ขอให้คำแนะนำ ที่เหมือนเป็นการเติมให้ในฐานะนักกฎหมายคนหนึ่ง
ไม่อยากให้เข้าใจผิดคลาดเคลื่อน ซึ่งมีแต่จะเกิดผลร้ายแก่ตนเอง.
เพียงเป็นเรื่องคาบเกี่ยวในข้อเท็จจริง นิดเดียวเท่านั้น.
เรื่องนี้ เป็นภยันตรายก็จริง แต่ยังไม่ใช่ใกล้จะถึง
ข้อเท็จจริงยังถือว่า มีสิ่งกีดขวาง ทั้งเจ้าทรัพย์มีอาวุธปืน สามารถระวังตัวได้อยู่ก่อน
อาจทำให้มีหนทางเลือกใช้ วิธีเพื่อความปลอดภัยอย่างอื่น (จะอย่างไรเลือกคิดเอาเองครับ)
เพื่อทำการขับไล่เสียก่อน. ในขณะที่ท่านสามารถเตรียมตัวเองให้อยู่ในที่ปลอดภัย
การตะโกน ให้รู้ว่าเจ้าทรัพย์รู้ตัวในขณะท่านที่เล็งปืนเตรียมพร้อมอยู่นั้น ย่อมกระทำได้.. ใช่หรือไม่
การเลือกยิงขู่ ถ้าทำได้ ก็ยังจะสามารถขับไล่มันไปเสียได้ กระทำได้หรือไม่.
ฯลฯ วิธีการอย่างอื่นใด เพื่อให้คนร้ายรู้ว่าเจ้าทรัพย์รู้ตัว.. เพื่อจะยับยั้งและหลบหนี ไปเสีย
การกลบหนีของคนร้ายเพื่อไม่ให้เจ้าทรัพย์หรือชาวบ้านพบเป็น ถืออาจถือเป็นวิสัยที่ต้องถูกหยิบยกขึ้นพิจารณาเสมอ
โดยที่ท่านยังไม่ใช้อาวุธปืนยิง ในขณะนั้น
ผ่านเวลาเช่นนั้นแล้ว แต่คนร้ายเลือกทางที่จะผ่านเครื่องกีดขวาง ย่อมเจือสมว่า
คนร้ายเลือกกระทำเช่นนั้นเนื่องเพราะมีอาวุธที่จะทำร้ายเจ้าทรัพย์
จึงอาจเข้าข้อเท็จจริงว่า เป็นภยันตรายที่ใกล้จะถึง และท่านไม่อาจหลีกเลี่ยงได้
การยิงคนร้าย จึงน่าจะเป็นการกระทำที่พอสมควรแก่เหตุแล้วครับ.
ได้ให้ข้อเท็จจริงอย่างที่บอกแนะไว้นี้
ก็น่าจะเป็นเรื่องการป้องกันตัวแล้วครับ.
เหตุการณ์แต่ละรายนั้น ข้อเท็จจริงที่ต่างกันนั้น
ก็อาจทำให้ผลของคดี ออกมาไม่เหมือนกันครับ
ในฐานะนักกฎหมายเช่นเดียวกัน นี่คือหัวใจสำคัญ และเป็นประเด็น
ที่ศาลจะต้องหยิบยกมาประกอบ การวินิจฉัยเสมอครับ ...
๑ . เจ้าบ้านหาที่กำบังก่อน เล็งจ้องปืนไป แล้วตะโกนบอกให้รู้ว่าเรารู้ตัว
๒. หรือเลือกการใช้ปืนยิงขู่ ไปที่อื่น เพื่อขับไล่ออกไป
๓ ฯลฯ หรือวิธีการอื่นๆ ที่จะขับไล่พวกมันออกไปได้ ..
แน่นอน คนร้ายยังไม่ได้ผ่านประตูงัดเข้ามา เราเห็นอยู่มีสิ่งกีดขวาง
ตรงไปตรงมา จะเห็นว่าในขณะนั้น หากเราไม่ยิงไปที่โจร .โจรมันก็ยังไม่สามารถ
จะยิงหรือทำร้ายเราได้ ( ในขณะนั้น ) เพราะกำลังก้มหน้าก้มตางัดแงะประตูบ้านอยู่
มีภัยตรายแล้ว แต่ยังไม่ใกล้จะถึงที่จะเป็นเหตุต้องใช้ปืนยิงออกไป ...
เรามีทางเลือกอื่นๆก่อน แต่ไม่ทำ ยิงทันที เป็นป้องกันครับ แต่ ....
สมมุติเราใช้ทางเลือกอื่นๆแล้ว โจรมันยังไม่กลัว / ไม่ยอมหยุด งัดบ้านเข้ามา
หรือ เห็นอากัปกริยาที่ยกปืน จ้องปืน เตรียมพร้อม จะยิงเข้ามาข้างใน
หรือว่าพังประตูได้ กำลังจะเข้ามาแล้ว .. นี่แหละครับ ภยันตรายที่เรียกว่า
ใกล้จะถึง .. ต้องยิงแล้วครับ ไม่ยิง ( ตอนนั้น/ขณะนั้น ) มันก็เข้ามายิงเราแน่
จึงจะพอสมควรแก่เหตุ ..
ประเด็นนี้จึงสำคัญครับ เมื่อมันยังไม่เข้ามา ทำไมไม่คิดบ้างว่า
มันอาจจะหนีก็ได้ หากเราบอกให้รู้ตัว / ยิงขู่ ฯลฯ เพราะหากมันยังไม่เข้ามา ยังไม่สามารถทำอันตรายเราได้
ความผิดของโจร ก็แค่ฐานพยายามบุกรุก หรือ บุกรุก เคหสถาน เท่านั้น
แต่เราใช้ปืนยิง ( ข้อหาฆ่า ) ที่ยิง กับข้อหา พยายาม บุกรุก หรือบุกรุก มันไม่สมกัน
ไม่พอฟัดพอเหวี่ยงกัน แลกกันไม่ได้แต่ถ้ามันเข้ามาได้ กำลังจะเข้ามายิงเรา ทำร้ายเรา หรือสันนิษฐานได้แน่นอนว่า
โจรมันต้องยิงเราแน่ ( เพราะเราตะโกนบอกไปแล้วมันไม่ฟัง ยังฝืนเข้ามา )
/ เราตอบโต้ ยิงไป ทำร้ายไป ..ความผิด เมื่อแลกกันแล้ว มันสมกัน
พอฟัดพอเหวี่ยงกัน ไม่เสียเปรียบ..ได้เปรียบกันในด้านความร้ายแรง .. จึงจะพอแก่เหตุ
สุดท้าย ก็แล้วแต่ใจ ว่าจะเลือกใช้แบบไหน .. วิธีใด .. เราไปบังคับท่านไม่ได้ ..
เพราะแม้จะเป็นป้องกันที่เกินกว่าเหตุ ก็อาจได้รับโทษน้อยลงกว่าธรรมดาได้ ..
ด้วยความเป็นห่วงกันครับ ...
