เพื่อนคอปืน...ด้ามขวาน

[Udomkd]

ระหว่างที่ทุกคนนั่งจิบกาแฟสนทนากัน ภายหลังจากอาหารค่ำได้ผ่านไปแล้ว บุญคำพรานพื้นเมืองอาวุโส มือขวาสนิทของรพินทร์ อันเป็นคนหนึ่งในจำนวนสี่คนที่จะเดินทางร่วมเป็นร่วมตายไปด้วย ก็ขึ้นมารายงานว่ามีกะเหรี่ยงต่างถิ่นแปลกหน้าคนหนึ่งจะเข้ามาขอพบเขา

"ใคร ?"

รพินทร์ขมวดคิ้วถามต่ำ ๆ

"ไม่ทราบครับ พวกเราไม่เคยมีใครเห็นมันมาก่อน เป็นคนหนุ่ม"

"มาคนเดียว ?"

"ครับ คนเดียว"

"บอกหรือเปล่าวว่ามีธุระอะไร ?"

"ผมถามมันแล้วครับ มันบอกแต่เพียงมันจะมาขอพบเจ้านาย อ้อ! มันเรียกเจ้านายว่า 'ผู้กอง'"

รพินทร์ยิ่งงงจัด ใครก็ตามที่เรียกเขาว่า "ผู้กอง" อันเป็นตำแหน่งเดิมของเขา ในขณะที่ยังรับราชการเป็นนายตำรวจตระเวนชายแดน ก็ย่อมแสดงว่าบุคคลผู้นั้นรู้จักอดีตเขามาอย่างดี โดยปกติแล้วพรานพื้นบ้านทั่วไปไม่เคยเรียกเขาเช่นนี้เลย

"เขาอาจมีธุระสำคัญอะไรกับคุณก็ได้"

ม.ร.ว. เชษฐาพูดขึ้นเบา ๆ

จอมพรานพยักหน้ากับคนของเขา บอกว่า

"ให้เขาขึ้นมาบนนี้ซิ บุญคำ"

บุญคำรับคำแล้วผละลงไป เพียงอึดใจเดียวก็นำร่างของใครคนหนึ่งก้าวเข้าประตูห้องมา สายตาของรพินทร์และทุกคนมองไปยังร่างนั้นเป็นเป้าหมายเดียวกัน สูงตระหง่านขนาดเกือบหกฟุต ผิวเป็นสีทองแดง ตาใหญ่คมกริบในกรอบลึกเป็นประกายสดใส ผมหยิกหยักศกยาวปกท้ายทอย รพินทร์ ไพรวัลย์จ้องที่ร่างนั้นอย่างพินิจ เขาบอกกับตนเองว่า เขาไม่เคยเห็นชาวบ้านป่า หรือกะเหรี่ยงคนไหน มีรูปร่างและใบหน้าคมสัน เท่าเจ้าหนุ่มร่างยักษ์ผู้นี้มาก่อนเลย อายุของชายผู้นั้นประมาณ ๒๘ ถึง ๓๐ ปีเป็นอย่างสูง แต่งกายแบบพวกพรานกะเหรี่ยง อย่างที่เห็น ๆ อยู่ทั่วไป ในมือถือปืนวินแช้สเต้อร์ ขนาด .๔๔-๔๐ แบบโบราณกระบอกเก่าคร่ำคร่า อันเป็นปืนบนหลังม้าสมัยที่ใช้กันในต้นศตวรรษที่ ๑๙

ใบหน้านั้นคลับคล้ายคลับคลาต่อสายตาของรพินทร์อย่างไรชอบกล ว่าจะเคยเห็นมาก่อน แต่ขณะนั้นเขานึกไม่ออก

หนุ่มกะเหรี่ยงผู้นั้น เมื่อก้าวเข้ามาแล้วก็ทรุดกายลงนั่นขัดสมาธิกับพื้น วางปืนไว้ข้าง ๆ ตัว ยกมือไหว้เคารพมายังจอมพราน แล้วก็นั่งนิ่งอยู่ด้วยอาการสงบสำรวม

"แกชื่ออะไร ?"


"หลวงกาหลง"

[tum610]

ระหว่างที่ทุกคนนั่งจิบกาแฟสนทนากัน ภายหลังจากอาหารค่ำได้ผ่านไปแล้ว บุญคำพรานพื้นเมืองอาวุโส มือขวาสนิทของรพินทร์ อันเป็นคนหนึ่งในจำนวนสี่คนที่จะเดินทางร่วมเป็นร่วมตายไปด้วย ก็ขึ้นมารายงานว่ามีกะเหรี่ยงต่างถิ่นแปลกหน้าคนหนึ่งจะเข้ามาขอพบเขา

"ใคร ?"

รพินทร์ขมวดคิ้วถามต่ำ ๆ

"ไม่ทราบครับ พวกเราไม่เคยมีใครเห็นมันมาก่อน เป็นคนหนุ่ม"

"มาคนเดียว ?"

"ครับ คนเดียว"

"บอกหรือเปล่าวว่ามีธุระอะไร ?"

"ผมถามมันแล้วครับ มันบอกแต่เพียงมันจะมาขอพบเจ้านาย อ้อ! มันเรียกเจ้านายว่า 'ผู้กอง'"

รพินทร์ยิ่งงงจัด ใครก็ตามที่เรียกเขาว่า "ผู้กอง" อันเป็นตำแหน่งเดิมของเขา ในขณะที่ยังรับราชการเป็นนายตำรวจตระเวนชายแดน ก็ย่อมแสดงว่าบุคคลผู้นั้นรู้จักอดีตเขามาอย่างดี โดยปกติแล้วพรานพื้นบ้านทั่วไปไม่เคยเรียกเขาเช่นนี้เลย

"เขาอาจมีธุระสำคัญอะไรกับคุณก็ได้"

ม.ร.ว. เชษฐาพูดขึ้นเบา ๆ

จอมพรานพยักหน้ากับคนของเขา บอกว่า

"ให้เขาขึ้นมาบนนี้ซิ บุญคำ"

บุญคำรับคำแล้วผละลงไป เพียงอึดใจเดียวก็นำร่างของใครคนหนึ่งก้าวเข้าประตูห้องมา สายตาของรพินทร์และทุกคนมองไปยังร่างนั้นเป็นเป้าหมายเดียวกัน สูงตระหง่านขนาดเกือบหกฟุต ผิวเป็นสีทองแดง ตาใหญ่คมกริบในกรอบลึกเป็นประกายสดใส ผมหยิกหยักศกยาวปกท้ายทอย รพินทร์ ไพรวัลย์จ้องที่ร่างนั้นอย่างพินิจ เขาบอกกับตนเองว่า เขาไม่เคยเห็นชาวบ้านป่า หรือกะเหรี่ยงคนไหน มีรูปร่างและใบหน้าคมสัน เท่าเจ้าหนุ่มร่างยักษ์ผู้นี้มาก่อนเลย อายุของชายผู้นั้นประมาณ ๒๘ ถึง ๓๐ ปีเป็นอย่างสูง แต่งกายแบบพวกพรานกะเหรี่ยง อย่างที่เห็น ๆ อยู่ทั่วไป ในมือถือปืนวินแช้สเต้อร์ ขนาด .๔๔-๔๐ แบบโบราณกระบอกเก่าคร่ำคร่า อันเป็นปืนบนหลังม้าสมัยที่ใช้กันในต้นศตวรรษที่ ๑๙

ใบหน้านั้นคลับคล้ายคลับคลาต่อสายตาของรพินทร์อย่างไรชอบกล ว่าจะเคยเห็นมาก่อน แต่ขณะนั้นเขานึกไม่ออก

หนุ่มกะเหรี่ยงผู้นั้น เมื่อก้าวเข้ามาแล้วก็ทรุดกายลงนั่นขัดสมาธิกับพื้น วางปืนไว้ข้าง ๆ ตัว ยกมือไหว้เคารพมายังจอมพราน แล้วก็นั่งนิ่งอยู่ด้วยอาการสงบสำรวม

"แกชื่ออะไร ?"


"หลวงกาหลง"

กำลังเข้าบรรยากาศเลย.....


                 อารมณ์เสีย.....

[Sig228-kolok]

วิดพื้นมาเหนือยๆ ได้น้ำสักแก้ว ชื่นนนนใจ ...  

[pscn]

ระหว่างที่ทุกคนนั่งจิบกาแฟสนทนากัน ภายหลังจากอาหารค่ำได้ผ่านไปแล้ว บุญคำพรานพื้นเมืองอาวุโส มือขวาสนิทของรพินทร์ อันเป็นคนหนึ่งในจำนวนสี่คนที่จะเดินทางร่วมเป็นร่วมตายไปด้วย ก็ขึ้นมารายงานว่ามีกะเหรี่ยงต่างถิ่นแปลกหน้าคนหนึ่งจะเข้ามาขอพบเขา

"ใคร ?"

รพินทร์ขมวดคิ้วถามต่ำ ๆ

"ไม่ทราบครับ พวกเราไม่เคยมีใครเห็นมันมาก่อน เป็นคนหนุ่ม"

"มาคนเดียว ?"

"ครับ คนเดียว"

"บอกหรือเปล่าวว่ามีธุระอะไร ?"

"ผมถามมันแล้วครับ มันบอกแต่เพียงมันจะมาขอพบเจ้านาย อ้อ! มันเรียกเจ้านายว่า 'ผู้กอง'"

รพินทร์ยิ่งงงจัด ใครก็ตามที่เรียกเขาว่า "ผู้กอง" อันเป็นตำแหน่งเดิมของเขา ในขณะที่ยังรับราชการเป็นนายตำรวจตระเวนชายแดน ก็ย่อมแสดงว่าบุคคลผู้นั้นรู้จักอดีตเขามาอย่างดี โดยปกติแล้วพรานพื้นบ้านทั่วไปไม่เคยเรียกเขาเช่นนี้เลย

"เขาอาจมีธุระสำคัญอะไรกับคุณก็ได้"

ม.ร.ว. เชษฐาพูดขึ้นเบา ๆ

จอมพรานพยักหน้ากับคนของเขา บอกว่า

"ให้เขาขึ้นมาบนนี้ซิ บุญคำ"

บุญคำรับคำแล้วผละลงไป เพียงอึดใจเดียวก็นำร่างของใครคนหนึ่งก้าวเข้าประตูห้องมา สายตาของรพินทร์และทุกคนมองไปยังร่างนั้นเป็นเป้าหมายเดียวกัน สูงตระหง่านขนาดเกือบหกฟุต ผิวเป็นสีทองแดง ตาใหญ่คมกริบในกรอบลึกเป็นประกายสดใส ผมหยิกหยักศกยาวปกท้ายทอย รพินทร์ ไพรวัลย์จ้องที่ร่างนั้นอย่างพินิจ เขาบอกกับตนเองว่า เขาไม่เคยเห็นชาวบ้านป่า หรือกะเหรี่ยงคนไหน มีรูปร่างและใบหน้าคมสัน เท่าเจ้าหนุ่มร่างยักษ์ผู้นี้มาก่อนเลย อายุของชายผู้นั้นประมาณ ๒๘ ถึง ๓๐ ปีเป็นอย่างสูง แต่งกายแบบพวกพรานกะเหรี่ยง อย่างที่เห็น ๆ อยู่ทั่วไป ในมือถือปืนวินแช้สเต้อร์ ขนาด .๔๔-๔๐ แบบโบราณกระบอกเก่าคร่ำคร่า อันเป็นปืนบนหลังม้าสมัยที่ใช้กันในต้นศตวรรษที่ ๑๙

ใบหน้านั้นคลับคล้ายคลับคลาต่อสายตาของรพินทร์อย่างไรชอบกล ว่าจะเคยเห็นมาก่อน แต่ขณะนั้นเขานึกไม่ออก

หนุ่มกะเหรี่ยงผู้นั้น เมื่อก้าวเข้ามาแล้วก็ทรุดกายลงนั่นขัดสมาธิกับพื้น วางปืนไว้ข้าง ๆ ตัว ยกมือไหว้เคารพมายังจอมพราน แล้วก็นั่งนิ่งอยู่ด้วยอาการสงบสำรวม

"แกชื่ออะไร ?"


"หลวงกาหลง"

กำลังเข้าบรรยากาศเลย.....


                 อารมณ์เสีย.....

ตอนจบหมอนี่มีสาวงามข้างกายมั่งม่ายอ่ะ 

ที่จริงชอบน้องรินนิดๆแล้วนิ๊

[ชายเจษฎ์]

ระหว่างที่ทุกคนนั่งจิบกาแฟสนทนากัน ภายหลังจากอาหารค่ำได้ผ่านไปแล้ว บุญคำพรานพื้นเมืองอาวุโส มือขวาสนิทของรพินทร์ อันเป็นคนหนึ่งในจำนวนสี่คนที่จะเดินทางร่วมเป็นร่วมตายไปด้วย ก็ขึ้นมารายงานว่ามีกะเหรี่ยงต่างถิ่นแปลกหน้าคนหนึ่งจะเข้ามาขอพบเขา

"ใคร ?"

รพินทร์ขมวดคิ้วถามต่ำ ๆ

"ไม่ทราบครับ พวกเราไม่เคยมีใครเห็นมันมาก่อน เป็นคนหนุ่ม"

"มาคนเดียว ?"

"ครับ คนเดียว"

"บอกหรือเปล่าวว่ามีธุระอะไร ?"

"ผมถามมันแล้วครับ มันบอกแต่เพียงมันจะมาขอพบเจ้านาย อ้อ! มันเรียกเจ้านายว่า 'ผู้กอง'"

รพินทร์ยิ่งงงจัด ใครก็ตามที่เรียกเขาว่า "ผู้กอง" อันเป็นตำแหน่งเดิมของเขา ในขณะที่ยังรับราชการเป็นนายตำรวจตระเวนชายแดน ก็ย่อมแสดงว่าบุคคลผู้นั้นรู้จักอดีตเขามาอย่างดี โดยปกติแล้วพรานพื้นบ้านทั่วไปไม่เคยเรียกเขาเช่นนี้เลย

"เขาอาจมีธุระสำคัญอะไรกับคุณก็ได้"

ม.ร.ว. เชษฐาพูดขึ้นเบา ๆ

จอมพรานพยักหน้ากับคนของเขา บอกว่า

"ให้เขาขึ้นมาบนนี้ซิ บุญคำ"

บุญคำรับคำแล้วผละลงไป เพียงอึดใจเดียวก็นำร่างของใครคนหนึ่งก้าวเข้าประตูห้องมา สายตาของรพินทร์และทุกคนมองไปยังร่างนั้นเป็นเป้าหมายเดียวกัน สูงตระหง่านขนาดเกือบหกฟุต ผิวเป็นสีดำขลับ ตาใหญ่คมกริบในกรอบลึกเป็นประกายสดใส ผมหยิกหยักศกยาวปกท้ายทอย รพินทร์ ไพรวัลย์จ้องที่ร่างนั้นอย่างพินิจ เขาบอกกับตนเองว่า เขาไม่เคยเห็นชาวบ้านป่า หรือกะเหรี่ยงคนไหน มีรูปร่างและใบหน้าคมสัน เท่าเจ้าหนุ่มร่างยักษ์ผู้นี้มาก่อนเลย อายุของชายผู้นั้นประมาณ ๒๘ ถึง ๓๐ ปีเป็นอย่างสูง แต่งกายแบบพวกพรานกะเหรี่ยง อย่างที่เห็น ๆ อยู่ทั่วไป ในมือถือปืนวินแช้สเต้อร์ ขนาด .๔๔-๔๐ แบบโบราณกระบอกเก่าคร่ำคร่า อันเป็นปืนบนหลังม้าสมัยที่ใช้กันในต้นศตวรรษที่ ๑๙

ใบหน้านั้นคลับคล้ายคลับคลาต่อสายตาของรพินทร์อย่างไรชอบกล ว่าจะเคยเห็นมาก่อน แต่ขณะนั้นเขานึกไม่ออก

หนุ่มกะเหรี่ยงผู้นั้น เมื่อก้าวเข้ามาแล้วก็ทรุดกายลงนั่นขัดสมาธิกับพื้น วางปืนไว้ข้าง ๆ ตัว ยกมือไหว้เคารพมายังจอมพราน แล้วก็นั่งนิ่งอยู่ด้วยอาการสงบสำรวม

"แกชื่ออะไร ?"


"หลวงกาหลง"

อืมมมมมมมมมมม...ค่อยเข้าแกปหน่อย  

ปล. บางทีการเปลี่ยนบทเพื่อความเหมาะสมก็เป็นสิ่งจำเป็นเหมือนกัน  

[Sig228-kolok]

ต้องรอภาคสอง มีแหม่ม มาเรีย กับแหม่มคริส ... 

[lugkrod]

ใครอิอ่านเพชร พระอุมา ซื้อสามตอนแรกมา 1-12 นอกนั้น ที่บ้านเรายังเพ จนถึงเล่มที่ 48 คริๆ

ผมก็ชอบอ่านครับ ซื้อมาไว้ทุกเล่มครับครบทุกตอนอ่านซ้ำไปมาหลายเที่ยวยังสนุกเลย..

[tum610]

ใครอิอ่านเพชร พระอุมา ซื้อสามตอนแรกมา 1-12 นอกนั้น ที่บ้านเรายังเพ จนถึงเล่มที่ 48 คริๆ

ผมก็ชอบอ่านครับ ซื้อมาไว้ทุกเล่มครับครบทุกตอนอ่านซ้ำไปมาหลายเที่ยวยังสนุกเลย..

แฮ่ ๆ ได้ที่ยืมอ่าน(รอบที่4)แล้ว...

[Sig228-kolok]

ใครอิอ่านเพชร พระอุมา ซื้อสามตอนแรกมา 1-12 นอกนั้น ที่บ้านเรายังเพ จนถึงเล่มที่ 48 คริๆ

ผมก็ชอบอ่านครับ ซื้อมาไว้ทุกเล่มครับครบทุกตอนอ่านซ้ำไปมาหลายเที่ยวยังสนุกเลย..

แฮ่ ๆ ได้ที่ยืมอ่าน(รอบที่4)แล้ว...

พี่ตุ้มไปหาซื้อ 1-12 มาไว้ด้วยนะครับ .. เวลาผมยืมต่อจากพี่ตุ้ม จะได้ไม่ต้องหาให้ยุ่งยาก ...  

[lugkrod]

ต้องรอภาคสอง มีแหม่ม มาเรีย กับแหม่มคริส ... 

[Sig228-kolok]

น่าเคี้ยวจัง ... หมากฝรั่งนะครับอย่าคิดมาก  

[pscn]

1-12 ส่งมาตามที่อยู่หลังบ้านนะ

ขากลับ แถมวอดก้าแท้ๆจากดินแดนหมีขาวไปให้1 ขวด

[lugkrod]

ระหว่างที่ทุกคนนั่งจิบกาแฟสนทนากัน ภายหลังจากอาหารค่ำได้ผ่านไปแล้ว บุญคำพรานพื้นเมืองอาวุโส มือขวาสนิทของรพินทร์ อันเป็นคนหนึ่งในจำนวนสี่คนที่จะเดินทางร่วมเป็นร่วมตายไปด้วย ก็ขึ้นมารายงานว่ามีกะเหรี่ยงต่างถิ่นแปลกหน้าคนหนึ่งจะเข้ามาขอพบเขา

"ใคร ?"

รพินทร์ขมวดคิ้วถามต่ำ ๆ

บุญคำรับคำแล้วผละลงไป เพียงอึดใจเดียวก็นำร่างของใครคนหนึ่งก้าวเข้าประตูห้องมา สายตาของรพินทร์และทุกคนมองไปยังร่างนั้นเป็นเป้าหมายเดียวกัน สูงตระหง่านขนาดเกือบหกฟุต ผิวเป็นสีดำขลับ ตาใหญ่คมกริบในกรอบลึกเป็นประกายสดใส ผมหยิกหยักศกยาวปกท้ายทอย รพินทร์ ไพรวัลย์จ้องที่ร่างนั้นอย่างพินิจ เขาบอกกับตนเองว่า เขาไม่เคยเห็นชาวบ้านป่า หรือกะเหรี่ยงคนไหน มีรูปร่างและใบหน้าคมสัน เท่าเจ้าหนุ่มร่างยักษ์ผู้นี้มาก่อนเลย อายุของชายผู้นั้นประมาณ ๒๘ ถึง ๓๐ ปีเป็นอย่างสูง แต่งกายแบบพวกพรานกะเหรี่ยง อย่างที่เห็น ๆ อยู่ทั่วไป ในมือถือปืนวินแช้สเต้อร์ ขนาด .๔๔-๔๐ แบบโบราณกระบอกเก่าคร่ำคร่า อันเป็นปืนบนหลังม้าสมัยที่ใช้กันในต้นศตวรรษที่ ๑๙

ใบหน้านั้นคลับคล้ายคลับคลาต่อสายตาของรพินทร์อย่างไรชอบกล ว่าจะเคยเห็นมาก่อน แต่ขณะนั้นเขานึกไม่ออก

หนุ่มกะเหรี่ยงผู้นั้น เมื่อก้าวเข้ามาแล้วก็ทรุดกายลงนั่นขัดสมาธิกับพื้น วางปืนไว้ข้าง ๆ ตัว ยกมือไหว้เคารพมายังจอมพราน แล้วก็นั่งนิ่งอยู่ด้วยอาการสงบสำรวม

"แกชื่ออะไร ?"


"หลวงกาหลง"

อืมมมมมมมมมมม...ค่อยเข้าแกปหน่อย  

ปล. บางทีการเปลี่ยนบทเพื่อความเหมาะสมก็เป็นสิ่งจำเป็นเหมือนกัน  

 
แงซาย ดำขลับ..

[tum610]

1-12 ส่งมาตามที่อยู่หลังบ้านนะ

ขากลับ แถมวอดก้าแท้ๆจากดินแดนหมีขาวไปให้1 ขวด

ต่อคิว(อ่าน....อย่างอื่นไม่ต่อคิว.....)   

[pscn]

1-12 ส่งมาตามที่อยู่หลังบ้านนะ

ขากลับ แถมวอดก้าแท้ๆจากดินแดนหมีขาวไปให้1 ขวด

ต่อคิว(อ่าน....อย่างอื่นไม่ต่อคิว.....)  

ได้ครับพี่ตุ้ม....

ถือเป็นการทดสอบน้าไข่แคว็ต .....