กับอาการง่วงงุนตั้งแต่เช้า
นาฬิกาปลุก ติดตายอยู่ที่ตีสองครึ่ง
ตื่นขึ้นมา น่าจะเกือบ ๆ เที่ยงคืน กดนาฬิกาแล
ฮิ้บหาย.......... ตีสองครึ่งแล้ว
แขบ ๆ ยกขึ้นเสียบน้ำร้อน กาแฟ วิ่งไปยกเตยหอมไปห้องน้ำ
แปลก ๆ ใจนิด ๆ ว่า ปรกติ ถ้าหลับลืมเลยตีสองเศษ ๆ เจ้าชำรั่วนี่ ต้องฉี่แล้ว คืนนี้ ไม่ฉี่แฮะ
รีบ ๆ ชงกาแฟ หลับหูหลับตาซดลิ้นแทบพอง...... เปลี่ยนชุดพรึ่บพรั่บ อีดำเหน็บเอว
กะว่า ตอนออกไป คงตีสามไปแล้วแหละ คืนนี้ จะหยุดมวนใบจากสองครั้งเหมือนทุกคืนไม่ได้....
ตัดใกล้เสร็จ ตาลีตาเหลือก...... เสียงเครื่องเสียงจากหอกระจายข่าว ซึ่งต้องดังตอนตีห้า ก็ยังเงียบ
เอ....... ยังไงหว่า อ้อ มือถือกะเบ่อยังนาฬิกากันล่ะเบ่อ......
ยกขึ้นมาแล ให้ลุงตุ้มหักคอ.... ตีสอง สี่สิบ...... เหิดแลหวัน เห็นดวงจันทร์กำลังหัวเราะก๊าก ๆ ใส่คนเมร่ออยู่
ยางทั้งสวน ตัดบาย ๆ ไม่แขบ สามชั่วโมงครึ่ง ผมล่อซะ ไม่เกินสองชั่วโมงครึ่ง เสร็จ....
เอาไงล่ะทีนี้....... นอนเหรอ.... คาเฟอีนในกระแสเลือดมันคงยอมอยู่หรอก....
แล้วจะตื่นอยู่ยังงี้เหรอ เพิ่งได้นอนไม่ถึงสองชั่วโมงด้วยซ้ำ....
ขึ้นเปล...ข่มตาอยู่พักใหญ่ พลิกคว่ำ พลิกหงาย พอทำท่าจะหลับ เสียงป้าจอยจากหอกระจายข่าวก็ดัง ......
เฮ้อ.......
