เพื่อนคอปืน...ด้ามขวาน

[poth]

ภาพไปไหนเอ่ย

[Sig228-kolok]

4 ขวดแล้ว ...

[PU45™]

      หัวหมู่ของพ้มเท่ห์จังฮู้

[PU45™]

       NiteCore  ตัวใหม่เข้าประจำการแล้ว

[PU45™]

       มีเลขสวยกะเขาเหมือนกัน ...... จะมีใครแจกรางวัลให้มั่งปะ

[Sig228-kolok]

6 ขวดบรรจุ ... 

[PU45™]

       กลมที่ 1 ...... เริ่มบรรเลง

[PU45™]

  หาสาวมานั่งดริ๊งค์ด้วยดีกว่า

[babor]

ว่าแต่ว่า  พี่น้องครับ  ไอ้เจ้าตัวนี่มันอยู่ตรงไหนครับ  หาไม่เจอ  

เป็นการเป็นงานหน่อยครับพี่น้อง

ตัว Ejector ไงก๊าบบบบบ  

แล้วมันอยู่ตรงไหนละพี่   ผมหาที่ปืนผมไม่มี  หรือมันอยู่ข้างใน

[PU45™]

ไฟหลากสีเหนือป้ายร้านคาราโอเกะเล็กๆ แห่งนั้นกระพริบพราว บนม้าหินหน้าร้าน หญิงสาว 6-7 คนจับกลุ่มสนทนากันอยู่เงียบๆ หากเดินสวนกันที่ห้างสรรพสินค้า ผมคงไม่อาจบอกได้ว่าพวกเธอประกอบสัมมาชีพใด   


วัยสาวเป็นขวบปีที่ทรงเสน่ห์ เรือนร่างเต่งตึงและผิวพรรณมีน้ำมีนวล ชักชวนให้ชายหนุ่มติดบ่วงราคะได้ไม่ยากเย็น สิ่งนี่มิใช่หรือที่ทำให้บุรุษเพศต้องรบราฆ่าฟันกันเองมานักต่อนัก


อุปกรณ์เสริม (หรืออาจเป็นหลัก) โดยการนำหญิงสาวมานั่งโชว์หน้าร้านจึงถือเป็นกลยุทธ์ดึงดูดลูกค้าขั้นพื้นฐานที่เจ้าของร้านคาราโอเกะแทบทุกร้านพึงกระทำ


อาจไม่ถึงขั้นหยิบฉวยง่ายเหมือนน้ำอัดลมในร้านสะดวกซื้อ แต่ผมก็ไม่สบายใจนักที่ ‘ผู้หญิงของเรา’ ต้องกลายสภาพเป็นสินค้าในตู้โชว์ แต่เมื่อมันเป็นธุรกิจที่ถูก ‘กฎหมาย’ ที่เหลือคงต้องทำใจยอมรับ


                “ไม่อายนะ มันไม่ได้เสียหายอะไร เพียงแต่เราต้องพยายามทำใจกับสายตาของคนอื่น ช่างเหอะ เวลาเราเดือดร้อน ไม่มีกิน เขาไม่ได้มาหาให้เรานี่ จะไปแคร์อะไร”


                กิ๊ก สาวน้อยวัย 19 จากอำนาจเจริญ บอกกับผมในคืนหนึ่งหลังจากที่เราเริ่มสนิทสนมกันมากขึ้น แม้บุคลิกซุกซน และช่างพูดช่างคุยจะฉายชัด แต่ครั้งแรกที่เจอกัน หัวข้อสนทนาคงหนีไม่พ้นสูตรเดิมๆ ระหว่างนักเที่ยวกับเจ้าของบ้าน ประมาณว่า น้องชื่ออะไร ทำไมถึงมาทำงานที่นี่ รวมถึงคำถามประเภท ‘มีแฟนหรือยัง’

[babor]

หนุ่ยมาแล้ว เริ่มเมากันได้แล้วครับพี่น้อง ...

ปล. - ไข่เบิ้ลวันนี้วันหยุด เขาไม่คุยวิชาการกันหรอก

นาน ๆ ที แหลงวิชาการ  ดันเจอไฟแดงวันหยุดเสียหล่าวเรา

[PU45™]

“เวลาแขกเรียกเราไปนั่ง ส่วนใหญ่ก็คุยกันเรื่อยเปื่อย สัพเพเหระ อย่างแรกที่ถามจะประมาณว่า น้องชื่ออะไรครับ (หัวเราะ) ก็บอกไปว่าชื่อกิ๊กค่ะ ส่วนมากแขกจะบอกว่าชื่อนี้อีกแล้ว ชื่อจริงๆ หรือเพิ่งมาตั้ง เราก็บอกชื่อจริง (หัวเราะ) เกือบทุกคนแหละ ที่เหลือก็คุยอยู่ไมกี่เรื่อง ถามว่าเบื่อไหม ก็มีบ้าง หน้าเดิมๆ อย่างพี่นี่ยิ่งเบื่อเลย พูดเล่น (หัวเราะ) ส่วนคุยแบบจีบนี่มีอยู่แล้ว แต่เราทำงาน ต้องใช้มารยาหญิงไป”


                พูดถึงเรื่องหน้าที่การงาน สาวนั่งดริงค์ก็คล้ายนักแสดง ในวันที่ผมไปถึงร้านเร็วกว่าปกติ ราว 4 โมงเย็น พวกเธอจะมายืนเรียงแถวอยู่หน้ากระจกบริเวณชั้น 2 ไม่มีเมคอัพอาร์ตติส เขียนคิ้ว-ทาปาก เป็นเรื่องเฉพาะบุคคล ที่แน่ๆ ที่นี่ไม่มีบท กล้อง และเวทีที่มีไฟฉายสาด มีแต่ฉากชีวิตจริงที่พวกเธอต้องร่ายรำอยู่ทุกคืนวัน


                “ทำงานแบบนี้เจอลูกค้าดีๆ ก็สนุกนะ คุยกันเพลินๆ เรื่องของเรื่องคือได้กินเหล้านั่นแหละ (หัวเราะ) คุยกับหนูคงไม่ได้อะไรมั้ง แต่พูดจริงๆ นะ มันได้กินเหล้า เพราะเราเป็นคนชอบกินอยู่แล้ว ไม่เบื่อ ได้กินทุกคืนตื่นมามันจะสบาย ไม่ปวดหัว แต่ถ้าไปหยุด 1-2 วัน พอมากินอีกทีจะปวดหัวมาก”


                ด้วยความที่รักการดื่มเป็นชีวิตจิตใจ วิชาในห้องจึงต้องหยุดไว้แค่ระดับ ปวช. กิ๊กตัดสินใจระเห็จตัวเองออกจากโรงเรียนที่อำเภอเสนาคนิคม


                “เรื่องนี้ขอผ่านได้ไหม (หัวเราะ) จริงๆ พูดได้ แต่อายคนอื่นเขา ก็เหล้ายาดองข้างรั้วโรงเรียนนั่นแหละ ตอนเรียน ปวช. ปี 2 นี่ประมาณว่าทุกวัน ไม่ใช่ว่าชอบหรอกนะ พอกินไปเรื่อยๆ มันเป็นความเคยชิน เลยชอบไปเอง จนสุดท้ายคิดว่าดันทุรังต่อไปคงไม่จบแน่ เลยขอดร็อปไว้ก่อน”


                เดาไม่ยาก, สาเหตุที่กิ๊กใช้สุราเป็นทางออกมาจากต้นสายของปัญหาครอบครัว ฟังดูคล้ายพล็อตละครน้ำเน่า แต่นี่คือชีวิตจริง พ่อของเธอมีเมียน้อย นั่นยังไม่เท่าไหร่ ‘ผู้หญิงคนนั้น’ ที่เธอเรียก เป็นแม่ของเพื่อนที่เรียนห้องเดียวกัน   

[PU45™]

 “ในห้องเรียนเราไม่ค่อยสนิทกันหรอก พอรู้ปุ๊บยิ่งไม่พูดกันเลย เป็นเรื่องที่เรายอมรับไม่ได้ กิ๊กเคยไปชี้หน้าด่าผู้หญิงคนนั้นเลยนะ พ่อกับแม่กิ๊กก็มาทำเลาะกัน พ่อแกกินเหล้าด้วย กินแล้วก็ทะเลาะกัน เราเลยมาคิดว่าเพราะเหล้าใช่ไหม เราเลยกินบ้าง ออกแนวประชดมันเลย”


                “แสดงว่าไม่ชอบผู้ชายเจ้าชู้เลยสิ แขกที่มาเที่ยวแบบนี้ส่วนใหญ่ก็เป็นอย่างนั้น ไม่กระอักกระอ่วนใจเหรอ” ผมถาม


                “ตรงนั้นเข้าใจ มันเป็นธรรมดาของผู้ชาย แต่มีเมียมีลูกแล้วยังเจ้าชู้นี่ รับไม่ได้เลย ทำงานกับผู้ชายแบบนี้จริงๆ เจ็บใจนะ แต่มันเป็นงาน ไม่งั้นเสียลูกค้า”


                กลับมาที่เนื้อหาชีวิตของกิ๊ก หลังหยุดตัวเองกับการศึกษาในระบบ มหาวิทยาลัยชีวิตซัดเซเธอให้รู้จักกับการงานหลากหลายรูปแบบ ทั้งการช่วยงานญาติที่ท่าเรือแถวๆ สมุทรปราการ พนักงานร้านเซเว่น-เอเลฟเว่น ไปจนถึงช่วยคนรู้จักออกบูธเครื่องประดับตามต่างจังหวัด งานสุดท้ายมาจบที่ร้านคาราโอเกะแห่งนี้


                “ช่วงนั้นกิ๊กขับรถมอร์เตอร์ไซค์ชนไง ค่าซ่อมมันประมาณ 8,000 บาท พี่ที่รู้จักเขาช่วยแค่สี่พัน เราไม่รู้ทำไง ไม่มีทางออก พอดีน้ารู้จักกับลุงซึ่งเป็นเจ้าของร้าน ตอนแรกรู้สึกว่าเป็นร้านยังไงไม่รู้ เราไม่เคยคิดถึงมาก่อน ตอนแรกกะทำสองที่ กลางวันทำงานประจำ ทำที่นี่ช่วงกลางคืน แต่มันไม่ไหว เพราะร้านเลิกไม่เป็นเวลา เลยตัดสินใจว่าทำไปเต็มเวลาเลยดีกว่า คิดว่าไม่เป็นไรหรอกมั้ง ร้านมันใกล้บ้านด้วย ถึงวันนี้ก็ทำได้ 4 เดือนแล้ว”


                ลืมเลือน หรือไม่อยากบันทึกมันไว้ในความทรงจำ-อันนั้นผมไม่ทราบ กิ๊กบอกแต่เพียงจำไม่ได้แล้วว่าแขกคนแรกในการประเดิมหน้าที่ของเธอรูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร 

[babor]

       มีเลขสวยกะเขาเหมือนกัน ...... จะมีใครแจกรางวัลให้มั่งปะ

เลขสวยพันนี้  ต้องให้เพื่อนยืมเบี้ยครับพี่  อิ อิ

[PU45™]

อ่านต่อกันเอาเอง ........ เปลือยชีวิตสาวนั่งดริงค์-ร้านคาราโอเกะ




http://www.oknation.net/blog/home/blog_data/195/14195/images/kara/IMG_8163.jpg