เมื่อเช้ากำลังนอนๆ โทรเข้า9โมง บอกเปิดร้านตอนไหน ของที่ซื้อไป มันคอหักแล๋วว..ลูกบอกไม่ได้ทำ เค้าจะเอาไปเรียนวันนี้
ไอ้เราก็กำลังสลึมสะลือ บอกเปิด10โมงครึ่งครับ บล้าๆๆๆๆ
พยามตะเกียดตะกายลุกขึ้น10.20 ล้างหน้าแหกประตูร้าน อ้าว...ชิหาย ผู้หญิงวัยกลางคน40+ๆ นั่งรอฝั่งตรงข้ามนุ โหยย......!
แกข้ามหนนมา เอาออกมาดู อืม....มันคงตกแรงน่ะครับพี่ ถ้าล้มเบาๆคงไม่หักแบบนี้ อาการนี้ซ้อมไม่ได้หรอกครับ
แกก็คิดอยู่พัก เอาไงดี ลูกจะเอาไปเรียนวันนี้ เลยดูตัวใหม่....ราคาพอๆกะของเดิม คราวนี้บอกให้ซื้อขาตั้งไปด้วย 3ร้อยกว่าเองครับ ของเป็นพันเป็นหมื่นพังมาเยอะแล้ว
ไอ้เราปกติไม่ค่อยเชียร์ขานี่หรอก กลัวลูกค้าหาว่าเราต้องการขายของหลาว.. ทั้งๆที่จริงๆ นี่ก็สำคัญครับ
แต่..........ลูกพี่แกจะรู้มั้ย ไอ้ที่เพิ่งซื้อไปไม่กี่วันมันพังน่ะ แม่เก็บตังค์มากี่วัน ตัวนี้แม่กัดฟันซื้อผ่อนบัตรฯครับ อืม...ลูกจะรู้มั้ยนะ ว่าแม่ทำเพื่อเขาขนาดนี้
