หวั้ดดี๋คร่าบ.....เป๋นพันไหนมังหมี.... ฝาดกันมาเก๋วันเก๋คืนแล้วหละคร่าบ.......แหรกวา ผมสาสาหว่าจิด่อยย ห๊ายด้ายด้าย....ฮาโหร่ยแมะฮ์ รอบหนี้ฝาดกั๋นสาด้ายแรงอ่อก.......
.....ก่าเบ้อครูเบิ้ลม่ายหลอบเรอนทีหล่าว พี่พจน์ก่าพาปั๋ยหากิ๋น " หวาก " สุหงัย เสียหล่าวแหละแส อิฮ์ อิฮ์ อี๋ .....
( ขออภัยท่านผู้ชมและผู้ฟัง ขอออกเสียงในฟิลม์สำเนียงเจ๊ะเห นะครับ )
อธิบายศัพท์ ครับ
เป๋นพันไหนมังหมี = เป็นอย่างไรกันบ้างไม๊
เก๋วันเก๋คืน = กี่วันกี่คืน
แหรกวา = เมือวาน
สาสาหว๋า = สาสาว่า รู้สึกว่า สังหรณ์ว่า
จิด๋อย = จะตาย
ห๊ายด้ายด้าย ( idium ) = ให้ได้
ฮาโหร่ยแมะฮ์ ( คำอุทาน ) = ..............นึกไม่ออกครับ ประมาณว่า อะโตย อะโตย ของภาษาใต้ตอนบน ครับ
แรงอ่อก = แรงอก ถึงอกถึงใจ
หลอบเรอน = กลับบ้าน
"หวาก" สุหงัย = น้ำตาลเมา น้ำตาลโตนดใส่เปลือกต้นเคี่ยม เปลือกต้นแตแหร ยาร่วง ( มะม่วงหิมพานต์ )
สุหงัย = ชุมชนไทยพุทธสุหงัยปาดีใน
เสียหล่าวแหละ แส = ซะเลยแหละ ซิ
อิฮ์ อิฮ์ อี๋ ( คำสร้อย ) = นิยมใช้สำทับท้ายประโยค เพื่อยืนยันสำทับความหมายของประโยค ของภาษาถิ่นใต้สำเนียงเจ๊ะเห
