โคลงกลอักษร

[berm]

มิน่าละครับ พวกหมอถึงไม่ใช้คำว่าคนป่วย ใช้แต่คำว่าคนไข้

[TAZAN]

ชักสงสัยว่า รากโมกนะกลอนพาไปหรือเรื่องจริง
จะได้หาไปให้ "ทีมซึมเศร้า  เหงาเพระร๊าก"กินบ้าง
                 

[PU45™]

...ม.บานเย็น ใช่ไหมครับท่าน ดร.ผ. 

ดร.ผ. หมายถึง ดอกเตอร์"ผวน" เปล่าครับ 

[51]

  

สรรพลี้หวนควรอ่านตามบ้านร้าง
หนำหรือห้างทะเลนอกเคหา
จะดีร้ายปลายคำเป็นธรรมดา
บอกภาษานิทานอ่านอย่าแปล
เหมือนแบบเก่าเอาชื่อถือเป็นหลัก
ถึงที่รักก็ให้เฉยอย่าเผยแผ่
ให้อภัยบ่าวสาวหนุ่มเฒ่าแก่
ผึ้งขึ้นแลหยบอ่านสำราญเอย.


   
สรรพลี้หวนเป็นวรรณกรรมชิ้นหนึ่ง ของเมืองนครศรีธรรมราช
มีผู้พบต้นฉบับที่วัดพระบรมธาติ โดยไม่ทราบชื่อผู้แต่ง
เนื่องจากมีการกล่าวถึงวรรณกรรมชิ้นนี้  กันเป็นประจำในหมู่นักเลงกลอน
แต่ยังมีบางคนที่รู้จักเพียงชื่อ เพราะหาต้นฉบับที่จะอ่านไม่ได้  [/b]

ผมเองเรื่องนี้....ผวน ผวน.....ผมไม่ค่อยถนัดครับ....อิ อิ

[51]

ยกตัวอย่าง....พอหอมปาก หอมคอ  ก็พอนะครับ อิ อิ

ไม่กล้าว่า...หมด...เดี๋ยว....ท่านปิ๊ก....จะแอบอ่านมาก....อิ อิ




...นครยังมีเท่าผีแหน
กว้างยาวแสนหนึ่งคืบสืบยศถา
เมืองห้างกวีรีหับระยับตา
พันหญ้าคาปูรากเป็นฉากบัง

สูงพอดีหยีหิบพอหยิบติด
ทองอังกฤษสลับสีด้วยหนีหัง
กำแพงมีรีหายไว้ขอดัง
เจ้าจอมวังพระราโชท้าวโคตวย

มีเมียรักพักตร์ฉวีดีทุกแห่ง
นั่งแถลงชมเชยเคยฉีหวย
เจ้าคีแหมรูปโอเมียโคตวย
ท้าวหวังรวยกอดินอยู่กินกัน

มีลูกชาวไว้ใยชื่อใดหยอ
เด็กไม่ลอเกิดไว้ให้คีหัน
นอนเป็นทุกข์ดุกลองยิ่งคอดัน
ให้ลูกนั้นหาคู่เป็นหูรี

ต้องไปขอลูกสาวท้าวโบตัก
มันตั้งหลักอยู่ไกลชื่อไหหยี
เป็นลูกเชื้อเนื้อนิลนางหิ้นปลี
เมืองห้างชีปกครองทั้งสองคน...

แค่นี้....เถอะนะครับ....เดี๋ยว...จะแย่....อิ อิ

[บาร์ท รักในหลวง]

 ไหนว่าไม่ถนัดไงท่าน51ครับ มาเป็นกลอนเลย

[51]

แฮ่ ๆ  ต้องขออภัย...นะครับ....

แต่เมื่อมา post กันถึง  คำผวน แล้ว
ก็อยากจะ post สู่กันฟัง...
ว่ามีบันทึกอยู่ในหน้าของประวัติศาสตร์ไทย สมัยกรุงรัตนโกสินทร์ตอนต้น เช่นกัน

สมัยที่ท่านสุนทรภู่ (ซึ่งหลาย ๆ ท่านเข้าใจว่า ท่านแต่งกลอนเก่งมาก....)
กล่าวไว้ ต่อหน้า...กวีรุ่นหลาน...ท่านหนึ่ง....ถ้าจำไม่ผิด น่าจะคือ นายนรินทร์ธิเบศร์ (อิน)
ซึ่งเป็นผู้หนึ่งที่ได้ชื่อว่า....
เป็นกวีที่มีความเชี่ยวชาญในการแต่งโคลงสี่สุภาพ...เป็นที่ลือเลื่องในสมัยนั้น

ซึ่งท่านสุนทรภู่....ได้กล่าวว่า...ไว้...ด้วยปณิธานอันเฉียบคมของท่าน....

ท่านได้กล่าวไว้ว่า....

........เฉน็งไอ จึ่งเว้า.......วู่กา..เผ้า แก่ทู่
รูกับกาว เมิงแต่ยา.........มู่ไร้
ปิดเซ็นจะมู่ซา................เคราทู่ นี่เฮย
เฉะแต่จะตอบ ให้...........ช่วยมี้พ มังระณอ

ซึ่งเมื่อ ผวน กลับมา  จะได้ว่า.....

........ไฉนเอ็งจึ่งเว้า......ว่ากู...ผู้แก่เฒ่า
ราวกับกู มาแต่เยิง.......ไม่รู้
เป็นศิษย์จะมาสู้............ครูเฒ่า
ชอบแต่จะเตะให้..........ชีพม้วย มรณัง....

ท่าน ผวน ไว้ เป็นคำโคลง...ที่ถูกต้องตามฉันทลักษณ์ (prosody)  ทุกประการ
และเมื่อ ผวน กลับมา....ก็ยังเป็น คำโคลงสี่สุภาพ....ที่ถูกต้องตามฉันทลักษณ์ ดั่งเดิม....ครับ

หมายเหตุ  ฉันทลักษณ์ คือตำราที่ว่าด้วย วิธีร้อยกรองถ้อยคำ
หรือเรียบเรียงถ้อยคำ ให้เป็นระเบียบตาม ลักษณะบังคับ
และบัญญัติ ที่นักปราชญ์ได้วางเป็นแบบไว้
ถ้อยคำที่ร้อยกรองขึ้น ตามลักษณะบัญญัติแห่งฉันทลักษณ์ [/b] [/color] [/size]

 

[ทิดเป้า]

 สุดยอดครับ..ท่าน 51...เอาอีกครับ..เอาอีก

[51]

   

นอกจากท่านสุนทรภู่แล้ว....ก็ยังมีปรากฏการ เล่นคำ  อยู่อีกครับ
ในวรรณะกรรมของไทย (เท่าที่ผมจำได้)

ในเรื่อง ขุนช้าง ขุนแผน....ครับ

ปรากฏไว้ว่า....



....ฝูงลิงไต่กิ่งลางลิงไขว่
ลางลิงแล่นไล่กันวุ่นวิ่ง
ลางลิงชิงค่างขึ้นลางลิง
กาหลงลงกิ่งกาหลงลง

เพกากาเกาะทุกก้านกิ่ง
กรรณิการ์กาชิงกันชมหลง
มะกากากวนล้วนกาดง
กาฝากกาลงทำรังกา....




ผมเอง....โหม้ดดดดด....พุงแค่เนี่ย...ล่ะคร้าบบบบ....อิ อิ
อาจารย์โมฯ ครับ    เด็กหลังห้อง....จำได้แค่เนี๊ย...ล่ะครับ อาจารย์....
 :-*
ด้วยความสำนึกในพระคุณของ อาจารย์ภาษาไทย ท่านหนึ่ง...ครับ (ท่านอาจารย์โมฬีวรรณ)



จากนิ้ว...ที่จิ้มแป้น....[/size]

[JarengkaBOW]

กว่าจะอ่านจบ แปลได้แต่ละบท

[51]

แฮ่ ๆ  ต้องขออภัย...นะครับ....


ท่านได้กล่าวไว้ว่า....

........เฉน็งไอ จึ่งเว้า.......วู่กา..เผ้า แก่ทู่
รูกับกาว เมิงแต่ยา.........มู่ไร้
ปิดเซ็นจะมู่ซา................เคราทู่ นี่เฮย
เฉะแต่จะตอบ ให้...........ช่วยมี้พ มังระณอ

ซึ่งเมื่อ ผวน กลับมา  จะได้ว่า.....

 [/b] [/size]

 

"เยิง"  เป็นโบราณครับ.....แปลว่า  "ป่า"
ซึ่งคำ ๆ นี้ ในสมัยนั้น....คาดว่า...น่าจะเป็นการเรียก...เปรียบคล้าย ๆ คนบ้านนอก เทือก ๆ นั้น ครับ

[51]

ขออนุญาต....เพิ่มเติม ครับ

....ฝูงลิง ไต่กิ่ง ลางลิง ไขว่
ลิงคำแรก ก็คือ สัตว์ ครับ....ต่อมาก็คือ พืช...ต้นลางลิง

ลางลิง แล่นไล่กันวุ่นวิ่ง
ลางลิง ก็คือ....ลิงบางตัว

ลางลิง ชิงค่างขึ้น ลางลิง
ลางลิง...ก็คือ ลิงบางตัว.... ขึ้นลางลิง...ก็เป็นพืช ต้นลางลิง ครับ

กาหลง ลง กิ่งกาหลงลง
กาหลง...ก็คือ นกกา....  กาหลง คำต่อมา...ก็คือ ต้นกาหลง (พืช)

เพกา กาเกาะทุกก้านกิ่ง
เพกา...ก็คือ พืช ครับ  กา...ก็คือ นกกา

กรรณิการ์ กาชิงกันชมหลง
กรรฺณิการ์ ก็คือ ดอกไม้...(พืช) ครับ    กาชิง....ก็คือ นกกา (สัตว์)

มะกา กากวนล้วน กาดง
มะกา,กากวน.....ก็คือ พืช....ครับ   กาดง...ก็คือ สัตว์ ครับ

กาฝาก กาลงทำ รังกา....
กาฝาก...ก็คือพืช...ครับ  กาลง...ก็หมายถึง นกกา....  รังกา...ก็คือ รังของนก...ครับ




จากนิ้ว....ที่จิ้มแป้น....

[ป้อมทอง พรานชุมไพร]

   ดูหนูสู่รูงู            งูสุดสู้หนูสู้งู
       สู้ดูหนูรูอยู่         รูปงูทู่หนูมูทู

เก็บเอามาฝากครับ   ภาษาไทย

[สุพินท์ - รักในหลวง]

ตอนที่มีโทรทัศน์สีใหม่ ๆ
กองทัพบกเรียกช่อง ๗   ว่า "เจ็ดสี"  ช่องเดียว    แต่ช่อง ๕  ไม่ต้องใส่สี   

[JarengkaBOW]

เหมือนกลับไปอ่านวรรณสารวิจักษ์ตอนม.ปลายเลยเจ้าคะ