ต่อ..... งานที่โรงแรม....
โผล่เข้าประตูห้อง...
เจอสามคนนี้นั่งโต๊ะอยู่กลางห้องก่อนเพื่อนเลย...ตกใจยกมือไหว้ทักทายกันเกือบไม่ทัน
คนอื่นยังไ่ม่มากันที...
กลัวไม่ได้กินมั๊ง....แต่เป็นไง...นั่งรออยู่สี่สิบห้านาที
กว่าอาหารจานแรกจะยกมา.....
ผมก็ถ่ายเรื่อยเปื่อยไปเรื่อย ๆ ...
ส่วนเรื่องพิธีที่เป็นเรื่องเป็นราว ก็ให้มืออาชีพเค้าทำหน้าที่ไป...
เสียดายจัง... เค้กก้อนนี้ งานเลิกแล้ว ยังไม่มีใครมาตัดแบ่งไปกินเลย...
ตั้งเรี่ยมอยู่เหมือนเดิม...
ส่วนแก้วชั้นที่วางเรียงกัน...สำหรับบ่าวสาวเปิดรินแชมเปญฉลอง ก็ไม่ได้ริน....
ขวดแชมเปญก็ตั้งอยู่ในถังแช่ตามเดิม...
แต่พองานเลิก กลับหายไปไหนก็ไม่รู้ น้องไผ่รู้ไหมครับ....
เรื่อยเปื่อย เรื่อยเปื่อย...
ป๋าลองชิมเก็บข้อมูล...ดูซิว่าจะอร่อยสู้เจ้าภูเก็ตอันเลื่องชื่อได้หรือปล่าว...
ผมลองดูแล้ว ของภูเก็ต อร่อยจนเปรียบเทียบกะอันนี้ไม่ได้เลย....
ของที่น้องเบิ้มพามาฝาก อร่อยกว่าเย๊อะ....
จนได้เวลาพอสมควร แขกเหรื่อเริ่มทะยอยกันพากลับ...
พวกเราก็กลับกันมั่ง ... เสร็จพิธี...
ปล. น้องเบิ้ม ว่าพิธีเขาเริ่มตอนเช้าประมาณเจ็ดโมง...
ผมแหกขึ้ตาตื่นตั้งแต่หกโมงครึ่งเพื่อไปประจำหน้าที่...
เมาก็เมาอยู่อีก...
(กลางคืน สองขนาน ว๊อดก้าวานิลา กะ ร้อยท่อ
)
แต่ไปถึงไร้แวว...โทรถามน้องเบิ้ม บอกว่าเขาตั้งขบวนแปดโมงกว่า จาก มอ.
ผมเลยต้องรอให้สร่างเมาก่อน สี่สิบห้านาที...กำลังดีเลย หายเมาไป....
พี่เข้มก็มาก่อนขบวนนิดหน่อย....
ปล.อีกที....คิก คิก .... ตอนนั่งกินที่ร้าน ดี ปัน ปัญญ์
น้องเบิ้มบอกว่าขอแค่เที่ยงคืนพอนะ...พรุ่งนี้ตื่นเช้ากันอีก
อ่า ได้ ๆ เที่ยงคืนพอ...ตกลงจริง ๆ ตีสอง...
