เข้าใจครับถึง "พลังและอำนาจ" ที่มีอยู่ในมือ (เมื่อเทียบกับคนทั่วไปมิใช่ทหารหรือตำรวจ)
กลัวใจตัวเองไม๊....
.......
ตัวผมไม่กลัวครับ
ผมนึกถึงเมียที่อยู่ที่บ้าน หากเรายิงปืนออกไปเพื่อพรากชีวิตคนอื่นในยามที่ภยันตรายไม่ถึงขีดสุด จะด้วยความฮึกเหิมว่าเรามีพลังอำนาจอยู่ในมือ
ผมจะไม่ได้อยู่กับเมียไปอีกหลายปี เพราะต้องไปติดคุก
ไม่คุ้มอย่างยิ่ง
ส่วนในยามที่ภัยคับขันจริงๆมาถึงตัว
ผมเชื่อว่าจิตผมนิ่งพอ
ถึงนาทีนั้นต้องยอมรับผลที่จะตามมาทั้งหมดแหละ
ชอบที่พี่ นายสมชาย(ฮา) เขียนไว้มากว่า "สิ่งที่ยากที่สุดสำหรับคนเล่นปืนคือ วินาทีที่ต้องตัดสินใจว่าจะยิง"
ห้วงยามนั้นยากที่สุด เพราะหัวสมองต้องประมวลผลอย่างรวดเร็วมาก
ยิง...ต้องสู้คดี เสียเงินทอง เสียเวลา หรืออาจเสียเวลาในคุกอีกเจ็ดแปดปี
ไม่ยิง...ตายหรือเจ็บ....เอหรือจะยังมีช่องทางให้หลีกหนีตรงนี้ไป
แต่ท้ายสุดถ้าคอมพิวเตอร์ในหัวส่งผลว่าต้องยิง ก็ต้องช่วงชิงความได้เปรียบ
การดวลเป็นทางเลือกท้ายสุด ชักยิงก่อนแบบไม่ให้อีกฝ่ายได้มีโอกาสลุ้น อาจเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด
ที่เหลือค่อยหาทางแก้ไข
