อาหารแม้ไม่ใช่เมนูสุดหรูตามภัตตาคาร...
แต่ก็เต็มไปด้วยรสชาดและกลิ่นไอของความเป็นกันเอง....
ส่วนอาหารก็เป็นไปตามประสงค์ของพวกเรา ๆ ....
ที่เน้นเป็นอาหารพื้นบ้าน แบบบ้าน ๆ ....
และประกอบกับการปรุงและสรรหาของเจ้าของบ้าน...
ทำให้ผลิตผลที่ออกมาแสนโอชา และอิ่มเอมกันถ้วนหน้า....
พากันออกมาผึ่งพุงกันต่อที่หน้าบ้าน...
หญิง ๆ ก็พากันกินผลไม้...ที่ทางน้าหลวงเตรียมมาให้..
เป็นสละอินโดฯ....
หอมแบบสละบ้านเรา...แต่เนื้อกรอบแปลก...เหมือนกันเนื้อฝรั่ง
อร่อย...
ดูหน้าเค้าซิ....โอ้ว...มันช่างยอดจอร์จมากเลย
นั่ง ๆ ใบยาหมด...น้าฉ็องออกไปบริการให้เช่นเดิม....
ช่วงที่น้าฉ็องไม่อยู่ ตาแพะโทรไปหยอกน้าสิงห์....
ว่ากล้วยไม้เต็มบ้านน้าฉ็องเลย...มีพันธุ์นู่น .. นี่...นั่น...
นี่น้าฉ็องก็เตรียมไว้ให้แล้วด้วย...
เสียดายน้าสิงห์ติดงานมาไม่ได้นิ.....
แต่พอวางสายไปไม่ถึงสิบนาที...
ได้ความว่า น้าสิงห์เก็บของขึ้นรถเตรียมล้อหมุนมานบพิตำซะแระ...
ก็เลยกะรอน้าสิงห์....
เรียกนายวิลสันเข้ามาร่วมรอกันที่บ้านน้าฉ็องดีกว่า...
มาแระ...ควบเบ๊นซ์เข้าหมงเลย...
เด็ก ๆ ต้องรีบเข้าไปโบกรถกะขอค่าทิปซักหน่อย...
ตึง ตะรึง ตึง ตึ่ง แต่ว แต๊ว....
อื้อหือ มาดเค้า...
นั่งกันอยู่พักนึง.....เลยตัดสินใจไปรอน้าสิงห์พลาง ๆ กันที่ร้านกาแฟดีกว่า....
ก่อนออกไป...น้าฉ็อง ฝากเสบียงที่เตรียมไว้...
พาไปที่รีสอร์ทเพื่อทำกินแกล้มกัน....
ยังเป็น ๆ อยู่เลย....แม้ถูกแช่เย็นอยู่...บางตัวยังถกหัวขึ้นหงึกหงักอยู่อีก...
จบ ภาคถล่มบ้านน้าฉ็อง...
ออกเดินทางไปร้านกาแฟบางเลากันต่อ....
ดูซิว่าจะอร่อยลือชื่อตามที่น้าฉ็องคุยไว้หรือปล่าว....
