ขอเล่าเรื่องรอยสักส่วนตัวให้ฟังนะครับ.....เหตุผลของผมอาจจะไม่เหมือนใครๆ...หรือ...เหมือนใครๆบางคน
เมื่อก่อนผมก็คุย และถกเถียงกะเพื่อนๆอยู่เหมือนกัน หละครับเรื่องรสนิยมการสัก แบบแฟชั่นที่วัยรุ่น รุ่นใหม่ชอบสัก และโชว์
มุมผม.. ผมก็ว่ามันไม่ได้เรื่องการที่เราอยากเป็นคนที่ แปลกแยก อยากโดดเด่น อยากเป็นคนพิเศษ
ผมก็ว่ากับเพื่อนๆว่า ศิลปะ มันอยู่ที่ความลุ่มลึกในการมองการคิด ไม่เห็นต้องแสดงออกให้ชาวบ้านเค้ารู้เลย
...แต่เรื่องมันก็เกิดขึ้นกับตัวผม ที่ทำให้ผมต้องเปลี่ยนมุมมอง..
วันนั้นเมื่อ 5 ปีที่ผ่านมา วันที่ 16 เมษายน...เป็นวันที่ผมต้องศูนย์เสีย..พ่อ...ที่ผมรัก และผมต้องศูนย์เสีย
..ลูกสาวคนเดียวในโลกนี้ ของผมไปพร้อมกันในเวลาเดียวกัน.....มันช่างเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส
..น้ำตามันตกใน มันนิ่ง..มีแต่ความว่างเปล่า
เมื่อรอเผาพ่อ และเก็บเถ้ากระดูก ผมก็ไปนั่งดื่มเหล้า ที่บ้านเพื่อน และมีน้อง ที่เป็นช่าง สัก อยู่ด้วย
ผมก็บอก ..เฮ้ย ..ช่วยสักให้ กรูหน่อย เด้.....เอาให้เต็มๆสักรูป พรอต์เทรด หน้าพ่อกับหน้าลูก ไว้ที่แขนสองข้างให้ที
กรูอยากเจ็บให้สุดๆ...และกรูอยากจำ...
แต่ด้วยน้อง ผมเค้าไม่มีภาพถ่ายที่ชัดๆของพ่อ และลูกผม และไม่ได้ลองสเก็ตภาพมาก่อน...กลัวไม่ชัวล์
.ผมก็บอกเทพ ไม่ได้งั้น กรูเอามาร.....ตอนนี้จึงมี ซาตาร ถึอหัวใจลูกผมอยู่ที่แขนขวา...มองครั้งใด เรื่องราวก็ยังคงอยู่
ตอนนั้นไม่รู้สึกเจ็บ จำความรู้สึกเจ็บไม่ได้...แต่หลังจากนั้นเป็นต้นมา เกิดติดเข็ม ไปซ้ำอีกหลายรอบ เจ็บจริงๆ
ก็มาเล่าสู่กันฟังครับ
