ผมมันในเมืองแบบตังค์ไม่มี ไม่ได้เล่นไร
วันๆคัดแต่ลายมือ เขียนแต่ปากกาคอแร้ง เซ็ง....
สมัยเด็กๆ ไม่รู้จักปากกาคอแร้ง แต่มีปากกาปากแบน หารูปไม่เจอ เจอแต่วิืธีเขียนอักษรริบบิ้นแบบนี้
นี่แหละ ผลงานของปากกาปากแบน จุ่มหมึกดำตราม้าเขียนเอา
ของพี่ชาย แกเอามาหัดเขียน ผมขอลองมั่ง พอจับปากกา หันไปจุ่มหมึก ค่าที่ยังเยาวัย ไร้เดียงสา
เคยชินแต่การจับดินสอ มือห่างจากปลายดินสอหิดเดียว พอมาจับปากกาปากแบน ซึ่งปลายปากกา
ห่างจากมือจับมากกว่า ปากแบนของปากกาไม่ลงปากขวดแต่ปัดปากขวด พอให้พลัดพล็กจากโต๊ะ
ลงพื้น หมึกดำกระจายบนพื้นไม้
ด้วยความตกใจ แขบเอาผ้าเช็คตีนมาเช็ด พี่ชายก็ไปตักน้ำมาขันหนึ่ง กะว่าเอาผ้าชุบน้ำค่อยเช็ด
แต่ผมไม่ระวัง เช็ดไปปัดขันน้ำคว่ำลงปนกับหมึกดำที่กระจายบนพื้นอยู่แล้ว....
ท้ายสุด น้ามาเห็น เกือบเป็นลม แกโวยจนแม่โร้กัน ขึ้นมาแล แล้วสองบ่าวพี่น้องที่หัดเขียนกัน
ต้องระเห็ดออกมา ให้สองสาวพี่น้องจัดการกันจนเสร็จ แต่ก็ทิ้งคราบทิ้งรอยไว้นาน
รวมถึงผ้าเช็ดตีนผืนนั้น เอาไปซักตั้งหลายน้ำ หมึกดำตราม้ายังติดอยู่เลย ไม่โร้ทำไม มันทนทานดีจริงๆ
ผมโถกพี่บ่าวดัง โดนน้าโวย แต่แม่...ไม่นะ แกไม่ว่า ไม่ตี
แต่แกบอกพ่อ...
ผมโดนไปโหลหนึ่ง พี่บ่าวพลอยไปกันครึ่งโหล
