น้าต้อยตามขึ้นไปเขย่าลูกคอเป็นคนต่อไป....
และก็ทยอยไปกันทีละคน(ขึ้นเวทีร้องเพลงนะครับ ไม่ใช่อย่างอื่น)
ทำไมเสียงแต่ละคนดีอย่างนี้....หรือเพราะว่าบรรยากาศมันให้
ก็เลยเสียงดี...
ยกเว้นผมคนเดียว ที่ต้องลุ้นกันทั้งนักดนตรีและน้องเอ๋ก็ขึ้นมาร่วมเข็นผมด้วย...
น้องตาล หว๊านหวาน ขวัญใจน้องเอ๋....โชว์เสียงระดับมืออาชีพ...
ดูอาการของน้าเข้มสิครับ ว่าสนุกสนานเพียงไหน...(นักดนตรี เล่น ร้องให้ฟัง)
แต่จริง ๆ น้าเข้มก็น่าสนุกแหละครับ เพราะ ผบ.และตัวยุ่งเข้านอนที่ห้องแล้ว
เปรียบเสมือนว่าตัวเอง "โสดเฟ้ย"
กินเหล้า เมา ร้อง (เพลง) กันอย่างเมามัน ไม่ต้องเกรงใจใครในร้าน....
เพราะว่ามีแต่เราโต๊ะเดียว...
เมื่อสมควรแก่เวลา (พนักงานเขาจะกลับบ้านนอนแล้ว...เที่ยงคืนแล้ว....)
ทีมเหนือก็ยกโขยงพามาส่งถึงห้องกันเลยทีเดียว....ทำท่าจะไม่ยอมกลับกันง่าย ๆ ซะอีก
แต่...จุด จุด จุด ...ไม่เคยปราณีใคร....
เกือบชั่วโมงหลังจากเที่ยงคืนที่หน้าห้องพัก
อ๊ากซ์ซ์ ใครมาตาม....
น้องตาลครับ โผล่มายังไงไม่ทราบ มาตามน้องเอ๋...แต่ไม่ได้มาดึงหูนะ
เพราะว่าบ้านอยู่ใกลครับ (แม่โจ้) ต้องขับรถไปอีกเจ็ดสิบโลแน่ะ..
จะกลับหรือไม่กลับ...
กลับได้แล้วววว...
น้องเอ๋ และทีมงานก็เลยต้องปลีกตัวพากันกลับ..(หงอย
)
แต่น้องเอ๋...ทำเป็นทิ้งท้ายว่าวันต่อไปจะไปที่ไหนจะตามไปด้วย
ปรากฏว่า ตาเอ๋เบี้ยวครับ....(จริง ๆ ติดภาระกิจน่ะครับ)
งานนี้ต้องขอบคุณน้าต้อยและทีมงานทุกท่านที่ดูแล เป็นกันเองกับพวกผมเป็นอย่างดียิ่ง
ทั้งอาหาร ที่พัก(ทั้ง ๆ ที่จริง ห้องจะไม่มีว่างแล้ว แต่น้าต้อยก็ลำบากพยายามไปเฟ้นหามาให้จนได้)
โดยมิขาดตกบกพร่องแต่อย่างใด...ทำความซาบซึ้งให้กับพวกผมเป็นอย่างมาก..
แล้วคืนถัดมาอีกคืน....
น้าต้อยก็เป็นคนจัดการเรื่องที่พัก และเรื่องอาหารให้อีกแห่งนึง..
ต้องขอบพระคุณเป็นอย่างสูงครับ....
ในขณะที่รับประทานอาหารที่โต๊ะอาหาร (ร้าน ข้าวเม่า ข้าวเจ้า อ.หางดง คืนที่ 2)
น้าต้อยได้เปรย ๆ ไว้ว่า อยากจะเจอน้าเข้มอีกจัง หากวันกลับหาดใหญ่ไม่รีบ
ก็ให้แวะมาี่หางดงอีกครั้งเหอะ....หรือว่าต้องยึดของไว้เป็นประกันก่อนดีหว่า
แต่แล้วในวันรุ่งขึ้นออกเดินทางจากหางดงไป
กำลังขับรถอยู่ พนักงานจากที่พักได้โทรมาบอกผม...
พี่ ๆ ลืมสร้อยพระทิ้งไว้ในห้องหรือปล่าว....
เราก็ดู ๆ กันทั้งสองคน ก็ไม่ได้ลืมนี่หว่า
สงสัยของน้าเข้มแล้ว..เลยโทรไปถามน้าเข้ม ปรากฏว่าลืมทิ้งไว้จริง..
ต้องให้น้าต้อยเก็บดูแลไว้ก่อน แล้วค่อยกลับมาเอาทีหลัง.....เพราะขับรถเลยออกมาใกลแล้ว
ซึ่งน้าเข้มก็ต้องกลับมารับก่อนวันลงใต้จริง ๆ..
นี่ก็เป็นที่มาของฉายาที่น้าเข้มมอบให้
"ต้อยวาจาสิทธิ" 
