ขออนุญาตเล่าเรื่องเมื่อเช้านะครับ
เมื่อคืนผมนอนหลับๆตื่นๆดูนาฬิกาจากหน้าจอมือถือ เพราะนัดพี่บุญไว้ว่าจะไปรับตอนก่อนเจ็ดโมงเช้า และกะว่าจะส่งพี่บุญขึ้นรถตอนแปดโมง
ไปถึงโรงแรมที่พี่บุญพักประมาณหกโมงห้าสิบนาที เข้าไปที่ห้องเห็นพี่บุญค่อนข้างอ่อนแรงและตาโรยๆ แต่พี่บุญก็บอกแค่ว่า "พี่ถ่ายหลายครั้งมากเมื่อคืน สงสัยจะกลับช่วงเช้าไม่ทันแล้ว" ผมก็ถามว่าพี่บุญจะเอาอะไรบ้างเดี๋ยวจะได้จัดให้
พี่บุญก็บอกว่าอยากได้โรโบติ้วยาแก้ถ่ายท้อง ผมรับปากพี่บุญเสร็จก็เดินหาร้านยาใกล้ๆโรงแรม ซึ่งตอนนั้นก็แค่เจ็ดโมงเช้า ร้านยาระแวกนั้นมีอยู่ 2 ร้าน คือตรงข้ามโรงแรมร้านนึ่งและเดินข้ามไปด้านข้างตลาดกิมหยงอีกร้านนึง ทั้งสองร้านปิดสนิทและไม่มีออดให้กด ผมก็เลยไปหาซื้อเครื่องดื่มเกลือแร่ให้พี่บุญไปสองขวดและกลับเข้าโรงแรมเอาไปให้พี่บุญ
ไปถึงก็ถามพี่บุญว่าจะไปหาหมอดีมั๊ย(ตอนนั้นตกใจคิดอะไรไม่ออกเลย จริงๆแล้วเช้าขนาดนั้นพาไปโรงพยาบาลง่ายกว่าเยอะ) พี่บุญบอกไม่เป็นไร ผมก็เลยรีบออกมาหายาต่ออีกรอบ ขับวนรถหาทั่ทั้งนิพัทอุทิศ 1-3 ไม่เปิดซักร้าน ไปวนดูหน้าวัดฉื่อฉางและแถวใกล้โรงเรียนสุวรรณวงศ์ก็ยังไม่เปิด(ด้วยความตกใจ ลืมนึกถึงบ้านพี่หรอยซึ่งอยู่ใกล้ๆไปเลย
)
นึกได้ว่าร้านที่หาดใหญ่ในมีอีกสองร้านก็รีบบึ่งไปดู ก็ผิดหวังกลับมา ก็เลยวนไปทางเส้นที่จะออกไปขนส่งและนึกทบทวนในใจเพื่อหาร้านขายของชำว่าน่าจะมียาขาย ก็พอดีไปเจอร้านนึงยังไม่เปิดแต่ก็ปิดเฉพาะด้านนอกมองเห็นของในร้านได้ ดีใจสุดๆรีบวิ่งไปตะโกนหาเจ้าของร้านถามหายา พอเขาบอกว่ามีก็โล่งใจสุดๆ รีบกลับเอามาให้พี่บุญ ตอนนั้นก็น่าจะเจ็ดโมงครึ่งแล้วครับ
ครั้งนี้ยอมรับว่าเสียใจที่ดูแลพี่บุญไม่ดีพอ แต่ก็ยังดีใจที่ได้พยายามอย่างที่สุดเท่าที่จะทำได้ หวังว่าพี่บุญคงไม่ถือสานะครับ
