ลุงเสรี คนบุญผู้หยาบช้า คนบ้าหกสลึง
--------------------------------------------------------------------------------
ติดใจประทับใจจากตอนดูรายการ ก็เลยเอาเรื่องเค้ามา เอามาจากนิตยสาร ฅ.ฅน คำพูดขอไม่เซนเซอร์ละกันได้อรรถรสดี หุหุ
"วันนี้มีงานฝังลูกนิมิตที่วัดโป่งกูป เมืองกาญจน์ มึงมีของเหี้ยอะไรจะทำบุญก็รีบเอามา"
แทนที่จะหวาดกลัวหรือโมโห หญิงเจ้าของร้านกลับยิ้มอย่างอารมณ์ดี พร้อมกับเดินไปหยิบของอันประกอบไปด้วยน้ำปลา 3 ขวด น้ำตาล 2 ถุง นมสด 1 แพ็ก และอาหารกระป๋องอีกจำนวนหนึ่ง นำมาใส่ไว้ในรถ
"ขอบใจโว้ย... อีห่า"
"ในประเทศไทยนี่ไม่มีใครรวยไปกว่ากูหรอก เศรษฐีที่ไหนมีเงินแม่งก็ต้องเอาไปใช้ แต่ของกูนี่มีเอาไว้ดูเล่นโว้ย กูเอาฝากแม่กูไว้ แต่เป็นแม่ธรณีนะ วันไหนอยากเอาออกมาดูกูก็ขุดขึ้นมา วันไหนได้เงินมาเพิ่มก็เอาใส่ไหฝังลงไป กูไม่ฝากแม่งหรอกธนาคารส้นตีนอะไรทั้งหลายแหล่น่ะ จะรู้ได้ยังไงว่ามันมั่นคง พอแม่งล้มละลายเงินที่ฝากไว้ก็หมดก็ฉิบหายได้เหมือนกัน"
"ทุกวันนี้ถ้าไม่ได้ฝังดิน กูก็จะเก็บเอาไว้ใช้ บางทีก็เอาไว้ซื้อของเลี้ยงพระแล้วก็เลี้ยงคนที่เขาทำงานให้ส่วนรวมเพราะคนพวกนี้มันเป็นคนดี"
"สำหรับกู... คนดีไม่ต้องมีเหี้ยอะไรมาก แค่ทำประโยชน์เพื่อส่วนรวมก็พอแล้ว"
"กูไม่สนใจหรอกว่าใครจะมองกูยังไง ขนาดคนใหญ่คนโตยังมีคนไม่ชอบหน้ามันเลย แล้วกูเป็นใคร เป็นแค่ไอ้เสรี ทำไมจะต้องไปสนใจมันด้วย"
"บ้านไหน วัดไหน มีงานส้นตีนอะไรให้กูไปได้ กูก็ไป ไปแม่งทั้งชุดแบบนี้แหละ แล้วคนอย่างไอ้เสรีไปเอง ไม่ต้องเสือกมาแจกการ์ดให้เปลือง"
"กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไอ้ที่กูต้องไปช่วยงาน ขอของบริจาคทำบุญให้วัดโน้นวัดนี้ มันเป็นเวรเป็นกรรมหรือเป็นเหี้ยอะไร มันอาจจะเป็นความเสือกของกูเองก็ได้ คืออยากเสือกไปช่วยเขาเอง"
"ในบ้านโป่งกูก็เสือกแม่งแทบทุกวัด ยกเว้นไอ้วัดที่เจ้าอาวาสมันไม่ชอบขี้หน้ากันกับกู กูก็ไม่เสือกให้วัดมัน"
"กูเปิดปฏิทินดูทุกวันแหละ ว่าวันนี้มีคิวจะต้องไปเสือกให้วัดไหนหรืองานใครบ้าง อย่างนี่อีก 2 วันมีงานเผาศพอีห่านี่ เดี๋ยวกูก็ต้องไปเสือกล้างถ้วยล้างจานให้มัน"
"ใครไม่ทำบุญกับกู กูด่าโครตพ่อโครตแม่แม่งหมดแหละ กูถือว่ากูอุตส่าห์มาบอกบุญถึงที่ บุญอยู่ตรงหน้าแม่งแท้ๆ แต่ยังเสือกไม่ทำกัน"
"ทำบุญน่ะมันต้องขึ้นอยู่ที่คนบอกโว้ย ไม่ได้อยู่ที่คนให้ ถ้าอยู่ที่คนให้อีนั่นอยากให้ อีนั่นไม่อยากให้ แล้วเมื่อไหร่มันจะได้บุญได้ของกัน"
"ไอ้บุญนี่มันดีกว่าบาปหรือเปล่ากูไม่รู้หรอก แต่กูก็อยากให้มันทำกันทุกคน"
"คนอย่างกูถึงจะบ้า แต่กูก็บ้าหกสลึง กูบ้าชั้นสูงโว้ย กูไม่ได้บ้าชั้นต่ำ"
"ฝานี่กูเก็บไว้ให้วัดเขาเอาไว้ปิดขวดน้ำมัน ส่วนทองเหลืองกับทองแดงกูเก็บไว้ให้เขาหล่อพระพุทธรูป ที่เปิดกระป๋องนี่ก็เหมือนกัน กูสะสมเอาไว้ให้เอาไปใช้ทำขาเทียม ส่วนไอ้เศษเทียนนี่กูเอาไว้ใส่กะละมังต้มรวมกัน แล้วเอาไปให้วัดเวลาเข้าพรรษาหรือมีงานบุญอะไร เขาจะได้เอาไว้ใช้ ไม่ต้องเสียตังค์ไปซื้อ"
"เมื่อก่อนกูเคยติดเงินร้านค้าในบ้านโป่งไว้หลายร้านเหมือนกัน ติดมั่วไปหมดเยอะสุดก็ประมาณ 2-3 หมื่น ตอนนี้ปลดหมดแล้ว"
"ไอ้เหี้ยเจ้าหนี้พวกนี้มันไม่สนใจกูหรอก กูต้องเสือกไปตระเวนใช้มันเอง ก็กูไปถามแม่งว่าติดอยู่เท่าไหร่ มันยังบอกไม่รู้แล้วแต่พี่ทิด บางทีกูแกล้งกวนส้นตีนบอกมันว่างั้นไม่ใช้นะ แม่งยังเสือกบอกไม่เป็นไรไม่ใช้ก็ไม่ใช้"
"กูเลยต้องโยนเงินให้เอง แล้วบอกให้นับดูก่อนจะได้หมดๆ กันไป ไอ้ชิบหายแม่งก็ยังเสือกไม่นับ"
"ไม่ต้องเป็นวัดหรอก กับคนอื่นถ้ารู้ว่ากำลังเดือดร้อนแกก็ช่วย" หญิงแก่รุ่นราวคราวเดียวกันกับเสรีว่า
"สมมติว่าฉันจะบวชลูกชาย แล้วไม่มีเงินไม่มีข้าวของเครื่องใช้ที่จะจัดงาน ถ้าแกรู้ แกจะไปเรี่ยไรให้ทันที แล้วของที่ได้มานี่เยอะกว่าที่ต้องการอีก"
"แกมาช่วยทุกงาน ถ้างานไหนแกไม่ได้ไปขอของมาช่วย อย่างน้อยก็ต้องไปล้างถ้วยล้างจาน ปากแกร้ายไปอย่างนั้นเอง แต่จริงๆ แล้วแกเป็นคนดีมาก" หญิงชราคนดังกล่าวยืนยัน
หากคำว่า 'เสือก' ในพจนานุกรมชีวิตของคนนอกรีตอย่างเสรี หมายถึงการปฏิบัติจนเพื่อช่วยเหลือผู้อื่นจนเป็นความเคยชิน ตัวของเขาเองก็คงเป็น 'ตัวเสือก' ระดับ 'เวิลด์คลาส' อย่างไม่ต้องสงสัย
เพราะในโลกยุคปัจจุบันที่มนุษย์แห้งแล้งความงามของหัวใจ
เราหาคนที่ 'เสือก' ในเรื่องแบบนี้ได้น้อยนิดเหลือเกิน
"คนที่เขามองคนเป็น เขาต้องมองในสิ่งที่กูทำ ไม่ใช่สิ่งที่กูพูด"
