๆ ตาม พ.ร.บ.อาวุธปืน ฯ เพิ่มขึ้นอีก เพราะการควบคุมของทหารกับมหาดไทยไม่ต่อเชื่อมกัน
หน่วยราชการหน่วยไหนบ้างครับ ที่พ่อค้าเดินมือเปล่าเข้าไป แล้วพูดกันรู้เรื่อง ยิ่งมีหน่วยงานเกี่ยวข้องมากขึ้น รายจ่ายที่ลงบัญชีไม่ได้ ก็ยิ่งมากขึ้น
การมีปืนฝีมือคนไทย เกิดขึ้นได้เพียงกรณีเดียว คือพ่อค้าประมูลปืนราชการ แบบเดียวกันได้เกินสามหมื่นกระบอก และสัญญายอมให้ส่งมอบได้ในเวลาไม่น้อยกว่า 3 ปี เพื่อให้เวลาพ่อค้าตั้งโรงงานได้
