รอบที่ 4 ...... (มันยังไม่สิ้นฤทธิ์ที)
เย็นนั้น หลังจากขายหน้าสัจจะ ขาดทุนไปซ้ำสามแล้ว ลืมไป ว่าวันเสาร์ก็ต้องขายอีก
ห้าโมงกว่าแล้ว เที่ยวตระเวณหาขาหมูตามตลาดเปิดท้าย (แต่ละแห่งห่างกัน ยี่จั๊บ ซาจั๊บโด้ ไม่ใช่ในเมืองที)
ตกลงได้ขามา 7 ขา ในราคาปลีก โล 90 มั่ง 95 มั่ง บางขา สงสัยจะลูกผสม หมูกับกระจง เพราะขาเล็กนิดเดียว
แถมเอาหน้ากาก ใบหู และลิ้นมาอย่างละ 2 ..... ถึงบ้านมืดค่ำ
........
เพราะความเหนื่อย เลยลัดขั้นตอน....บทเรียนที่ต้องจดจำ...
เผา ล้าง แล้วไม่ทอด ตุ๋นเลย
ล็อกฝา เติมถ่านจนเต็ม แล้วนอนหลับไป......
รุ่งเช้า วันศุกร์ ....... เปิดฝามาเจอข่าวร้าย ... หมูเปื่อยเป็นเต้าหู้ไข่ไก่เลย ชั้นเนื้อขาว ชั้นมันก็ไม่ยุบด้วย
นั่งเอามือกุมกะบาลโง่ ๆ ของตัวเอง ขาดทุนซ้ำซากทีแล้ว ยังมาโง่เรื่องไม่ควรโง่อีก แล้วจะขายยังไงล่ะนี่
.....
แล้วก็ได้เห็นอิทธิฤทธิ์เมีย.... ในตอนที่เราหมดหวัง ท้อใจ เมียเข้ามากู้สถานการณ์ได้แบบ เหลือเชื่อ
.....
ครูแมวค่อย ๆ ตักน้ำออก ตั้งไว้พอแห้ง ก็ค่อย ๆ ประคองยก .... พาไปทอดในกระทะเทฟล่อน.....
หล่อนว่า ลัดขั้นตอนไหนก็แก้ขั้นตอนนั้น....
ทีละชิ้น ทีละชิ้น หล่อนทำตั้งแต่เช้าถึงเกือบเที่ยง...... มันเหลือเชื่อที่หนังหมูเปื่อย ๆ กลับมาเหนียวได้อีก
......
วันเสาร์ เราเอาไปขาย ....โดยครูแมวพาตาชั่งอันเล็กไปด้วย
ครูแมวตักมาสับ ใส่ถุง แล้วชั่ง ได้ 120-130 กรัม แล้วเติมคะน้าเลย แล้วก็ตั้งพับปากถุงเรียง ๆ เอาไว้
ไอ้ส่วนที่โชว์ก็โชว์ไป ส่วนที่ใส่ถุงไว้สิบกว่าถุง รอเติมน้ำ ผักชี เห็ดหอม ....
....
วันนั้น แม่ค้าแม่ขายค่อนข้างน้อย คนมาตลาดเยอะพอควร ขายหมดตั้งแต่ยังไม่ห้าโมง
สิริรวม....ลงทุน 1,746 (หมูแพงกว่าปรกติ) ได้มา 2,850......
สิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริง ไม่ต้องดั้นด้นไปเสาะหาไหนหรอก.... นอนเล่นเฟสอยู่ในห้องนี่ไง
หล่อนว่า ผมน่ะ คนรู้จักทั้งตำบล .... พอขายคนรู้จักก็มักแถม มักเหลือ....
ส่วนเค้า เค้าไม่ค่อยรู้จักใคร เงียบ ๆ ตามประสาเขา.... ก็เลยไม่แถมให้ลูกค้าคนไหนเลย
