ขำๆเจ้าลูกชายเป้าจ้า เกิดมานั่งรถยนต์ตลอด ไม่หอนนั่งมอเตอร์ไซด์ระยะทางไกลๆ(ไม่มาก)
พอรถไตรทันจมน้ำ ผมเลยต้องเป็นสิงห์มอไซด์ ส่งลูกไปโรงเรียน แรกวาขากลับค่ำแล้ว
ฝนก็ตกหนักพอสมควร จ้าเขาเปียกมะล๊อกมะแล๊ก กลับมาถึงบ้านหนาวสั่น วิ่งไปกอดเสาบ้าน
แล้วพูดเสียงดังว่า บ้านคือวิมานของเราจริงๆ
มันไม่เคยเห็นตอนพ่อมันสมัยเด็กๆ ที่ต้องรุนน้ำมาไว้ใช้เอง อ่านหนังสือใช้ตะเกียงมันก๊าด
ไปไหนมาไหนก็ต้องเดินเป็นกิโลออกมาถนนใหญ่แล้วต่อรถสองแถวหรือรถเมล์อีกที
ได้สอนลูกด้วยประสบการณ์ตรงแบบนี้.......คิดแล้วคุ้มมากๆ