และแล้วก็ตามกันมาเจอกัน ณ จุดนัดพบ ที่ The Acoustic Pub
น้องไผ่ควบ คาวาฯ บอส มาเอง....
เข้ามานั่งประจำที่ พี่เล็ก(ตาแพะบอกว่าเป็นเด็กกระเป๋ารถครับ)ทำหน้าเป๋อเหรอ อะไรครับ..
เริ่มต้นก็นั่งดื่ม นั่งกินกันเงียบ ๆ ก่อน...
ลีลาเขียนขอเพลงของพี่นายช่าง
แต่สำหรับพวกเราธรรมดา ได้ไง...
ต้องส่องไฟด้วยไฟฉาย....
เช่นเดิม ตาแพะขี้โม้....
น้องออฟ ทำไรครับกับกระดาษทิชชู่...
จริง ๆ เป็นเรื่องที่ทำไงให้ประหยัดกระดาษทิชชู่ ...เมื่อ.......? ? ?
ดูสายตาคุณแพะสิ....
นักดนตรี รุ่นใหม่...แต่เล่นเพลงรุ่นเก่า...(แนวสตริง เหมาะสำหรับคนวัยเรา
)
น้องร้องหญิง....น้องจอย ...... วันนี้มาประจำแทน น้องจ๋า....
พี่วิทย์มานั่งปลงพวกเราที่ในผับนี้ด้วย...
แกพูดให้ฟังว่า ทีมเราอยู่กันแบบแน่นแฟ้น เป็นกันเอง รวมตัวกันเป็นกลุ่มได้เหนียวแน่น
และในสไตล์ที่แบบไม่เหมือนกลุ่มไหน ๆ สนุกดี...
พี่เข้มก็ทนไม่ไหว ออกลิง ออกค่างด้วยคน...
แต่ละคนขอสองกันทั้งนั้น.....แต่น้องออฟ เห็นแล้วบอกกลุ้มว้อย....
เลิกจากที่ Acoustic ประมาณ ตีหนึ่งกว่า ๆ สมาชิกบางส่วนขอตัวกลับไปพักผ่อนกันก่อน
ส่วนที่เหลือก็ตามไปที่บ้านพี่เข้ม...นั่งกันต่อ ท่ามกลางแสงตะเกียง ตอนหัวรุ่ง...
ส่วนผม นำน้องบุ๋ม ที่พึ่งรับมากับมือจากนายวิลสัน..
มาเปิดซิงกัน ณ งานนี้ด้วย....
นายวิลสันทำท่าตกใจ ถามว่า จุดจริงเหรอพี่...
ไม่รู้แหละ ว่าแล้วก็ขอใส้เกียงจากพี่เข้มมาสวมใส่ ปั๊มลม เปิดวาล์วน้ำมัน
นำไฟมาจ่อ พรึบ...เรียบร้อย.....
คิดว่าหล่อสุด ๆ แล้วนะครับนายวิลสัน หัวไทร...
ถึงช่วงเวลานี้ จากทีสองนิ้วชูแข็งแรง กลายเป็นสองนิ้วเหี่ยว ๆ แล้วครับ....
จนเวลาล่วงมาตีสี่กว่า ๆ ก็เก็บโต๊ะเตรียมตัวกลับบ้านกันแล้ว
แต่............เช่นเดิม
นายวิลสันไม่เคยพอ พยายามชวนพรรคพวกออกไปต่อร้านข้าวต้ม..
พวกเราก็ต้องทำใจแข็ง ไม่ยอมตามใจ..
กัดฟันกลับบ้านกันซะ....ปล่อยตาวิลสันไว้คนเดียว..ในขณะทีพี่เข้ม
ปิดประตูรั้วบ้านเรียบร้อยแล้ว....คิดว่าจะไปไหนก็ไป แล้วเดี๋ยวกลับมานอนแล้วกัน
เสร็จสิ้นภาระกิจ เมื่อเกือบตีห้า.....
แล้วเจอกันใหม่ครับ.....
